Είναι ένα βροχερό βράδυ Τετάρτης. Στη ζεστή σάλα του Ριφιφί οι σταγόνες χορεύουν πάνω στις μεγάλες τζαμαρίες. Κάνω πως τις χαζεύω ενώ στην πραγματικότητα παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τη συζήτηση των διπλανών. Μη μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει. Σε εστιατόρια, λεωφορεία, στην ουρά της ΔΕΗ, ακόμα και στα λόγια που μεταφέρει ο φωταγωγός της πολυκατοικίας, πάντα θα βρεθεί η κουβέντα εκείνη που θα μας κάνει να στήσουμε αυτί, χωρίς –συνειδητά τουλάχιστον– να το θέλουμε.
Αναρωτιέμαι σε πόσες τέτοιες κουβέντες και ερωτικά καυγαδάκια έχουν γίνει μάρτυρες στα δέκα χρόνια του Ριφιφί ο ιδιοκτήτης (αλλά και σκηνοθέτης) Τάσος Γερακίνης και η Κατερίνα Παπαναστασάτου, ώστε να γράψουν ένα ολόκληρο θεατρικό... σίριαλ. Θεατρικό γιατί τα βράδια της Τετάρτης σε αυτή τη σάλα παίζεται μια παράσταση. Σίριαλ γιατί μετά την επιτυχία που είχε το εγχείρημα, οι σεναριογράφοι σκέφτηκαν να το εξελίξουν, να το χωρίσουν σε επεισόδια και να το σερβίρουν με μπόλικη δόση χιούμορ στα τραπέζια του Ριφιφί.
«Ο Κόκκορας» ξεκίνησε την ιστορία του το 2014 και είναι το πρώτο θεατρικό σίριαλ που διαδραματίζεται σε εστιατόριο. Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο Αργύρης (Νικόλας Κασάπης) και η Πόπη (Αλεξάνδρα Ούστα) είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι γύρω στα 40. Που και που βγαίνουν για φαγητό όμως οι διαφωνίες τους είναι μάλλον μεγαλύτερες από την όρεξή τους... Αλλά και τόσο αστείες να τις ακούς. Όσο διαρκεί ο Ιανουάριος θα παίζεται το δεύτερο επεισόδιο που τιτλοφορείται «Το οικόπεδο», από Φεβρουάριο ξεκινάει το τρίτο με τίτλο «Η επιστολή». Αν θέλετε (που θέλετε), αξίζει να... στήσετε αυτί.
Την προσοχή σας όμως να τη στρέψετε και στο φαγητό παρακαλώ. Τα ζυμαρικά είναι χειροποίητα και παρασκευάζονται καθημερινά εδώ, τα ψάρια ολόφρεσκα και ποτέ κατεψυγμένα, το μοσχάρι ελευθέρας βοσκής από τον γνωστό κτηνοτρόφο Δημήτρη Δήμο, οι λοιπές πρώτες ύλες από μικρούς παραγωγούς διασκορπισμένους σε όλη την Ελλάδα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι το Ριφιφί είναι ένα από τα καλύτερα εστιατόρια που έχουμε. Δοκίμασε εκπληκτικά μανιτάρια γεμιστά με σπανάκι και φέτα σε σάλτσα ροκφόρ, σαλάτα με σταμναγκάθι, κατίκι Δομοκού, ψητή πανσέτα και σάλτσα πορτοκαλιού (από την οποία δεν έμεινε ούτε φύλλο), χοιρινό λαιμό σε σάλτσα μαυροδάφνης και μαύρης σταφίδας με πουρέ καρότου και μία ωραιότατη χοιρινή τηγανιά με κρουτόν από κεφαλοτύρι και ρόκα. Νόστιμο και με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ποιος να του αντισταθεί;
Στη σάλα του Ριφιφί (αλήθεια, είπα πόσο πολύ μου αρέσει αυτό το εστιατόριο;) το θεατρικό ζευγάρι έχει εισέλθει χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, έχει κάτσει στο τραπέζι του και τώρα βρίσκεται στο στάδιο της παραγγελίας. Άξαφνα τα φώτα χαμηλώνουν αφήνοντας φωτισμένους μόνο αυτούς τους δύο. Η παράσταση αρχίζει σε ρεαλιστικό τόπο και χρόνο, με κομπάρσους εμάς τους ίδιους. Μόνο που αυτή τη φορά το κομμάτι του εαυτού μας που θέλει να κοιτάξει από την κλειδαρότρυπα βρήκε διάπλατα ανοιχτή ολόκληρη την πόρτα.
10°
