Ο Αντώνης Τζαρουγκιάν είναι ο roaster των ψηφιακών νομάδων

«Από τη στιγμή που δουλεύεις από το σπίτι, δεν είναι ανάγκη να είσαι στο σπίτι σου, με άλλα λόγια δεν υπάρχει ανάγκη να είσαι στη χώρα σου». Ο Αντώνης Τζαρουγκιάν θα μπορούσε να είναι ένας σύγχρονος φιλόσοφος που ανατέμνει τις σύγχρονες τάσεις σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. 

«Υπάρχει μια κοινωνική αναπροσαρμογή διεθνώς, καθώς ο covid λειτούργησε καταλυτικά στο να δουλεύει ο άνθρωπος από το σπίτι» λέει και μας καλωσορίζει στο Dope, το 3rd wave καφέ που άνοιξε συνεταιρικά πριν από λίγα χρόνια στο Μοναστηράκι και πλέον έχει γίνει μία κυψέλη για digital nomads και όχι μόνο.

Ποιoς είναι ο Αντώνης Τζαρουγκιάν του Dope

Ο Τζαρουγκιάν είναι αεικίνητος. Όταν του ζητάς να σου συστηθεί επαγγελματικά απαντά ότι είναι «master roaster», φτιάχνοντας τρόπον τινά μια γέφυρα με το μακρύ παρελθόν της οικογένειάς του: Αρμένηδες που στις αρχές του περασμένου αιώνα άνοιξαν καφεκοπτείο στην Κέρκυρα. Ο ίδιος συνεχίζει, 4η γενιά πλέον, προσαρμοσμένος στις τρέχουσες ανάγκες – εδώ και περίπου δύο μήνες έχει εντάξει τη λογική της τεχνητής νοημοσύνης στην παρασκευή του καφέ και των συνοδευτικών. 

Ανοιχτόμυαλος και δεινός παρατηρητής, μιλάει με πάθος για τα σύγχρονα καφέ της πόλης –ειδικά του κέντρου–, στα οποία διαμορφώνονται οι νέες κοινότητες σκέψης. «Έχουμε δει μία μετακίνηση πληθυσμών παγκοσμίως, έντονη και μεγάλη, που δεν αφορά σε οικονομικά προβλήματα. Ο άνθρωπος συνεχίζει να δουλεύει για την ίδια εταιρεία, απλά μετακομίζει στην Ελλάδα ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, φέρνει το laptop του και δουλεύει κανονικά, 8-10 ώρες την ημέρα, χωρίς να έχει φυσική παρουσία. Η Ελλάδα είναι μια χώρα πυλώνας αυτής της κατάστασης, διότι όλοι θέλουν να έρθουν να μείνουν εδώ, λόγω καιρού, καλής κοινωνικής ζωής, τιμών – ακόμα και ζευγάρια με παιδιά. Η Αθήνα είναι κέντρο για αυτούς».

Ο 48χρονος Κερκυραίος έχει σπουδάσει ψυχολογία και εξελικτική βιολογία στις ΗΠΑ, παρά ταύτα η βάση του είναι το Μοναστηράκι και ο industrial χώρος που δημιούργησαν μαζί με τον Παναγιώτη Πιλάφα στη συμβολή των οδών Αθηνάς και Βύσσης. «Γνωρίζω ανθρώπους κάθε μέρα, που δουλεύουν 8ωρο κανονικά. Ο χώρος εξ αρχής προσαρμόστηκε σε αυτή τη λογική – έχουν την πρίζα τους, μπορεί να έχει φασαρία, κι όμως δεν τους ενδιαφέρει ο θόρυβος. Aυτός που θα έρθει να δουλέψει εξ αποστάσεως δεν θέλει να κλειστεί σε ένα γραφείο ή στο σπίτι του, του αρέσει αυτή η κινητικότητα, τον κάνει να μη βαριέται, είναι σημαντικό».

Στον 1ο όροφο του καφέ βλέπεις περισσότερα laptops απ’ ό,τι παρέες. Μεσημέρι Παρασκευής, έξω καύσωνας, μέσα ακούς διαφορετικές γλώσσες, κόσμος από παντού, αλλά όχι με το στιλ του τουρίστα. Απαλοί funk ήχοι δίνουν το ηχόχρωμα. «Δεν είναι ησυχαστήριο, πρέπει να γίνεται παραγωγή, να υπάρχει αυτή η δυναμική και η κινητικότητα για να εμπνεύσει τον άλλον. Σε ένα μέρος που θα ήταν αποστειρωμένο δεν θα γινόταν η ίδια ζύμωση. Τι συμβαίνει τώρα; Έχεις ανθρώπους στον ίδιο χώρο, δίπλα δίπλα, από τελείως διαφορετικές κουλτούρες, επαγγελματικές προελεύσεις και γνωστικές αφετηρίες».

