Τσιπς! Πατατάκια, νάτσος, οτιδήποτε κάνει κρατσα κράτσα και είναι αλμυρό

Μια φίλη μου φέρνει πάντα μαζί της πακετάκια με τσιπς όταν πηγαίνουμε για ποτό: τα συνοδευτικά τσιπς στο μέσο αθηναϊκό μπαρ δεν είναι ποτέ αρκετά, ή αρκετά φρέσκα. Λέω «αθηναϊκό» γιατί στη Θάσο και στην Καβάλα, π.χ., τα τσιπς συνήθως ανανεώνονται στο τραπέζι συνέχεια, όπως και στη Θεσσαλονίκη – δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες πόλεις, αν και μου έχουνε πει καλά λόγια για τη Λάρισα. Στη φίλη μου αρέσουν τα απλά, αλατισμένα τσιπς πατάτας, τα κλασικά, ενώ εγώ προτιμάω αυτά με το πιπέρι. Μερικές φορές έχουμε ποικιλία από τσιπς, με διαφορετικά είδη, εκτός από τα μπάρμπεκιου που δεν μας λένε πολλά (αλλά στην ανάγκη τα σκίζουμε). Το ιδανικό τσιπ για ποτό είναι αυτό του οποίου η γεύση δεν σκεπάζει τη γεύση του ποτού, δηλαδή το παραδοσιακό, ας μην αναφέρω μάρκες, τα ξέρουμε όλοι.

Τα παιδικά πάρτι θα ήταν αφόρητα αν δεν είχανε μπόλικα τσιπς, συνήθως σκέτα και με ρίγανη, αραδιασμένα σε πλαστικά μπολ στο τραπέζι, «για τα παιδιά», άσχετα που τα σκίζουμε οι γονείς για να μη κοιμηθούμε πάνω από τα αθώα παιδιά μας. Η μπίρα το καλοκαίρι σηκώνει κάθε είδους τσιπ, ακόμα και νάτσος, ή τα πορτοκαλί «χωνάκια» που κανένας δεν ξέρει από τι είναι φτιαγμένα, μάλλον από παλιές καρυκευμένες παντόφλες, αλλά είναι διαβολικά και υπέροχα. Το χειμώνα τραβιούνται με άνεση τα τσιπς βρώμης, που όμως δεν τα σερβίρει κανένα μπαρ επειδή είναι ακριβότερα και ίσως υγιεινά. Τα αγοράζω στο σπίτι, για κάτι βράδια που έχω να γράψω τη Βίβλο και δεν συμφέρει να νυστάξω νωρίς, επειδή τα τσιπς με μπόλικο αλάτι και πιπέρι, τσίλι ή οτιδήποτε καυτερό, δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς με τίποτα. Καταρχήν κάνουν θόρυβο όταν τα μασάς, και σε ξυπνάνε πριν ακόμα τα καταπιείς. Δεύτερον, το αλάτι με τα μπαχαρικά και το κοκτέιλ χημικών που κουβαλάει το μέσο τσιπ κάνουν πολλή δουλειά, και μετά κάνουμε δουλειά κι εμείς που μένουμε ξύπνιοι. Θα κοιμόμασταν σαν πουλάκια αν είχαμε φάει τραχανά, πουρέ, κρέμα, μακαρόνια ή οτιδήποτε σε φαγητό, ενώ τα τσιπς είναι άλλη υπόθεση. Είναι η συντροφιά του ξενύχτη. Όπως και αυτουνού που έχει κόψει το τσιγάρο, καλή ώρα.

Με θέματα που αφορούν τρόφιμα (όπως και με όλα τα θέματα), παθαίνουμε ρεπορταζίτιδα όλοι εμείς που γράφουμε – δεν γίνεται να μην ψάξεις τα πιθανά και απίθανα λήμματα για το αντικείμενο, να μην διαβάσεις με τρελό ενδιαφέρον πότε εφευρέθηκε το κάθε ποιόν, από ποιόν μπαγλαμά, και ποιος το έφαγε πρώτος και είπε «μμμμ!» Τα απλά, ωραία τσιπς μου πήρανε εκατό ώρες σε «δημοσιογραφική έρευνα» παρόλο που ξέρω ότι ο κόσμος βαριέται να διαβάζει χρονολογίες γιατί αισθάνεται ότι πάει ξανά σχολείο ο κόσμος, και δεν το θέλει ο θεός, πόσο μάλλον ο κόσμος. ΩΣΤΟΣΟ… η πρώτη αναφορά στα τσιπς πατάτας είναι στο βιβλίο μαγειρικής “The cook’s oracle”, το 1832, ενός μεγάλου σεφ, του William Kitchner, ο οποίος περιγράφει πώς κόβει την πατάτα σε πολύ λεπτές φέτες, την τηγανίζει σε καυτό λάδι και την αλατίζει σα να μην υπάρχει αύριο. Άλλος μύθος θέλει την εφεύρεση του τσιπ μερικές δεκαετίες αργότερα, σε κάποιο εστιατόριο στο Saratoga Springs όπου ο πελάτης ζητούσε τις πατάτες ακόμα πιο λεπτές, μέχρι που ο μάγειρας τις έκανε φλοίδες, λανσάροντας τα  “Saratoga chips”.

