Το καλύτερο μέλι είναι το ελληνικό, δεν σηκώνει συζήτηση: έχουμε χίλια διαφορετικά είδη μελιού, το ένα πιο μελένιο από το άλλο… αρκετά από αυτά, τα βρίσκετε στο εντυπωσιακό 10ο Φεστιβάλ Μελιού μέχρι τις 9/12.
Κανένα μέλι άλλης χώρας δεν πλησιάζει το ελληνικό μέλι – σε γεύση, άρωμα, ιδιότητες και θρεπτική αξία. Όχι επειδή το λέω εγώ, που τρώω τόνους (μελιού) αλλά επειδή έτσι είναι. Στο Φεστιβάλ Μελιού, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, αποκλείεται να προλάβετε να δοκιμάσετε ΟΛΑ τα ελληνικά μέλια, είναι ατελείωτα, αλλά αξίζει να τα τσεκάρετε. Στο Φεστιβάλ Μελιού, ίσως και γενικότερα, η Κρήτη κρατάει τα πρωτεία με οκτακόσια διαφορετικά είδη μελιού από διαφορετικά κομμάτια του νησιού, κι έπειτα θολώνεις με τα αμέτρητα βαζάκια από τα Γιάννενα, τη Λάρισα, την Χαλκιδική, την Θάσο, την Πιερία, τον Ταΰγετο, την Μάνη, την Αρκαδία, την Αχαΐα, την Θράκη, την Αττική, το Σούλι, την Γορτυνία, τον Χελμό, το Νότιο Αιγαίο κι ένα σωρό νησιά που το καθένα έχει το δικό του, χαρακτηριστικό μέλι: το μέλι Ικαρίας πχ έχει μια γεύση πολύ ιδιαίτερη, της Νισύρου και της Σαντορίνης έχει ίσα-ίσα μια εσάνς θειαφιού, το Κυκλαδίτικο μέλι θυμίζει τσουένι σε ανεμοδαρμένη παραλία, της Θάσου είναι γεμάτο πεύκο, της Χίου μοσχοβολάει μαστίχα, τα νησιά του Ιονίου έχουν το καθένα το μέλι του, και πάει λέγοντας.
Μία μέλισσα τόση-δα λοιπόν, στη ζωή της συλλέγει από 0,5 ως 1 γραμμάριο μέλι – κάνει δέκα ταξίδια την ημέρα, συλλέγει 300 γραμμάρια νέκταρ, και οι 3.300 μέλισσες μαζεύουν ένα κιλό νέκταρ… τα τέσσερα κιλά νέκταρ μας δίνουν ένα κιλό μέλι, για να καταλάβετε πόσο ζόρικη είναι η δουλειά μιας μέλισσας. Για ένα κιλό μέλι, δουλεύουν ακατάπαυστα 13.300 μέλισσες, οι οποίες διανύουν 190.000 χιλιόμετρα – τέσσερεις φορές το γύρο της Γης.
