WRC - Ράλι Πορτογαλίας - Ανασκόπηση: Οι νικητές, τα αυτοκίνητα, οι ομάδες
Όταν τον Ιανουάριο μπήκαμε στη νέα υβριδική εποχή με το Ράλι Μόντε-Κάρλο, δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Όχι μόνο από τα αυτοκίνητα τα ίδια, αλλά και από τους οδηγούς. Ανεξάρτητα από το αν είχαμε μια ιδέα για το τι μπορεί να κάνει ποιος και τι είχε δείξει στο παρελθόν, τα καινούργια αυτά δεδομένα, ειδικά μετά την περίοδο της πανδημίας, δημιουργούσαν ένα τοπίο ασαφές. Τόσο οι πρωταθλητές των τελευταίων ετών (Tanak, Ogier), οι σχεδόν πρωταθλητές (Evans, Neuville), όσο και τα υπόλοιπα πληρώματα που απαρτίζουν τις 3 εργοστασιακές ομάδες του WRC, είχαν φέτος καινούργιες προκλήσεις αλλά και καινούργιες ευκαιρίες (με εξαίρεση τον Sebastien Ogier ο οποίος μοιράζεται φέτος το 3ο αυτοκίνητο της Toyota Gazoo Racing με τον Esapekka Lappi και εκ των πραγμάτων δεν διαγωνίζεται για το πρωτάθλημα).
Η Hyundai μπήκε στη φετινή χρονιά έχοντας πίσω της έναν ιδιαιτέρως κακό χρόνο λόγω πολλών προβλημάτων με το αυτοκίνητο (χάσαμε κάποια στιγμή μέσα στο 2021 το μέτρημα των αναρτήσεων που έσπασαν και κυριολεκτικά έκλεψαν όχι μόνο το προβάδισμα της ομάδας στην κατάταξη κατασκευαστών, αλλά και την ευκαιρία των μεγάλων της οδηγών, Neuville και Tanak, να κερδίσουν το πρωτάθλημα). Φέτος λοιπόν περιμέναμε ένα comeback, το οποίο δυστυχώς…ακόμα περιμένουμε. Αν και 2η στην κατάταξη αυτή τη στιγμή, λίγους πόντους μπροστά από την M-Sport Ford, το γεγονός παραμένει ότι το αυτοκίνητο απλά δεν είναι αρκετά αξιόπιστο ή αρκετά γρήγορο.Ο ίδιος ο Tanak είπε την τελευταία ημέρα του Ράλι Πορτογαλίας ότι «τα Toyota είναι απλά σε μια κατηγορία από μόνα τους, και έχουμε ακόμα πολλή δουλειά μπροστά μας από άποψη επιδόσεων.» (Δεν γίνεται ο Tanak που κέρδισε με τέτοιο τρόπο το πρωτάθλημα του 2019 να μην μπορεί να φτάσει τον Takamoto Katsuta, με Toyota Yaris). Και όντως, ακόμα και οπτικά, τα Yaris φαίνεται να είναι φέτος εκτός συναγωνισμού, τουλάχιστον από άποψη ταχύτητας και αξιοπιστίας κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Και μετά έχουμε την M-Sport Ford, η οποία επένδυσε πολλά για να δημιουργήσει το φετινό Puma της και να επανέλθει πιο δυναμικά και ισάξια στον αγώνα για το πρωτάθλημα. Θυμίζουμε ότι η τελευταία φορά που κέρδισε το πρωτάθλημα κατασκευαστών ήταν το 2017, πέντε ολόκληρα χρόνια πριν. Το ντεμπούτο της στο Ράλι Μόντε-Κάρλο υπήρξε κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό, και τα Puma, εκτός από πανέμορφα ήταν και εμφανώς πολύ γρήγορα. Αυτό όμως μόνο δεν αρκεί. Χρειάζονται και καλά «χέρια», κάτι το οποίο δυστυχώς η M-Sport δεν έχει. Ο «παλιός» Sebastien Loeb χάρισε στην ομάδα μια πολυπόθητη νίκη στο Μόντε και μια αίσθηση αυτοπεποίθησης ότι φέτος θα είναι αλλιώς.