Δεν θα το πιστέψετε αλλά υπάρχουν γκρουπ που σφάζονται διαδικτυακά για το ποιος έφτιαξε πρώτος τσιπς και ακόμα περισσότερα γκρουπ για το ποια τσιπς είναι καλύτερα. Υπάρχουν crash tests ανάμεσα σε χιλιάδες μάρκες τσιπς, με όλες τις δυνατές παραλλαγές: φουντούνια, γαριδάκια, τα άλλα που είναι σα μασέλες, Ασιατικά shrimp τσιπς και crab τσιπς ρυζιού, τσιπς από βρώμη, πλιγούρι, κριθάρι, καλαμπόκι, φιστίκι, φουντούκι, καρύδι, τσιπς από απροσδιόριστα θολά υλικά που δεν υπάρχουν πουθενά στη Φύση παρά μόνον ως απόβλητα τα οποία θέλουν ένα εκατομμύριο χρόνια μέχρι να διαλυθούν… Οι γεύσεις είναι επίσης αμέτρητες, τα πιπέρι-τσίλι-μπάρμπεκιου-ρίγανη είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, το οποίο λιώνει ενώ κρατσανίζουμε: ντομάτα, ξύδι, μπαλσάμικο, κρασί, μπίρα, πέστο και ξαναπέστο (σόρι, δεν μπόρεσα να κρατηθώ), κέτσαπ, μαγιονέζα, μουστάρδα, γουασάμπι, τουρσί, σόγια, πάπια Πεκίνου, μπέργκερ, τσένταρ, προβολόνε, άλλα τυριά – στην Κίνα υπάρχουν μέχρι και τσιπς με γεύση μανταρίνι, αλμυρά! Αν και ίσως εννοεί κάτι άλλο το “Mandarin” που γράφει στη συσκευασία. Οι Εγγλέζοι και Ιρλανδοί φτιάχνουν χοντροκομμένα, χειροποίητα τσιπς από ντόπιες πατάτες, που ξεπερνάνε το σνακ και γίνονται γεύματα από μόνα τους, τόσο χορταστικά είναι. Τα ψητά τσιπς είναι πιο υγιεινά από τα τηγανιτά, όπως και τα τσιπς γενικών λαχανικών… αν και, από την ώρα που διαλέγεις τσιπς για το βραδινό φαγητό σου, δεν κάνεις και τούμπες για την υγιεινή διατροφή.

Εκτός από τη γεύση, που σε χαστουκίζει και σε ξυπνάει ανελέητα, το άλλο μεγάλο μπόνους των τσιπς είναι το κρατσάνισμα. Αγαπημένος ομοιοπαθητικός κάποτε μου είχε πει ότι το να θέλεις τροφές που κάνουν κράτσα-κράτσα σημαίνει ότι νοιώθεις θυμό, ότι έχεις μέσα σου θυμό που δεν εκφράζεις. Ο ήχος, μαζί με το μάσημα, λειτουργεί σαν αγχολυτικό για εμάς που θυμώνουμε αλλά κάνουμε τις πάπιες. (Το επίσης ενδιαφέρον τιπ είναι ότι οι τροφές σαν τον πουρέ, τα μακαρόνια, τις κρέμες κλπ, δείχνουν ότι έχεις ανάγκη από αγάπη, από χουχούλιασμα. Αλλά θα το πιάσουμε σε άλλη διατριβή αυτό το θέμα).

Σε διατροφική αξία, οι ξηροί καρποί είναι σίγουρα καλύτεροι από τα τσιπς, νάτσος και τα σχετικά. Απλώς δεν κάνουν τόσο θόρυβο, δεν έχουν τόσο αλάτι, και γενικά είναι καλό να έρχονται σε χωριστό μπολάκι πλάι στα τσιπς, ώστε να έχουμε επιλογή. Σε περίπτωση που τα τσιπς δεν είναι φρέσκα, δηλαδή έχει ανοιχτεί το καταραμένο σακουλάκι πριν από πολλά τέρμινα και τα πατατάκια γέρνουν μαραγγιασμένα στο μπολ τους με πεσμένα φτερά, τουλάχιστον μπορούμε να συνοδεύσουμε το ποτό μας με μερικά φιστίκια. Ανόρεχτα, επειδή προτιμάμε τα τσιπς, και δεν έχουμε μαζί τη φίλη που τα κουβαλάει στην τσάντα της, βρέξει-χιονίσει…