Το ολοκαίνουργιο Αναψυκτήριο στα νότια είναι από το πρωί ανοιχτό με αγαπημένες ελληνικές γεύσεις και διάθεση καθημερινού πάρτι
Γαστρονομικά μιλώντας, πέρα από το φρέσκο ψαράκι και μια καλή ιταλική πίτσα, ο Αθηναίος δεν έχει πολλούς λόγους να κατηφορίσει τα έντεκα χιλιόμετρα μέχρι τη Βουλιαγμένη. Οι γαστρονομικοί πειραματισμοί, στον τόπο που τη διασκέδαση τη βλέπει πιο μέινστριμ και κλασικά, δεν συνηθίζονται και πολύ. Αυτά μέχρι πριν 10 μέρες, που είδε το φως της Γλυφάδας το εστιατόριο Αναψυκτήριο, στη θέση του παλιού Pere Ubu Fish.
Αν είχε ανοίξει κάπου στο κέντρο, τώρα θα μιλάγαμε για το εστιατόριο της σεζόν και όλα τα πρωτοσέλιδα θα το είχαν σφόδρα ερωτευτεί. Γιατί το Αναψυκτήριο είναι συνολικό κόνσεπτ κι ένας τρόπος να δούμε διαφορετικά την αστεράτη κουζίνα. Ο τίτλος του κρύβει μηνύματα και προτροπές, αυτό το «ανα» σαν να σου λέει να «ξανα»δείς αλλιώς μερικά πράγματα, αυτό το Ψ σε επιστρέφει στην ψυχή σου, το Κτίριο σαν να υπαινίσσεται αυτό το «εδώ είμαι εγώ», να φροντίσω την αναψυχή σου, σαν το παλιό αναψυκτήριο της πλατείας των παιδικών μας χρόνων με ποδηλατάδες και κρυφτό, με παγωτό στο χέρι και σαγιονάρες, πίσω σε μια εποχή που όλα φάνταζαν ανέμελα, ηλιόλουστα και ξέγνοιαστα. Από την πρώτη κιόλας ημέρα, το κοινό έπιασε με ενθουσιασμό το υπονοούμενο, ένα καθημερινό πάρτι συντελείται από το πεζοδρόμιο ως το μπαρ, απροσχεδίαστο, αυθόρμητο και χαλαρό, με τις σακούλες από τα ψώνια στο χέρι. Στο οποίο πάρτι όλοι βρίσκουν ένα στέκι, μια στέγη, ακόμη και τα παιδιά του σέρβις και τα αγόρια της κουζίνας συμβάλλουν μαζί με τις υπέροχες φάνκι μουσικές, να μεταμορφώσουν την Κύπρου σε αιώνιο νότιο καλοκαίρι, όπως το αγάπησε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και ο Καρβέλας.
Αναψυκτήριο, το νέο εστιατόριο της Γλυφάδας
Μην ψάξεις για φολκλόρ αναφορές, στο ντεκόρ δεν θα τις βρεις. Σοφιστικέ αύρα, ένα μαγικό πέτρινο μπαρ που μπορεί και να το προτιμήσεις από ένα τραπέζι, μια όμορφη ανοιχτή κουζίνα, φωτισμοί σαν ηλιοβασίλεμα, στον τοίχο προβάλλεται κάποια ελληνική ταινία. Τα παιδιά του σέρβις φοράνε μπλουζάκια με αναφορές σε θρυλικά μαγαζιά της παραλιακής του Άλλοτε, κάθονται πλάι σου στο τραπέζι να συζητήσουν το μενού, σε μια καινούργια, ευπρόσδεκτη περιποίηση, που δεν χρησιμοποιεί την «καλή απόλαυση» στο τέλος.
Του κοκτέιλ δεν είμαι καθόλου, όμως όταν ένα ποτό το λένε «Άχαστο», «Τζετ» και «Τάκη» σε κάνει να θες να το δοκιμάσεις και αυτό το «Ντελούλου» άνοιγε στον ουρανίσκο σου ένα παράθυρο καλοκαιριού που μύριζε ντομάτα, πιπεριά, ρίγανη και μαντζουράνα. Αν πάλι, προτιμήσεις το «Τζιτζί» ή αλλιώς την πιο ελληνική βερσιόν του dry martini με μαστίχα, λεμόνι, ελιά και άνιθο, το ’χεις αντιληφθεί πως όλα όσα ακολουθήσουν στο τραπέζι θα μιλάνε ελληνικά.