Το ζει σε καθημερινή βάση, βιώνει βήμα βήμα αυτή την εξέλιξη: «Σε έναν τέτοιο χώρο θα καθίσει δίπλα ο αρχιτέκτονας με τον φιλόσοφο, ο φιλόσοφος με τον γιατρό, ο γιατρός με τον βιολόγο – αρχίζει μία ζύμωση ιδεών. Έχω δει να γίνονται επαγγελματικά deals από αγνώστους που ήρθαν εδώ σε επαφή. Έγιναν γνωριμίες που δεν θα προέκυπταν διαφορετικά. Ανταλλαγή ιδεών. Πόσο εύκολα θα μπορούσε να καθίσει ένας αρχιτέκτονας δίπλα σε έναν φιλόσοφο, να δουλέψουν δίπλα δίπλα; Αυτή τη στιγμή η ανάγκη σύνδεσης της φιλοσοφίας με την αρχιτεκτονική είναι σημαντική – πρέπει να είναι μαζί. Φιλοσοφία και αρχιτεκτονική πρέπει να συμβαδίζουν, η αρχιτεκτονική πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στον πολιτισμό, για να έχεις πολιτισμό πρέπει να έχεις κουλτούρα, για να έχεις κουλτούρα πρέπει να έχεις φιλοσοφία, οπότε καταλαβαίνεις ότι σε όλα τα επαγγέλματα πλέον πρέπει να υπάρχει ο συνδυασμός, πρέπει να υπάρχει μια επικοινωνία, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν μπορεί να προχωρήσει η ιατρική χωρίς βιολογικές βάσεις, δεν μπορεί να προχωρήσει η αρχιτεκτονική χωρίς τον περιβαλλοντολόγο, οπότε αυτός ο συνδυασμός και η ανάγκη αυτών των ανθρώπων, ανεξαρτήτως από πού έρχονται, είτε είναι CEO είτε ένα νέο παιδί που κάνει την πρακτική του και πρέπει να γράψει μία εργασία για το πανεπιστήμιο, θα καθίσουν δίπλα, θα αρχίσουν να ανταλλάσσουν ιδέες, τους βλέπω να μιλάνε ασταμάτητα – βοηθάει η μορφή του μαγαζιού, καθώς είναι self service».

Πώς ξεκινά η συζήτηση; «Μπορείς να προσέχεις τα πράγματά μου, για να φέρω τον καφέ μου;». Τόσο απλά...

Ο Αντώνης Τζαρουγκιάν νιώθει ότι βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου. «Αυτός που θα καθίσει δίπλα μου, ίσως είναι από την άλλη άκρη του κόσμου και κάνει μια πρωτοποριακή έρευνα στη βιοχημεία, που μπορώ να το συνδυάσω κι εγώ από την πλευρά μου με το ΑΙ».

Κι όλο αυτό το αντιλαμβάνεται ως μία σύγχρονη τάση με προοπτική: «Θα γίνει παγκόσμιο – η Αθήνα ενδείκνυται αυτή τη στιγμή. Αυτού του είδους τα μέρη θα είναι αναγκαία, θα είναι ο τόπος για την πνευματική και οικονομική πρόοδο και την ανταλλαγή ιδεών που θα ορίσει το μέλλον της ανθρωπότητας. Τα καφέ έχουν υπάρξει τόπος σύναξης και κοινωνικής ζύμωσης που άλλαξαν την πραγματικότητα». 

Το προχωρά ακόμα περισσότερο: «Ορίζεις το μέλλον μέσα από αυτό – δεν είσαι μόνος, αν έρθεις δέκα φορές, θα ξέρεις τους τριγύρω. Τους έχω μάθει, γινόμαστε φίλοι, δημιουργούνται νέες κοινότητες μέσα στα καφέ, έρχονται κοντά άνθρωποι από άλλες κουλτούρες και θρησκείες. Στα καφέ γίνεσαι πιο δημιουργικός. Ποτέ δεν νιώθω τη στατικότητα που υπάρχει στα παραδοσιακά καφέ. Εδώ γίνεται δουλειά, παράγεται έργο. Υπάρχει ενέργεια, υπάρχει φασαρία, αλλά είναι παραγωγικό, δεν επικρατεί μια βαλτωμένη κατάσταση».