Οι υπόλοιποι 3 αγώνες όμως έδωσαν μια τελείως διαφορετική εικόνα. Όσο καλό και αν είναι ένα αυτοκίνητο, όταν αυτό δεν βρίσκεται, σε κάθε αγώνα, σε ικανά (για πρωτάθλημα) χέρια, τότε είναι δώρον άδωρον. Επειδή ο Loeb, όπως και ο Ogier, θα έκανε φέτος guest εμφανίσεις, εναποθέσαμε τις ελπίδες μας κυρίως στον Craig Breen (ο οποίος στο παρελθόν έχει υπάρξει πολύ καλός), και λίγο λιγότερο στον νεαρό Γάλλο Adrien Fourmaux, ο οποίος ελπίζαμε να μας εκπλήξει και να γίνει ένα ανερχόμενο αστέρι. Αντ’ αυτού έχουμε δει έναν μέτριο και σχετικά ασυνεπή Breen, και έναν κακό Fourmaux ο οποίος έχει μέσα σε 4 αγώνες βγάλει εκτός το Puma λόγω ατυχήματος, one too many times. Όσο για τον Gus Greensmith, είναι εμφανές μετά από τόσα χρόνια ότι δεν μπορεί να καταφέρει κάτι παραπάνω.
Και πάμε πίσω στην Toyota, η οποία πλέον (αν και τόσο νωρίς στο πρωτάθλημα) φαίνεται να είναι το ξεκάθαρο φαβορί. Όχι μόνο γιατί το αυτοκίνητο δουλεύει άψογα, όχι μόνο γιατί τα πληρώματά της στην ολότητά τους φαίνεται να έχουν μια ξεκάθαρη συνέπεια, αλλά κυρίως γιατί…μέσα σε αυτά βρίσκεται ο Kalle Rovanpera. Έχουμε πολλά παραδείγματα και πολλά επιχειρήματα για να ισχυριστούμε ότι ο Rovanpera είναι και αυτός, όπως και το Yaris του, σε μια κατηγορία από μόνος του (το τι κατάφερε στο περσινό Ράλλυ Ακρόπολις ακόμα μας ανατριχιάζει). Το Ράλι Πορτογαλίας όμως μας το απέδειξε τρανταχτά για ακόμα μια φορά. Είναι ικανότερος, γρηγορότερος, πιο αξιόπιστος, πιο συνεπής, και πιο ταλαντούχος από όλους τους άλλους οδηγούς, και όχι μόνο της ομάδας του. Και εάν όλα αυτά που τον διέπουν συνεχιστούν με την ίδια συνέπεια, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι φέτος θα είναι η πρώτη, αλλά σίγουρα όχι η τελευταία, φορά που θα γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής.
Η αλήθεια είναι ότι είναι ακόμα νωρίς και ότι πολλά μπορούν να συμβούν στους αγώνες που ακολουθούν. Η αλήθεια επίσης είναι ότι θα θέλαμε πολύ να δούμε τον Tanak και τον Neuville να επανέλθουν δυναμικά και να δυσκολέψουν τον Rovanpera ώστε να υπάρξει ένας σκληρός αλλά υγιής ανταγωνισμός μεταξύ τους. Θα θέλαμε να δούμε τον Breen να βγαίνει από το comfort zone του και να αποδείξει πως μπορεί να διαχειριστεί έξυπνα και σωστά το εξαιρετικό εργαλείο που του δόθηκε. Η πορεία θα δείξει. Η πρώιμη πρόβλεψή μας όμως δείχνει τον νεαρό Φινλανδό να φοράει τα γυαλιά σε παλιούς και καινούργιους, και να χαράζει την πορεία του ως ο καινούργιος μεγάλος «Seb» της νέας γενιάς.
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
12°
