Έχω αρκετό καιρό να κατέβω σε αγώνες. Πολύ, για να ακριβολογήσω. Είναι πολύς καιρός που τρέχω σταθερά, συστηματικά, όπως πάντα, χωρίς ωστόσο να σκέφτομαι να αγωνιστώ. Συχνά χωρίς να υπολογίζω καν χρόνο και χιλιόμετρα, με μόνο μέτρο τη χαρά.
Άρχισα να αποσύρομαι απ΄τους αγώνες χωρίς να το΄χω αποφασίσει. Συγκυριακά. Την πρώτη φορά ήταν ένας τραυματισμός που με κράτησε κάποιες βδομάδες πίσω στο πρόγραμμα, μειώνοντας τις πιθανότητες να φτάσω το στόχο μου. Έπειτα ήταν τα σκαμπανεβάσματα της δουλειάς, που όλο οδηγούσαν σε ματαιώσεις κι αναβολές. Κι έπειτα η ίδια η ζωή, ο ρυθμός κι η αλήθεια της, με δυσκολίες, απώλειες και αναγκαστικούς συμβιβασμούς. Ανεπαισθήτως στην αρχή, συνειδητά από ένα σημείο κι έπειτα, έμεινα έξω από αγώνες και συναγωνισμό. Έξω κι από τη διαρκή αυτοαξιολόγηση που χαρακτηρίζει τους δρομείς –την αέναη ομφαλοσκόπηση για το αν τα πήγαμε καλά ή όχι, αν δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας στην προπόνηση, αν είναι σωστό το πρόγραμμα, αν θα μπορέσουμε ή όχι να φτάσουμε το στόχο μας.
Η αποχή απ΄τους αγώνες και η απόσταση απ’τις αφετηρίες δεν με έχουν κάνει «λιγότερο δρομέα». Έχουν βαθύνει τη μοναχικότητα των δρόμων μου και μ’ έκαναν να βλέπω με άλλον τρόπο τις διαδρομές. Με άλλο βλέμμα, εκτός κι εντός. Με μεγαλύτερη έγνοια για τους ορίζοντες παρά για τα κράσπεδα. Με διάθεση πιο πολύ να ακούσω το ρυθμό της καρδιάς παρά να κολλήσω στους δείκτες τους ρολογιού. Έχουν σμιλέψει πιο καθαρά μέσα μου την ταυτότητα του δρομέα ως συστατικό ύπαρξης. Εκτός αγώνων, ξέρω στα σίγουρα πως τρέχω για να είμαι εγώ, κι αυτό είναι στοιχείο της κάθε μέρας - ανεξάρτητα από συνθήκες και γεγονότα, ανεξάρτητα από διοργανώσεις, χρόνους και επιδιώξεις. Δεν τρέχω για να αγωνιστώ, τρέχω για να εκπληρώσω τη δική μου αίσθηση για τη ζωή. Δεν τρέχω για να ξεπεράσω τον χρόνο, τρέχω για να υπάρξω στο χρόνο, μέσα και πέρα από τη στιγμή. Δεν τρέχω για να νικήσω, τρέχω για να είμαι.
Κάτι άλλαξε στις αρχές του χρόνου, εκεί που όλοι κάνουμε τον απολογισμό μας και σκεφτόμαστε ποιοι θέλουμε να είμαστε στη φρέσκια χρονιά, εκεί που αναρωτιόμαστε τι να κρατήσουμε και τι να πετάξουμε. Λίγο το κλίμα των ημερών που πασχίζει να βγάλει τα καλύτερα από μέσα μας, λίγο οι αναφορές των φίλων σε δρομικούς στόχους για τη νέα χρονιά, έπιασα μια-δυο φορές τον εαυτό μου να ρίχνει πλάγιες ματιές στο καλεντάρι. Να βλέπει τους αγώνες, να φέρνει στο νου διαδρομές γνωστές και να φαντάζεται άγνωστες. Να μετράει εβδομάδες για να δει αν γίνεται, αν βγαίνει.
Δεν ήταν μια αξιολόγηση ρεαλιστική, μια δρομική εξίσωση σαν κι αυτές που κάνουμε με μολύβι και χαρτί, αθροίζοντας χιλιόμετρα και διαιρώντας με εβδομάδες. Ήταν περισσότερο μια ονειροπόληση. Κι έπειτα, σε μια ερώτηση του Παναγιώτη ένα βράδυ στη Θεσσαλονίκη - ερώτηση άθελά του προβοκατόρικη για το αν τελείωσα με τους αγώνες ή έχω κάτι στο νου – βγήκε από μέσα μου μια νοσταλγία κρυμμένη καλά. Μονορούφι και χωρίς σκέψη, είπα πως θα΄θελα να τρέξω τον Μαραθώνιο της Κωνσταντινούπολης και ίσως του Όσλο, να ξανατρέξω τα 52 χιλιόμετρα της Πάρου, να κάνω τον Αλεξάνδρειο. Θα΄θελα να ξανατρέξω στον κάμπο της Λάρισας όπως πριν χρόνια στη θεσσαλική ομίχλη και να κάνω έναν αγώνα στην Κρήτη, χρωστούμενο. Και, όσο είμαι στα πόδια μου, να καταφέρω να οργανώσω τον αγώνα που από χρόνια ονειρεύομαι και που τον έχω στο νου μου χιλιόμετρο-χιλιόμετρο, απ΄την αφετηρία ως τον τερματισμό. Δεν είπα κάτι άλλο εκείνο το βράδυ. Μα αργότερα, στριφογυρίζοντας πριν τον ύπνο, κατάλαβα.
Τρέχοντας σταθερά, συστηματικά, χωρίς στόχο πέρα από τη χαρά, υπάρχεις. Αφουγκράζεσαι, κοιτάζεις μέσα σου, ακούς τη φωνή σου. Είσαι εσύ. Βάζοντας στο νου σου έναν αγώνα, από τον πρώτο διστακτικό υπολογισμό του «αν βγαίνει» μέχρι την πρώτη πρόχειρη καταγραφή του στόχου με το νου, ονειρεύεσαι. Βγαίνεις απ’τη στιγμή, ξεφεύγεις. Δουλεύεις ήδη για το μετά. Το δικό σου μετά, με το δικό σου μέτρο. Υπάρχεις και ονειρεύεσαι μαζί. Κι όπως ένιωσα εκείνο το βράδυ στη Θεσσαλονίκη, είχα καιρό να ονειρευτώ..
19°
