Στην ταβέρνα αυτή των Πετραλώνων πηγαίνω τα τελευταία πολλά χρόνια. Βράδια κυρίως, αλλά και μεσημέρια. Καλοκαίρια, και τότε καθόμαστε στα τραπεζάκια πάνω στο δρόμο με θέα την φουντωτή μπουκαμβίλια του διπλανού σπιτιού, και χειμώνες που μπαίνουμε μέσα, στη σάλα που θυμίζει καφενείο επαρχιακής πόλης. Σε πιο ρομαντικές στιγμές έχω κάτσει έξω και χειμωνιάτικα με σόμπες και τη βροχή να πέφτει ρυθμικά στους μουσαμάδες.
Επίσης, έχουμε πάει πολύ αργά ή και πολύ νωρίς, καθώς και αργίες, γιορτές και Χριστούγεννα – ζήτημα είναι αν κλείνουν Πρωτοχρονιά ή Κυριακή του Πάσχα. Το ντεκόρ είναι από ανύπαρκτο έως τυχαίο για τα δεδομένα της αθηναϊκής εστίασης. Έχω φίλους που ξινίζουν τα μούτρα (αλλά αυτό δεν μειώνει την απόδοσή τους ύστερα στα πιάτα), εμένα πάλι κι αυτό μου αρέσει, με «καθησυχάζει». Τη δύναμη όλη το Θεραπευτήριο την κρατάει για την κουζίνα, που έχει απ’ όλα τα νόστιμα, τα καθημερινά, τα ελληνικά.
Έχουμε και λέμε: τεράστια γκάμα μαγειρευτών. Ρεβίθια, φασολάδα, φακές, κοκκινιστά, κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες, σούπες αυγολέμονο και βραστά για τα κρύα, λαδερά. Στη σχάρα ψήνονται λουκάνικα, κεμπαπάκια και λοιπά κρεατικά. Από σαλάτες, μεγάλη πιατέλα βραστών (με κολοκυθάκια λουκούμι) ή ωμών λαχανικών, ταραμοσαλάτα ξινούτσικη, μελιτζανοσαλάτα μούρλια.
Το άριστα «δέκα», και εδώ να τελείωνε ο κατάλογος, το έχει εξασφαλισμένο το Θεραπευτήριο. Τον τόνο, όμως, του τον βάζω για τα ψάρια! Αυτή η ταπεινή ταβέρνα καταφέρνει να έχει κάθε μέρα ψάρια ελληνικά, πεντάφρεσκα και λοιπές νοστιμιές της θάλασσας. Από στείρες, σφυριδοπούλες, καραβίδες για τη σχάρα, μέχρι μπαρμπούνια και κουτσομουρίτσες για το τηγάνι, που τα ψήνουν και τα τηγανίζουν άψογα – τύφλα να ’χουν τα «εξειδικευμένα» ψαρο-εστιατόρια.
Το καλοκαίρι με την κολλητή το τιμήσαμε με το παραπάνω το αγαπημένο μας Θεραπευτήριο και μάλιστα με την ίδια και απαράλλαχτη παραγγελία: σαλάτα ντομάτα (πάντα πολύ καλή) με το κρεμμύδι… σπάταλα, όπως τη ζητάμε, κολοκυθάκια, μία φέτα, μισό κιλό κουτσομούρες, συν κρασί, συν ούζο, ευρώ 38 και οι δυο μας.
Απλή, ανεπιτήδευτη, τίμια, με νεαρά παιδιά να σερβίρουν ευγενέστατα, με τον ιδιοκτήτη να μας χαιρετάει με χαμόγελο και ελαφρά κλίση κεφαλής, είναι για μας η ταβέρνα-«απάγκιο», αυτή που πρώτη σκεφτόμαστε όταν απλά θέλουμε να φάμε και να βρεθούμε. Τελειώνοντας, να σας πω πως αν διαλέξετε μαγειρευτά, η παρέα των δύο θα πληρώσει περίπου 10-12 ευρώ μαζί φυσικά και με τα ποτά, αν είσαστε πιο πολλοί ακόμη πιο κάτω. Ε, με όλα αυτά, νομίζω του ταιριάζει γάντι και το όνομα...
15°
