Το ερώτημα «γιατί οι γυναίκες τρώνε σούσι;» τέθηκε από φίλο σε άλλο φίλο, ενώ εμείς οι γυναίκες τρώγαμε σούσι… όχι όλες, μια και από το σούσι, τρώω μόνο τα ψημένα – ο ωμός κολιός με χαλάει, για λόγους προσωπικούς/ οικογενειακούς που θα αναλύσω σε άρθρο για τη λακέρδα και τα αλίπαστα, όχι περί σούσι, που είναι άλλη κατηγορία ψαριού εντελώς.
Το σούσι λοιπόν είναι κομψό. Σερβίρεται σε μικρά πιατάκια, σε μπουκίτσες αραδιασμένες μία-μία σαν αδερφάκια, και το υποκοριστικό πάει σύννεφο: το τρως κομψά, με ξυλάκια, βουτώντας την κάθε μπουκίτσα, το κάθε ρολάκι δηλαδή, μέσα σε ένα ακόμα πιο μικρό πιατελάκι με σάλτσα σόγιας, στην οποία ανακατεύεις λίγο γουασαμπάκι (γουασάμπι, αλλά θέλουμε υποκοριστικούλι). Η κάθε μπουκίτσα έχει διαφορετικό ψαράκι ή θαλασσινούλι απάνω, και είναι τυλιγμένη σε μαύρο φυκάκι. Εκτός κι αν είναι γυμνή μπουκίτσα με ξεβράκωτο ρύζι κι έχει από πάνω χαβιάρι, μπρικ ή κάτι ανάλογο. Οι σαλάτες που συνοδεύουν το σούσι είναι κι αυτές μικρούτσικες, σε άσπρα-μαύρα μπολάκια, με σουσαμάκι και φύκια. (Και εννοείται ότι κοστίζουν αρκετά λεφτάκια…).
Όλα αυτά είναι πολύ χαριτωμένα και σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο ανάλαφρη από ότι αν έτρωγες ένα γουρούνι, π.χ. Το ψάρι, παρότι ζωντανό του Θεού, σφάζεται χωρίς να βογκήξει, σχεδόν αδιαμαρτύρητα – μάλιστα οι Γιαπωνέζοι έχουν ένα παραδοσιακό πιάτο στο οποίο το ψάρι είναι ζωντανό ενώ το τρως, και αισθάνεσαι εκτός από ανάλαφρη, και λίγο Χάνιμπαλ Λέκτερ, αλλά δεν το κάνεις ζήτημα.
Το σούσι έχει βιταμίνες Ε, ίσως και άλλων γραμμάτων. Έχει πρωτεΐνη (ψάρι-θαλασσινό), ρύζι που σε χορταίνει, τζίντζερ που σε ξυπνάει, μπρικ που είναι αριστούργημα. Κυρίως, επειδή όλα αυτά είναι σε μπουκίτσες, τρώγονται χωρίς να λερώνουν. Τίποτε δεν στάζει, δεν υπάρχουν σάλτσες εκτός από τη σόγια που είναι νερουλή και (μάλλον) δεν λεκιάζει. Η όλη επιχείρηση φαγητό έχει μια αίσθηση clean. Δεν μπουκώνεσαι, εκτός που δεν λερώνεσαι.
Για ποιο λόγο, το να μην μπουκώνεσαι/ λερώνεσαι μπορεί να είναι το ζητούμενο στο φαγητό, ειλικρινά δεν ξέρω. Αλλά μια γυναίκα πολύ καλοντυμένη, με νύχια μισό χιλιόμετρο, μαλλιά που δεν κουνιούνται όταν γνέφει καταφατικά πόσο μάλλον αρνητικά, μια γυναίκα με ωραίο μακιγιάζ… φυσικά και προτιμάει το σούσι από την καρμπονάρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια γυναίκα-ταγάρι, άβαφτη και ξεχτένιστη, απαγορεύεται να φάει σούσι. Απλώς δεν ταιριάζει στην καρτ-ποστάλ που έχουμε στο μυαλό μας, όταν σκεφτόμαστε «γυναίκα με σούσι».
Άλλος ένας λόγος είναι η θερμιδική αξία του σούσι, που είναι χαμηλή – δεν παχαίνει. Παχαίνει αν φας ολόκληρο τον ροφό μαζί με τον σεφ και όλο το ρύζι του Φουτζιγιάμα, αλλά δεν είναι «παχυντικό φαγητό». Το τσέκαρα στο Γκουγκλ μάνι-μάνι: ένα ρολάκι Νιγκίρι έχει από 40-50 θερμίδες, με το χέλι να ανεβάζει το νούμερο στις 65 θερμίδες. Μια μερίδα έξι κομματιών σούσι με σολομό, έχει από 160 ως 240 θερμίδες (ανάλογα με το μέγεθος των ρολών). Κατά μέσο όρο, παρέχει 8 γραμμάρια πρωτεΐνης και 4 γραμμάρια λιπίδια μόνο. Έχει κάμποσο αλάτι κι άλλα συστατικά που επειδή ήταν πολλά, τα άφησα – μπορείτε να τα βρείτε εύκολα (βάζοντας «θερμιδική αξία του σούσι»), ρολό το ρολό, αν έχετε ερευνητική διάθεση.
Το σούσι λοιπόν δεν παχαίνει όσο άλλα είδη φαγητού, επειδή δεν περιέχει τίποτε τηγανιτό, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τίποτε σαλτσερό και τίποτε τρομερά λιπαρό. Μαζί με την κομψότητα, τη χάρη και τη θρεπτική του αξία… έχει γίνει το αγαπημένο φαγητό των γυναικών στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, και σιγά-σιγά, στην Ελλάδα. Σίγουρα δεν είναι για όλες τις γυναίκες, αλλά οι εφτά στις δέκα το προτιμάνε, σύμφωνα με σπιτικές στατιστικές. Πάω μια στιγμή να βρω ένα ταγάρι και να ξεχτενίσω τα μαλλιά μου για να μην χωράω στην κατηγορία «γυναίκες που αγαπούνε το σούσι» - κυρίως, επειδή η σαρδέλα με ενθουσιάζει ψητή, ή παστή στο αλάτι. Αλλά αυτά είναι γούστα, και στα γούστα της (χτενισμένης) γυναίκας, ταιριάζει πολύ το σούσι…
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
13°
