Πριν μια εβδομάδα στέκονταν στην αφετηρία. Στα 5, στα 10 ή στα 42 χιλιόμετρα της κλασικής. Δρομείς έμπειροι, σε αναζήτηση μιας καλύτερης επίδοσης, ενός προσωπικού ρεκόρ που σηματοδοτεί μια πορεία εξελικτική, κερδισμένη βήμα-βήμα. Δρομείς που έκαναν τη μετάβαση από μια απόσταση σε μια άλλη, μεγαλύτερη, ζητώντας να κατακτήσουν ένα επόμενο στάδιο, να τιθασεύσουν μια μεγαλύτερη δυσκολία. Δρομείς που βρέθηκαν εκεί για πρώτη φορά για να δοκιμάσουν, να φωτίσουν τη ζωή τους, να χαρτογραφήσουν το άγνωστο. Δρομείς που ξαναστάθηκαν στην άφεση μετά από καιρό, προσδοκώντας μέσα απ΄το νήμα της μπλε γραμμής να συνδεθούν με μια παλιότερη ζωή, δική τους. Κι άλλοι που δεν αγωνίζονταν μα βρίσκονταν εκεί νοητά ή στέκονταν μέσα στο πλήθος για να θαυμάσουν, να στηρίξουν, να βοηθήσουν, ξέροντας τι σημαίνει κάθε ένας μέσα στο πλήθος σε μια τέτοια ώρα.
Πολλοί τα κατάφεραν. Δάμασαν την απόσταση, νίκησαν το χρόνο, ξεπέρασαν τον εαυτό τους, δικαιώθηκαν για την προσπάθεια. Άλλοι εγκατέλειψαν στη μέση του δρόμου, δυσκολεμένοι από τη μέρα, καταπονημένοι στο σώμα, τραυματισμένοι κι απογοητευμένοι. Κι άλλοι, ακούγοντας το σώμα και ερμηνεύοντας σοφά τη συνθήκη, διάλεξαν να προσαρμοστούν στην ιδιαιτερότητα της στιγμής αναπροσαρμόζοντας το στόχο για να μην τσακιστούν, να μη χάσουν. Όλοι προχώρησαν.
Μια εβδομάδα μετά, ο κύκλος αυτής της προσπάθειας έκλεισε. Με νίκες ή ήττες, με ρεκόρ ή οπισθοδρόμηση, με στασιμότητα που είναι άλλοτε ενοχλητική κι άλλοτε παρήγορη. Τελείωσε σαν κάτι κατακτημένο, εμπεδωμένο, που ήδη αναζητά τη συνέχεια. Τελείωσε ανοίγοντας χώρο για τα επόμενα. Κάποιοι δρομείς θα συνεχίσουν ικανοποιημένοι, αναζητώντας τρόπο να μεγαλώσουν την επιτυχία τους. Άλλοι θα προχωρήσουν με οδηγό το πολύτιμο πείσμα που συχνά οριοθετεί ή αναπροσαρμόζει το στόχο. Κι άλλοι θα αρκεστούν στη διαδρομή που τελείωσε, παίρνοντας απ’ αυτήν ό,τι τους έδωσε, χωρίς την ανάγκη να συνεχίσουν.
Πριν καταπιαστεί με τα σκοτάδια της πολιτικής, στις μέρες που ήταν καλός προπονητής, ο Γιάννης Ιωαννίδης έλεγε σοφά στους παίκτες του: «Η νίκη πρέπει να σε απασχολεί πέντε λεπτά. Η ήττα, δέκα». Με άλλα λόγια, έλεγε να χαίρεσαι τη χαρά αλλά να μη μένεις σ’ αυτήν. Να της δίνεις χώρο μέσα σου, αλλά να μη σε εγκλωβίζει. Να σε διαπερνά αλλά να μη σε σταματά, να μη σε παρασύρει σε αναπόληση. Έλεγε, επίσης, να ακούς την ήττα. Να την αναλύεις, να την κατανοείς. Να την αφήνεις με θάρρος να σου πει την ιστορία της, χωρίς να σε δαμάζει. Αντίθετα, να την κάνεις οδηγό για τα επόμενα, για τα καινούργια.
Συχνά μεγαλώνουμε με την εντύπωση πως η ζωή προχωρά σταθερά και ανοδικά, σε γραμμική πορεία. Με την ψευδαίσθηση πως όσο προσπαθούμε γινόμαστε καλύτεροι, ανεβαίνουμε σε απόλυτη αντιστοιχία με την προσπάθεια. Ξεχνάμε τη στασιμότητα και κλείνουμε τα μάτια στην οπισθοδρόμηση. Μα οι δρόμοι μας θυμίζουν πως όλα είναι ένας διαρκής κυματισμός, με περιστασιακά τινάγματα στα ύψη και αντίστοιχες κάμψεις ή πτώσεις που μας δοκιμάζουν. Αυτή είναι η αληθινή πορεία κι εκεί κρύβεται ο πλούτος της. Στη συνέχεια. Το τέλος του αγώνα, το τέλος της διαδρομής θέλει μια στάση για να νιώσεις, να καταλάβεις, να σκεφτείς. Να χαρείς και να δεις με θάρρος τα δεδομένα. Κι έπειτα, κλείνοντας συνειδητά τον κύκλο να αρχίσεις να χαράζεις τον επόμενο. Να ετοιμάζεσαι να σταθείς όρθιος στην επόμενη αφετηρία.
9°
