Θεματα

Ελένη Χ Στέλιος: Μπαίνοντας στο Μίξερ

Και θέλουμε να δοκιμάσετε όσα μαγειρεύουμε στα ολόφρεσκα, ζεστά σαν ψωμάκια, podcasts του Μίξερ.

Ελένη Ψυχούλη
Ελένη Ψυχούλη
ΤΕΥΧΟΣ μίξερ 2
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Ελένη Χ Στέλιος: Μπαίνοντας στο Μίξερ

Podcast Μίξερ: Η Ελένη Ψυχούλη γράφει για την ιδέα πίσω από το με τον Στέλιο Παρλιάρο, που ακούτε κάθε εβδομάδα στα podcasts της Athens Voice

Φίλοι, από τότε που η Αθήνα ήταν παλιά και εμείς με τριάντα, και βάλε, λιγότερες ρυτίδες, αίφνης χαθήκαμε. Τον βρήκα ξανά ένα «αγχωμένο» απόγευμα στην πόρτα του στούντιο ηχογράφησης στην Athens Voice. Ενθουσιασμένη με το «Μίξερ», το ένθετο περιοδικό με συνταγές, πρότεινα να κάνουμε ένα podcast. Δεν ήξερα ακριβώς το γιατί. Για να το γιορτάσουμε ή μήπως, ενδόμυχα, για να τον ξαναδώ; Κρατούσε ένα ζεστό αλμυρό κέικ. Ο γκρίζος διάδρομος μοσχοβόλησε βούτυρο, μεσογειακά λιβάδια και ηλιόλουστες καλοκαιρινές ντομάτες. «Πόσα χρόνια;» με ρωτά, αλλά μέσα μου (κι έξω μου) στριμώχνονταν πολλά. Να τον φιλήσω πάνω από το κέικ, να μετρήσω τα χρόνια, να μετρήσω τα γιατί του «χαθήκαμε», να φορμάρω την κουβέντα στο μυαλό μου, να μπριφάρω τον ηχολήπτη μας... Είχα ξεχάσει τον εγκλεισμό, τα χρόνια ανάμεσα σε τοίχους χωρίς φίλους αυτά που μας χώρισαν. Αυτά που στο αργοπορημένο «επανιδείν» κρίνουν, τελικά, το πόσο άξιζε η κάθε σχέση. Να την πάρει το ποτάμι της απουσίας ή να αγκαλιαστούμε πιο σφιχτά από ποτέ;

Κοιταχτήκαμε πάνω από το κέικ. Σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το ξεστομίσαμε ομού και ταυτοχρόνως: «Αυτό είναι το πρώτο. Θα κάνουμε κι άλλα, ελπίζουμε, πολλά podcasts». Μέχρι ο ηχολείπτης να ανοίξει τα μικρόφωνα είχαμε κιόλας γεμίσει μια σελίδα με θέματα. Σε τρία δευτερόλεπτα. Αραδιασμένα σε λέξεις σαν σήματα μορς, χωρίς ειρμό, ακαταλαβίστικα συνθήματα ενός κοινού ενθουσιασμού. Μια ταυτόσημη ανάγκη «να πούμε». Να μιλήσουμε. Τα «μεταξύ» μας τα είχαμε πει από χρόνια. Τώρα, μια ανάγκη να μοιραστούμε με όλους. Όλα όσα μας έμαθε η ζωή. Τα γλυκά και τα αλμυρά. Να σπάσουμε επιτέλους αυτή την ιντερνετική αυτοκρατορία της απρόσωπης, κοπιαρισμένης συνταγής. 

Ελένη Ψυχούλη και Στέλιος Παρλιάρος

Η τροφή δεν είναι συνταγή. Γιατί η ζωή δεν είναι συνταγή. Όπως παλιά, οι γιαγιάδες μας έβγαιναν στο κατώφλι το απόβραδο να ξαποστάσουν και έπιαναν τα μαγειρικά, «τι μαγείρεψες σήμερα, Λενάκι μου;», «κοκκινιστό», «και τι βάζεις στο κοκκινιστό;», «απαπα κανέλα, εγώ βάζω ρίγανη» – κάπως έτσι η βραδιά ξετυλιγόταν με μαγειρικές οδηγίες που έμπλεκαν έγνοιες, χαρές, κατσαρόλες και γεύσεις και προβλήματα και πόνους. Και κάπως έτσι η κουζίνα εξελίσσεται, μέσα από τις ανταλλαγές. Μαγειρεύοντας τον άνθρωπο. Μαγειρεύοντας στα μέτρα του. Πιανόμαστε από ένα θέμα, λέμε τα πρακτικά του «τι διάολο φταίει και δεν μου φουσκώνει το κέικ», και μετά το κέικ γίνεται ιστορίες από την κέικ-ζωή μας, γίνεται κέικ που αγαπήσαμε, γίνεται και «πού να το ψωνίσω άμα βαριέμαι να το φτιάξω», γίνεται μνήμες και εμπνεύσεις.

Έχουμε ηχογραφήσει κάμποσα podcast από κείνη τη μέρα. Επιστρέφοντας σπίτι μετά από κάθε ηχογράφηση, πάντα τρέχω με μια ακαταμάχητη λαχτάρα να μαγειρέψω τα όσα είπαμε. Το κέικ γίνεται έμπνευση, στη συνταγή κρύβω τις ιστορίες μας, τα πρακτικά μυστικά, την ώρα της χαράς που μοιραστήκαμε. Και πάντα φουσκώνει καμαρωτό. Γιατί η κάθε συνταγή θέλει την ιστορία της, το συναίσθημα, τη μυρωδιά της εποχής, θέλει την αγκαλιά που κάνει πέρα την τεχνική των απανταχού master chef. Μπείτε μαζί μας στο Mίξερ, να κάνουμε τη συνταγή παραμύθι και παρηγοριά.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.