Τα ελληνικά κρασιά των μικρών παραγωγών ζουν το success story τους στην Αμερική

Μπορεί (αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά) να διαβάσατε για την Eklektikon σε πρόσφατο άρθρο  των New York Times για τη ρετσίνα, υπογεγραμμένο από τον Eric Asimov, διάσημο δημοσιογράφο κρασιών. Ο διάσημος αυτός κύριος συνάντησε τον Άρη Σουλτάνο και τη Μαρία Μπακαλοπούλου, τα δύο «παιδιά» πίσω από την εταιρεία, για δοκιμή ρετσίνας - μάλιστα η εφημερίδα έστειλε και φωτογράφο, να φωτογραφήσει τον οινοποιό Δημήτρη Γεώργα στα Σπάτα. Τα «παιδιά» είναι οι Μαρία, ο ‘Άρης και μερικοί ακόμα στενοί συνεργάτες που συμπτωματικά είναι από την Καβάλα, εντελώς τυχαία λέμε.  Ασχολούνται με ωραία κρασιά μικρών παραγωγών και με την προώθησή τους στον έξω κόσμο. Τα λέει αναλυτικά ο Άρης:   

«Ξεκινήσαμε την Eklektikon στη Νέα Υόρκη το 2011 (με τη Μαρία Μπακαλοπούλου είμαστε ομάδα από το 2013). Η ιδέα της Eklektikon γεννήθηκε από την αγάπη για τη χώρα μας και την κουλτούρα της, αλλά και τη διαπίστωση ότι η εκπροσώπηση του ποιοτικού ελληνικού οίνου ήταν φτωχή. Την εποχή εκείνη οι εισαγωγείς ελληνικών κρασιών στις ΗΠΑ δεν ενδιαφερόντουσαν για μικρότερα οινοποιεία που χαρακτηρίζονταν από αυθεντικότητα, ή για διανομή πέρα από τις ελληνικές κοινότητες και τα ελληνικά εστιατόρια. Ήταν σχεδόν αδύνατο να βρει και να αγοράσει κανείς ελληνικό κρασί στο Manhattan ή στο Brooklyn, πόσο μάλλον ποιοτικό ελληνικό κρασί.

Η Ελλάδα έχει την πιο μακροχρόνια καταγεγραμμένη ιστορία κρασιού στον κόσμο, αλλά και έναν από τους μεγαλύτερους αριθμούς γηγενών ποικιλιών αμπέλου στον κόσμο (πάνω από 300 καταγεγραμμένες). Σε συνδυασμό με μία φανταστική τοπογραφία που συνδυάζει εγγύτητα στη θάλασσα και απότομες βουνοπλαγιές, συντίθεται μία μοναδική τοποθέτηση στον παγκόσμιο οινικό χάρτη με ιστορία και χαρακτηριστικά που δεν μπορεί να ανταγωνιστεί κανείς.

Από τη δεκαετία του 1960 το κρασί άρχισε να βιομηχανοποιείται. Παραδοσιακές τεχνικές αμπελουργίας και οινοποίησης που αναπτύχθηκαν σε διάστημα χιλιετιών, αγνοήθηκαν χάριν μοντέρνων τεχνικών, που αποσκοπούσαν στον όγκο παραγωγής. Χάθηκαν τα ειδικά χαρακτηριστικά του ελληνικού κρασιού, αγνοήθηκαν οι παραδοσιακές γηγενείς ποικιλίες της Ελλάδας και αντικαταστάθηκαν από βελτιωμένες και παραγωγικές γαλλικές. Γύρω στη δεκαετία του 1990, σε διάφορα μέρη της Γης, ξεκίνησε μία τάση για επιστροφή στις ρίζες του κρασιού και σε αυτό που θα λέγαμε "χωρική οινοποίηση". Δηλαδή το στιλ κρασιού που έφτιαχναν οι γιαγιάδες και παππούδες μας, αλλά με καλύτερη οινολογική γνώση και καλύτερο εξοπλισμό. Αυτό άρχισε να "αρπάζει" από κάποια winebar του Παρισιού που σέρβιραν αποκλειστικά τέτοια κρασιά, ενώ τη σκυτάλη πήραν αντίστοιχοι χώροι του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, του Μόντρεαλ, του Τόκυο κτλ. Αυτή η τάση αποκαλείται "φυσικό κρασί" και ενθουσίασε το κοινό. Σιγά σιγά εξαπλώθηκαν τα σημεία εστίασης και πώλησης στη ΝΥ. Το φυσικό κρασί, μη έχοντας υποστεί κάποια αφαίρεση / δέσμευση στοιχείων του, είναι τραγανό, ζωντανό, και πολύ ευκολόπιοτο».

