Χάνεται το νόστιμο καρβέλι. Χάνονται κι οι φουρνάρηδες, άνθρωποι ενός άλλου φυράματος. Οι καθημερινές συναναστροφές τούς είχαν κάνει πιο ανθρώπινους και πιο σοφούς.
Ο φούρνος του Βελώνη στη Χώρα της Νάξου είναι ένας από τους λίγους που αντιστέκεται σθεναρά και χαρίζει καθημερινά τη χαρά στους ντόπιους και τους περαστικούς αφού μοσχοβολά τη γειτονιά!
«Το μαγαζί που δούλευε σαν φούρνος από το 1922, το αγόρασε ο πατέρας μου το 1950 έναντι 15.000 δραχμών. Τότε δούλευε με φρύγανα όπως όλοι οι παλιοί, όπου η φωτιά έμπαινε μέσα στον φούρνο για να πυρώνουν οι πέτρες. Το 1955 τον μετέτρεψε να δουλεύει με ξύλα. Η δουλειά του φούρναρη είναι δύσκολη, κάνει τη νύχτα μέρα και, μην κοιτάς τώρα το καλοκαίρι που δουλεύουν τα εστιατόρια με τους τουρίστες, τον χειμώνα δύσκολα τα φέρνουμε βόλτα», μας αφηγείται ο κυρ-Νίκος Βελώνης.
Ο χώρος απλός, απέριττος, με δυο φωτεινά παράθυρα στην ανατολή και έναν τεράστιο πάγκο ξύλινο που γεμίζει ψωμιά, καρβέλια και κουλούρες. Κόσμος μπαινοβγαίνει από το πρωί μέχρι το βράδυ, άλλοι από ανάγκη, κι άλλοι – οι περαστικοί – οδηγημένοι από τις μυρωδιές που ξετρελαίνουν όποιον περνά εκεί γύρω.
Και ενώ πάντα το παράπονο των παραδοσιακών επαγγελματιών είναι ότι τα παιδιά τους θέλουν να αλλάξουν επάγγελμα, ο κυρ-Νίκος είναι τυχερός, γιατί ο γιος του – ένα παλικαράκι με περίσσια ήθους και ευγένειας – είναι έτοιμος να τον διαδεχθεί και να συνεχίσει τη δουλειά του φούρνου πάντα σ’ αυτήν τη μορφή! Του ευχόμαστε από καρδιάς καλή τύχη και να τον βοηθήσει ο Θεός να έχει όσο το δυνατό περισσότερο τον κυρ-Νίκο δίπλα του. Έχει να του μάθει πολλά πράγματα ακόμα.
25°
