Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει με αφορμή τον αντικαπνιστικό νόμο τη δική του εμπειρία για όσους κάθε τόσο τους περνάει από το μυαλό να απεξαρτηθούν και όλο το αναβάλλουν.
Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά πριν δύο ή τρεις μέρες (δεν θυμάμαι ακριβώς) ψηφίστηκε ο νέος αντικαπνιστικός νόμος που θα πάρει τη θέση του παλιού αντικαπνιστικού νόμου μέχρι να ψηφιστεί κάποιος ακόμα πιο νέος αντικαπνιστικός νόμος κ.ο.κ. Με δεδομένο ότι αλλάξαμε κυβέρνηση αλλά όχι χώρα, οι πιθανότητες που δίνω να εφαρμοστεί ο νέος νόμος είναι λίγες κι αν ήταν στοίχημα η απόδοση για το αν στα μπαρ και τα νυχτερινά κέντρα οι πελάτες και οι εργαζόμενοι θα εξακολουθήσουν να ρουφάνε τα ντουμάνια, θα ήταν στο 1.05.
Επειδή όμως μπορεί να σπάσει κανάς διάολος το πόδι του και να αποδειχθεί ότι δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε σε οργάνωση, συνέπεια και παιδεία από τους Τούρκους ή τους Ιταλούς γείτονες, ο νέος νόμος μπορεί να γίνει μια πολύ καλή αφορμή να προσπαθήσετε να απεξαρτηθείτε από τη νικοτίνη και την πιπίλα (ναι, δεν είναι μόνο ο καπνός που δημιουργεί εξάρτηση είναι και το τσιγάρο στο στόμα).
Ξέρω ότι φαίνεται δύσκολο, αλλά ξέρω κι ότι τελικά είναι λιγότερο δύσκολο απ’ όσο φαίνεται. Φανταστείτε το σαν κάτι που μοιάζει με βουνό αλλά τελικά είναι ένας (αρκετά ψήλος) λόφος.
Κάπνιζα κοντά στα δύο πακέτα την ημέρα και ο λόγος που πριν τρία χρόνια αποφάσισα να το κόψω είναι γιατί είχα αρχίσει να αισθάνομαι άσχημα που ήμουν εξαρτημένος. Δεν είναι πολύ ευχάριστο να πηγαίνεις σινεμά και μετά από μια ώρα να αρχίσεις να στριφογυρίζεις στην καρέκλα σου επειδή δεν κάνει διάλειμμα κι εσύ θέλεις τη δόση σου. Ούτε είναι ωραίο να πρέπει κάθε τόσο να βγαίνεις έξω από το κτίριο που δουλεύεις για να ρουφήξεις το (πολύ ελαφρύ, αλλά και πολύ εθιστικό) ναρκωτικό σου. Και το να ψάχνεις μες στη νύχτα να βρεις κάνα βαποράκι (ένα ανοιχτό περίπτερο δηλαδή) επειδή ξέμεινες είναι αρκετά ενοχλητικό.
Από τη μέρα που άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν ειναι ωραίο να ζω σαν κυριλέ ναρκομανής μέχρι τη στιγμή που είπα το κόβω πέρασε αρκετός καιρός. Η αιτία της καθυστέρησης, εκτός από τον εθισμό, ήταν ότι φοβόμουν. Φοβόμουν μην αρχίσω να τρώω, φοβόμουν μην έχω νεύρα συνεχώς, φοβόμουν μηπως δεν μπορώ να κοιμηθώ και κυρίως φοβόμουν μήπως αρχίσω να δυσκολεύομαι στο γράψιμο το οποίο είχα τόσο συνδέσει με το τσιγάρο που, όταν έγραφα, δίπλα στον υπολογιστή υπήρχε πάντα ένα τσιγάρο αναμμένο. Κι όσο δεν το έβαζα μπρος, τόσο το κόψιμο μου φαινόταν βουνό. Μέχρι που κατάλαβα ότι δεν ήταν.
Ευτυχώς δεν έκανα το λάθος να το κόψω μόνος μου. Από τη στιγμή που υπάρχουν ειδικοί δεν έβλεπα κανέναν λόγο να ταλαιπωρούμαι αυτοσχεδιάζοντας. Πήγα σε κέντρο διακοπής του καπνίσματος και πλήρωσα ένα ποσό το οποίο είχε αποσβεστεί σε δυο-τρεις μήνες (με 4 ευρώ το πακέτο ακόμα κι ενας καπνιστής του ενός πακέτου την ημέρα ξοδεύει περίπου 1.400 ευρώ το χρόνο).
Τα οφέλη της απεξάρτησης κάνουν την προσπάθεια όχι απλώς να αξίζει αλλά να μου φαίνεται πολύ μικρή
Στην αρχή δεν ήταν και πολύ εύκολο. Ειδικά όταν έβγαινα έξω το ήθελα σαν παλαβός. Αλλά αυτό κράτησε λίγες εβδομάδες. Μετά η επιθυμία για τσιγάρο αραίωσε μεχρι που εξαφανίστηκε. Ή μαλλον, για να το πω πιο σωστά, σχεδόν εξαφανίστηκε (ναρκωτικό λέμε). Αραιά και πού κάνει την εμφάνισή της αλλά για ελάχιστα δευτερόλεπτα τα οποία όταν περάσουν η επιθυμία φεύγει. Και μένουν μόνο τα οφέλη της απεξάρτησης. Τα οφέλη που κάνουν την προσπάθεια όχι απλώς να αξίζει αλλά να μου φαίνεται πολύ μικρή, αν σκεφτώ ότι χωρίς τσιγάρο:
→ Δεν χρειάζεται να παίρνω κάθε τόσο τη δόση μου και δεν δυσανασχετώ όταν δεν μπορώ να το κάνω.
→ Τα ρούχα μου δεν βρωμάνε και δεν τα καίω με τις κάφτρες.
→ Έχω καλύτερη γεύση και καλύτερη όσφρηση (οκ, αυτό το τελευταίο δεν είναι πάντα καλό).
→ Δεν αισθάνομαι σαν επισκέπτης από χώρα του τρίτου κόσμου, όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό.
→ Έχω καλύτερη στύση (άφησα το καλύτερο για το τέλος παρότι αυτή ήταν η πρώτη αλλαγή που κατάλαβα).
Επειδή μιλάμε για εξάρτηση καταλαβαίνω ότι όλα τα παραπάνω μπορεί να μη σας λένε τίποτα μπροστά στην απόλαυση της νικοτίνης. Έτσι κι αλλιώς δεν τα γράφω για σας που δεν έχετε καμία διάθεση απεξάρτησης. Τα γράφω για τους άλλους. Αυτούς που κάθε τόσο τους περνάει από το μυαλό να απεξαρτηθούν και όλο το αναβάλλουν. Γιατί φοβούνται να ανέβουν αυτό που τους φαίνεται βουνό. Τα γράφω για να τους πω ότι δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αλλά με την κατάλληλη καθοδήγηση (και συνταγογράφηση) απέχει πολύ από το να είναι το πιο δύσκολο. Και τα οφέλη του γ@μάνε. Κυριολεκτικά. Και μπράβο του.
9°