Τί είναι το φυσικό κρασί; 

«Στο φυσικό κρασί δεν προστίθεται τίποτα και δεν αφαιρείται τίποτα. Εξαίρεση αποτελεί η προσθήκη μίας μικρής ποσότητας θειωδών, ένα φυσικό συντηρητικό που παράγεται από το ίδιο το κρασί. Στη συμβατική καλλιέργεια έχουμε ψεκασμούς με ζιζανιοκτόνα, ενώ στη βιολογική ή βιοδυναμική οι ψεκασμοί γίνονται με φυσικά υλικά. Στο εξωτερικό οι αρθρογράφοι προτείνουν οι καταναλωτές να ανατρέχουν στην πίσω ετικέτα της φιάλης για να είναι σίγουροι τι πίνουν...

Είχαμε από την αρχή μία αδυναμία στα βιολογικά κρασιά, μέχρι που αρχίσαμε να δοκιμάζουμε φυσικά κρασιά. Ήταν μία προσωπική γευστική αποκάλυψη και έτσι γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας του πρώτου χαρτοφυλακίου φυσικών ελληνικών κρασιών. Μία ιδέα τρελή για την εποχή, καθώς ως τάση απουσίαζε από την Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά, ξεκινήσαμε το 2015 και ανακαλύψαμε κάποιους οινοποιούς που έφτιαχναν κρασί φυσικό ή σχεδόν φυσικό (π.χ. Ο Γεώργας στα Σπάτα, ο Βασίλης Βαϊμάκης στο Αμύνταιο, ο Αντρέας Κοντοζήσης στην Καρδίτσα, το οινοποιείο Σύφλογο στη Λευκάδα, ο Γιώργος Μπαλατσούρας στον Κονιάκο Φωκίδας κ.α.). Σιγά σιγά συνθέσαμε ένα χαρτοφυλάκιο γύρω από την ιστορία και τη βιοποικιλότητα του ελληνικού αμπελώνα. Ήμασταν περήφανοι για το έργο μας που προωθούσε μικρούς παραγωγούς, αυθεντικό πολιτισμό και ιστορία, τη βιοποικιλότητα της ελληνικής χλωρίδας. Η αγορά της Αμερικής (το χαρτοφυλάκιο διανέμεται πλέον σε πάνω από 25 πολιτείες των ΗΠΑ) ενθουσιάστηκε με τα κρασιά μας. Πιστεύουμε πως η πρόσφατη τόνωση του ενδιαφέροντος για το ελληνικό κρασί σχετίζεται και με τη δική μας δράση στην Αμερική - στρέψαμε την προσοχή του κόσμου στα ειδικά χαρακτηριστικά του ελληνικού κρασιού. 

Το πιο συγκινητικό ήταν κάθε φορά που ένας μικρός οινοποιός ο οποίος συνήθως πουλούσε κρασί μόνο γύρω από την πόλη του, ξαφνικά βρισκόταν "τοποθετημένος" σε λίστες εστιατορίων με αστέρια Michelin στη Νέα Υόρκη, το Los Angeles, τη Βοστώνη, το Miami κτλ. Κάποιες φορές, η διεθνής αναγνώριση ενισχυόταν κι από αναφορές παγκόσμιας εμβέλειας (όπως στους New York Times), που άνοιγε τον δρόμο και σε άλλες αγορές της Ευρώπης και της Ασίας». 

Με την πανδημία, τα «παιδιά»περάσανε περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα. Και αποφάσισαν να δοκιμάσουν εδώ αυτό που έκαναν και στις ΗΠΑ – διανομή/διακίνηση κρασιών μικρών παραγωγών. Ξεκίνησαν το καλοκαίρι, στήνοντας το πρώτο showroom στο Μεταξουργείο, σε έναν παραδοσιακό, ωραίο χώρο χτισμένο το 1920.

«Θέλουμε να συναντάμε συχνά φίλους και επαγγελματίες, να δοκιμάζουμε κρασιά και να συζητάμε. Ήδη μετράμε συνεργάτες με ευαισθησία και γνώση (κάτι που επιβεβαιώνει τα περί αυξημένης κατανάλωσης φυσικού κρασιού, για το οποίο οι Γάλλοι χρησιμοποιούν τον όρο "glouglou" -  τα φυσικά κρασιά είναι τόσο ευκολόπιοτα που τα πίνεις μονορούφι από το μπουκάλι κάνοντας "γκλουγκλου"). Λόγω της καταγωγής μας από την Καβάλα, τα κεντρικά μας βρίσκονται εκεί και θέλουμε να μετατρέψουμε την Καβάλα στην πιο ενημερωμένη επαρχιακή πόλη όσον αφορά το κρασί». 

Eklektikon: Λεωνίδου 50, Μεταξουργείο, 6908862835.