Aναγνωρίζω στον εαυτό μου αρκετά χαρίσματα. Μοιάζει εγωιστική η διαπίστωση, μα είναι αλήθεια. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν φλερτάρω ανησυχητικά με την κατάθλιψη, υπάρχουν στοιχεία που θα ’λεγα πως με χαρακτηρίζουν με απόλυτη βεβαιότητα: υπομονή, πειθαρχία, εργατικότητα, ταχύτητα στη σκέψη. Θα ’γραφα κι άλλα αν δεν φοβόμουν μήπως παρεξηγηθώ, όμως ένα είναι σίγουρο: η φυσική ομορφιά δεν θα ’ταν ποτέ ανάμεσά τους.
Το ωραίο σώμα δεν ήταν ποτέ μέρος του εξοπλισμού που με συνόδευε στη ζωή. Αφράτη και θηλυκή από τη φύση μου, θαύμαζα πάντα, με μια ιδέα ζήλειας, τα κορίτσια με τα τέλεια κορμιά – αυτά τα θεϊκά πλάσματα με τις ιδανικές αναλογίες, το ψηλόλιγνο σκαρί και την εφηβική κορμοστασιά, που δε βάλλεται ούτε από τη βαρύτητα ούτε από τις καταχρήσεις. Το δικό μου σώμα, καθρέφτης της ζωής μου, βάραινε και λέπταινε με τις εποχές - πραγματική αντανάκλαση τoυ κόσμου και της εκάστοτε πραγματικότητάς μου.
Με το σώμα μου πέρασα φάσεις συμφιλίωσης και ειρηνικής συμβίωσης, αλλά και φάσεις που προσπάθησα απεγνωσμένα να το αλλάξω. Έφτασα στα 48 κιλά της ανορεξίας και πλησίασα επικίνδυνα τα 60 της προσωπικής εγτατάλειψης. Δοκίμασα άπειρες δίαιτες, ξεκοκάλισα όλα τα σχετικά περιοδικά, έκανα ατελείωτη γυμναστική, μα ήταν λίγες οι φορές που πλησίασα το ιδανικό σώμα, κι ακόμα λιγότερες εκείνες που, έχοντάς το, το χάρηκα πραγματικά. Σε πείσμα κάθε προσπάθειας, τα άλλα κορίτσια, αθλήτριες και μη, παρέμεναν πάντα πιο λεπτά, πιο καλλίγραμα, πιο ελκυστικά – κι εγώ ακολουθούσα ένα άπιαστο όνειρο που κάποτε, εντελώς παράλογα, βάραινε μέσα μου περισσότερο από τα αληθινά μου «επιτεύγματα».
Κάπου στα σαράντα, άρχισα να κάνω επιτέλους ανακωχή. Να αποδέχομαι το σώμα που μου έδωσε η φύση και να βρίσκω τρόπους να το χαίρομαι κιόλας. Να το γνωρίζω και να το δέχομαι όπως είναι σήμερα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, κι όχι κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν ενδεχομένως θα είναι πιο καλλίγραμο, πιο δυνατό και πιο γυμνασμένο. Γιατί ακόμα κι αν απέχει από τα ιδανικά των μοντέλων και τις φωτογραφίες των περιοδικών, ακόμα κι αν διαφέρει από εκείνα των κοριτσιών που συναντώ στο τρέξιμο και στους αγώνες, ακόμα κι αν δεν είναι το αέρινο κορμί που ονειρεύτηκα από την εφηβεία μου, είναι ένα σώμα ζωντανό. Με μεταφέρει καθημερινά και συναινεί αθέλητα στις επιβεβλημένες μεταμορφώσεις μου από εργαζόμενο κορίτσι σε αθλήτρια. Με τρέχει ακούραστα σε δουλειές και υποχρεώσεις. Ακολουθεί αδιαμαρτύρητα τις ενδυματολογικές επιλογές μου, εκπαιδευμένο να αντέχει τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της ζωής, αλλά και να απολαμβάνει την άνεση των αθλητικών και το περπάτημα με γυμνό πόδι στις παραλίες. Νιώθει το ίδιο άνετα μες στα κομψά ρούχα της δουλειάς και στα χαλαρά του Σαββατοκύριακου. Ανεβαίνει ατελείωτες σκάλες και συμμορφώνεται αναγκαστικά με τον παθολογικό φόβο μου για τα ασανσέρ. Με οδηγεί σε μέρη σπάνια και μοναδικά – σε βόλτες, σε πεζοπορίες και εξερευνήσεις, στα πανηγύρια που τόσο αγαπώ. Αντιλαμβάνεται σχεδόν μαγικά τις αλλαγές της διάθεσης και ανταποκρίνεται αθόρυβα και ουσιαστικά, σαν φίλος πιστός και πολύτιμος. Απολαμβάνει το χάδι του αγαπημένου μου, τη ζέστη του καλοκαιριού και το ρίγος του φθινοπώρου. Μου δίνει δύναμη να τρέχω και είναι η σταθερή παρέα μου σε όλες τις δρομικές αναζητήσεις - στις καθημερινές προπονήσεις και στους αγώνες. Αντέχει στα πρωινά ξυπνήματα, στην κούραση και τη ζέστη, στα γυμνάσια που επιβάλλουν η φιλοδοξία και, ενίοτε, τα προπονητικά μου προγράμματα. Αγκομαχά στις πολύωρες διαδρομές και δέχεται καρτερικά τις ολοένα αυξανόμενες αθλητικές απαιτήσεις μου, που κάποτε καταντούν καπρίτσιο. Κοπιάζει με θαυμαστή αντοχή και αυταπάρνηση, απολαμβάνει την ένταση της προσπάθειας και χαίρεται επάξια τα αποτελέσματα της σωματικής κούρασης: το τέλος κάθε διαδρομής, όταν οι σκέψεις ησυχάζουν, τα μέλη λύνονται, η ανάσα γαληνεύει και οι ενδορφίνες κατακλύζουν το αίμα.
Το σώμα μου δεν είναι κάτι που με ακολουθεί εφήμερα, σε αναμονή μιας μεγάλης και θεαματικής στροφής στην αθλητική τελειότητα. Είναι ένα κομμάτι από μένα τόσο ζωτικό όσο η ψυχή και η σκέψη μου, τόσο μόνιμο όσο ο πυρήνας μου. Ένας φίλος που με υποστηρίζει σταθερά και στωϊκά, με ανεξάντλητη υπομονή και δύναμη, δίνοντάς μου την ευκαιρία να γευτώ συγκινήσεις άγνωστες στους πολλούς. Ένα καθοριστικό στοιχείο ταυτότητας και μια παρέα διά βίου που, αυτό τον καιρό, έχει επιφορτιστεί με το πρόσθετο «βάρος» μιας νέας ζωής. Ώρα για συμφιλίωση, λοιπόν, κι ας μην ξέρω πάντα τον τρόπο!
10°