Ο Θάνος Φέσκος έχει στο ιστορικό του ένα βιογραφικό με ουρά, 2 αστέρια Μισελέν, ένα Green Star, καριέρα από την Κοπεγχάγη ως τις Κυκλάδες, με ενδιάμεσο σταθμό το Delta. Έχει και φίλο και συνοδοιπόρο τον Δημήτρη Χατζηδημητρίου στην κουζίνα, ο οποίος διαθέτει κάτι σημαντικότερο από τα βραβεία, ένα μποστάνι που καλλιεργεί μόνος του στο Μαρκόπουλο, αυτό που φέρνει ως εδώ τα αγνά λαχανικά του μενού. Τον διάστερο σεφ κάπως αλλιώς τον έχουμε στο νου μας, πάντως όχι σαν τον Θάνο, που θα μπορούσε να ’ναι σκιέρ, σέρφερ, σνοουμπορντίστας ή να πηδάει με bangee από τη γέφυρα της Χαλκίδας, για να μη σου πω ότι θα μπορούσε να ’ναι και εναλλακτικός καλλιεργητής με φάρμα στα Μεσόγεια. Μου πήρε χρόνο να αντιληφθώ ότι αυτό το φρέσκο αγόρι με το στιλάτο σκουφί (το αθλητικό και διόλου μαγειρικό) που μας σερβίρει τα πιάτα στο τραπέζι είναι ο «βραβευμένος σεφ» που λένε και τα σοβαρά έντυπα. Άσε που νομίζω ότι αυτός ετοίμασε και τα ποτά μας στο μπαρ, πριν έρθει με μια τηγανιά πατάτες, ένα ωμό αυγό που χτύπησε σε ένα ποτηράκι «όπως έκαναν οι μαμάδες μας». Το αυγό χύθηκε και ψήθηκε ελαφρά πάνω στα αβγά, πάνω τους έτριψε παλαιωμένη φέτα του Κωσταρέλου και λίγη φρέσκια τρούφα και εμείς γευτήκαμε μια λιγότερο μονότονη βερσιόν των πολυφορεμένων και λαοφίλητων «αυγών με πατάτες».
Τι θα φας στο Αναψυκτήριο;
Τα ζεστά, τροφαντά σέσκουλα, με λίγη τριμμένη ντομάτα στο πλάι και μια κουταλιά φρέσκο ανθότυρο που τα παιδιά κάνουν με ντόπιο γάλα, θυμίζουν τζαπανίζ αισθητική αλλά σε μεταφέρουν καρφί στο προσφάι της γιαγιάς στο χωριό. Ο Δημήτρης, άσσος στη ζύμη για πίτσα, ξέρει να μεταμορφώνει μια μαραθόπιτα σε πανδαισία, ζύμη αφράτη και τραγανή, ανοιχτή με πάνω της τα φρέσκα χόρτα του μποστανιού κι αυτό το λίγο κάπνισμα από το ψήσιμο στον ξυλόφουρνο. Να και μια δημιουργικότητα που δεν διστάζει να βάλει στο μενού μια μακαρονάδα με κιμά, στήνοντάς την απλά από την ανάποδη: πάνω στη στρώση κιμά τα μακαρόνια, πάνω τους γενναιόδωρα τριμμένο κεφαλοτύρι, πιάτο κουκλάκι, ανακατεύεις και να την απείραχτη η γεύση όπως την ξέρεις και όπως για πάντα θα την αναζητάς. Ο κόκορας με τα σιουφιχτά μακαρόνια, έχει όλο αυτό το αιθέριο μιας νόστιμης σάλτσας που αγκαλιάζει βαθιά το νόστιμο ζυμαρικό και ένα πρωτότυπο touch από στιφάδο, κρεμμυδάκια μπέιμπι και έντονα γλυκόξινα που «ξυπνούν» τη ρουστίκ νοστιμιά του κόκορα.
Ενθουσιωδώς θα επανέλθω, χαλάλι τα χιλιόμετρα, για το γιουβέτσι με ολόφρεσκο φιλέτο συναγρίδας, πουπουλένιο και βελούδινο μαζί, μέσα σε μια σάλτσα-Αιγαίο, με κριθαράκι μικρής παραγωγής, που έχει τη γεύση του ήλιου του ελληνικού και το αλ ντέντε της Ιταλίας. Μια δημιουργικότητα διαφορετική, που δεν μιμείται το μενού κανενός, που επαναπροσδιορίζει το ελληνικό φαγητό όπως το θέλουμε σήμερα, που θυμάται όλα όσα αγαπήσαμε, μια δημιουργικότητα που τολμάει να μαγειρέψει κεφτεδάκια και κοκαλόσουπα.
Όλα τα γύρω τραπέζια τελειώνουν με πάστα φλόρα και αυτό με κάνει να σκεφτώ πόσο ανάγκη έχουμε όλοι από την αγκαλιά μιας μαμάς. Η οποία πάστα φλόρα έρχεται σε σαγανάκι, με ζύμη θριφτή, υπέροχη μαρμελάδα από κόκκινα φρούτα και παγωτό καϊμάκι κλασικό και παραδοσιακό. Μια πάστα αμυγδάλου η αλήθεια είναι πως μια χορδή νοσταλγίας τη βρίσκει εντός σου, ωστόσο η παραδοσιακή της εκτέλεση πάντα μου αφήνει μια βαριά επίγευση, γλυκού που δεν πάλιωσε καλά στο χρόνο. Αυτή εδώ η αμυγδάλου, η τόσο αφράτη, έχει όλη την αμυγδάλου νοστιμιά μέσα της, σε μια φίνα εκτέλεση, με μπόλικα ολόκληρα καραμελωμένα αμύγδαλα και ελαφρύ butter scotch σιρόπι.
Στα επόμενα έντεκα χιλιόμετρα της επιστροφής, σκεφτόμουν την περίπτωση του Φέσκου. Το πόσο μπορεί να σε εγκλωβίσουν 2 αστέρια και λοιπά βραβεία, στην καθήλωση ενός καθώς πρέπει fine dining. Αυτό ήταν ένα «φίνο δείπνο», από έναν σεφ που τελικά δεν ξεχνά τις ρίζες του και βρίσκεται απόλυτα σε επαφή με αυτό που νοιώθει, αυτό που αγαπά, αυτό, που τελικά είναι. Για να μαγειρέψεις τον εαυτό σου, θέλει κουράγιο. Και να ξέρεις να μιλήσεις με λόγια απλά, που είναι τα πιο δύσκολα.
11°