Όλα αυτά τα διάβασα στο Ίντερνετ σε πολλά σάιτ για μέλισσες, μέλια και κυψέλες. Η κάθε ομάδα εργατριών-μελισσών συλλέγει νέκταρ, το μασάει άλλη ομάδα επί 30΄, μετά το βάζουν στις κηρήθρες, που ήδη είναι κέντημα, τρυπούλα-τρυπούλα, και μετά, μια ακόμα πιο άλλη ομάδα κάνει αέρα με τα φτερά της στο μέλι ώστε να το βοηθήσει να σφίξει, να εξατμιστεί το πολύ νερό. Κι αν δεν έχει ακόμα πιαστεί το κεφάλι σας, ορίστε που έρχεται άλλη ομάδα στη σωστή στιγμή, να σφραγίσει τις κυψέλες με κερί…
Οι μέλισσες δεν τα κάνουν αυτά από την καλή τους την καρδιά, φτιάχνουν μέλι για να θρέφεται η βασίλισσά τους - απλώς επειδή είναι αγχώδεις τύποι, φτιάχνουν ΠΟΛΥ περισσότερο μέλι από όσο χρειάζονται, και οι άνθρωποι τρυγούν αυτό το επιπλέον μέλι εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο καθένας μας έχει τις προτιμήσεις του όσον αφορά το είδος μελιού που γουστάρει, και οι προτιμήσεις μας ξεκινάνε από το μέλι που μας ταΐζανε στην παιδική μας ηλικία, επομένως δεν είναι αντικειμενικές. Καταπληκτικό, πολύ λεπτό και αρωματικό θυμαρίσιο μέλι πχ παράγει ο ΘοδωρήςΒίγλης, με μέλισσες που τρυγάνε στο Φαράγγι της Σαμαριάς, στην Κρήτη: έχει μέλι πεύκου, με θυμάρι, με φασκόμηλο, με μαντζουράνα, αλλά το θυμαρίσιο του είναι κορυφαίο, από τα καλύτερα στην Ελλάδα. Πρόσφατα δοκίμασα το αριστουργηματικό «πικρό μέλι» ελάτης του Θοδωρή Καλδάνη από το Θεσπρωτικό Πρεβέζης, ένα άσπρο πηχτό μέλι που όντως έχει μια ελαφριά, και υπέροχη, πικράδα. Οι Καλδάνηδες είναι τέταρτη γενιά μελισσοκόμων και έχουν επίσης ένα ωραίο μέλι κουμαριάς, σχεδόν μαύρο, που μοσχοβολάει κούμαρο (μικρό και σπάνιο πλέον αγριοφρουτάκι του φθινοπώρου). Μου αρέσει το Αρκαδικό μέλι«βανίλια Μαινάλου», λευκό, σαν το παραδοσιακό μέλι ελάτης που έβρισκε ο ένας παππούς μου στην Βυτίνα. Έχει γεύση πραγματικά ελάτου, μέχρι και στολισμένου, και πυκνού δάσους με καστανιές και βατόμουρα, ή μπορεί να βρίσκω συνειρμούς εκεί που δεν υπάρχουν.
Το αγαπημένο μου είναι το μέλι πεύκου από την Θάσο: σκούρο, πηχτό, αισθάνεσαι ότι τα πεύκα ακουμπάνε τη θάλασσα κι έχουν ιδιαίτερη γεύση, σχεδόν θαλασσινή. Παίρνω πευκόμελο Κατσαμάκη κάθε χρόνο με τα κιλά από την Θάσο και σαν τις μέλισσες, έχω πάντα περισσότερο από όσο χρειάζομαι.
Το πευκόμελο και το ελατόμελο δεν ζαχαρώνουν ποτέ, αντίθετα με το θυμαρίσιο, που όταν είναι αγνό, ζαχαρώνει, όπως και το ανθόμελο. Το να ζαχαρώνει το μέλι δεν είναι κακό, μερικοί μάλιστα το προτιμάνε έτσι… και δεν «χαλάει» ποτέ, το μέλι. Έχουν ανακαλύψει μέλι σε φαραωνικούς τάφους, σε άψογη κατάσταση, κατάλληλο να φαγωθεί τέσσερεις και πέντε χιλιάδες χρόνια μετά την συγκομιδή του.
Τέλος, το καλύτερο φάρμακο για το κρυολόγημα είναι το μέλι, σε αφέψημα ή σκέτο, και το «μέλι-με-λεμόνι» των παππούδων μας εξακολουθεί να κάνει θαύματα για τον βήχα. Μπορώ να γράφω χιλιόμετρα για το μέλι επειδή είμαι φαν, αλλά έχετε και δουλειές – αν μπορείτε, πάντως, περάστε από το Φεστιβάλ Μελιού και δεν θα απογοητευθείτε…
10ο Φεστιβάλ Μελιού, Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 7-8-9 Δεκεμβρίου, Σάββατο και Κυριακή 10.00 πμ – 9.00 μμ, είσοδος 2 ευρώ.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
