Πέντε λέξεις που θα έβαζες δίπλα στη λέξη τρέξιμο;
Ελευθερία, υγεία, διαλογισμός, ευεξία, χαρά.
Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή;
Φλοίσβος - Γλυφάδα, γιατί δεν ζω μακριά από τη θάλασσα.
Ποιο φυσικό χάρισμα θα ήθελες να είχες;
Να πετάω και μάλιστα σαν τον Calonectris diomedea, δηλαδή σαν εκείνο τα θαλασσοπούλι που όχι μόνο πετά αλλά και βουτά στη θάλασσα μέχρι και σε 40 μέτρα βάθος! (γέλια)
Το γεγονός ότι από τα 6 μου χρόνια, που ξεκίνησα να ασχολούμαι στο στίβο, έως τώρα διατηρώ την ίδια έντονη αγάπη για το τρέξιμο. Αυτό είναι η επιτυχία!
Με ποιον θα ήθελες να τρέχεις παρέα;
Μα τρέχω με τους κολλητούς μου. Οπότε είμαι καλυμμένος.
Αυτό τον καιρό έχω κολλήσει με το soundtrack του ντοκιμαντέρ του BBC «Earth II» και είναι σα να μεταφέρομαι μια στη σαβάνα και μια στους ωκεανούς.
Τι σκέφτεσαι όταν τρέχεις;
Πολλά και διάφορα. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή μού έρχονται μόνες τους σκέψεις με ένα περιτύλιγμα άγχους. Μετά τα πρώτα χιλιόμετρα όμως καίγονται και επέρχεται η ηρεμία.
Ταχύτητα ή αντοχή;
Αντοχή βέβαια, ως αθλητής μεσαίων - μεγάλων αποστάσεων προτιμώ τη διάρκεια.
Ποιος αθλητής θα ήθελες να ήσουν;
Η αλήθεια είναι ότι θαυμάζω αθλητές όπως τον Γκάλη και τον Αντετονκούμπο, αλλά με ικανοποιεί αυτό που είμαι.
Ποιο φόβο σου νικάς τρέχοντας;
Δεν είναι φόβος αλλά η αίσθηση του χρόνου ο οποίος γίνεται πιεστικός, πότε περισσότερο, πότε λιγότερο. Τρέχοντας έχεις την ψευδαίσθηση ότι τον έχεις αφήσει λίγο πίσω.
Στην εκτόνωση και στη καθαρή σκέψη, φυσικά, και στο να έχω μια καλή φυσική κατάσταση.
Τι τρως πριν και μετά από έναν αγώνα;
Υδατάνθρακες σύνθετους, όπως μια μπάρα βρώμης 2 ώρες πριν. Μια μπανάνα μετά. Απλά πράγματα, δηλαδή.
Πρωινό ή απογευματινό τρέξιμο;
Πρωινό, όταν δεν προλαβαίνω. Απογευματινό, όταν θέλω να απολαύσω τη διαδρομή.
Έχεις αξεσουάρ, φυλακτό, κόσμημα, ρούχο που θέλεις να έχεις πάντα μαζί σου;
Προσπαθώ να μην κουβαλώ τίποτα όταν τρέχω. Τα ρούχα μου, τα αθλητικά μου παπούτσια και φύγαμε!
Το προσωπικό σου (αθλητικό/δρομικό) απόφθεγμα;
«Go hard or go home». (γέλια)
Το χρόνο ούτε τον βλέπουμε ούτε τον ακούμε ούτε τον μυρίζουμε ούτε τον γευόμαστε ούτε να τον αγγίξουμε μπορούμε. Για τον Αϊνστάιν δεν υπάρχει η έννοια του απόλυτου χρόνου και, τα τελευταία χρόνια, «οπτικά ρολόγια» μεγάλης ακρίβειας έδειξαν ότι ο χρόνος επιταχύνεται όταν κανείς ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι και επιβραδύνεται όταν κάνει ποδήλατο. Στο τέλος όμως της μέρας ο χρόνος που αφήσαμε πίσω παραμένει η μνήμη μας και το ρολόι που κοιτάμε ο προσανατολισμός μας.
