Reinhard Klein: Κάθε του φωτογραφία στο WRC και ένα πόστερ
Είναι ο άνθρωπος που «άνοιξε τα πλάνα» και κατήργησε τις ανασφαλείς λήψεις με γεμάτα κάδρα, έδωσε χώρο στο background και μετέτρεψε τις φωτογραφίες των αγώνων του WRC, σε πόστερ
Ο γερμανός φωτογράφος, Reinhard Klein, που έβαλε τη δική του σφραγίδα στο WRC, μιλά στον Θωμά Κ. Ευθυμίου για το Ράλλυ Ακρόπολις
O γερμανός Reinhard Klein, αναμφισβήτητα ο φωτογράφος που άλλαξε επίπεδο στις εικόνες του WRC, αποτελεί μία ξεχωριστή προσωπικότητα στον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού και των ράλι ειδικότερα. Είναι ένας από τους χιλιάδες φωτογράφους που στο πέρασμα των χρόνων έβαλαν την δική τους σφραγίδα στο WRC, πλην όμως αυτός εδώ ο κύριος αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Είναι ο φωτογράφος που «άνοιξε τα πλάνα» και κατήργησε τις ανασφαλείς λήψεις με γεμάτα κάδρα, έδωσε χώρο στο background και μετέτρεψε τις φωτογραφίες των αγώνων του WRC, σε πόστερ. Ναι, αν εξαιρέσει κάποιος τις φωτογραφίες με τα στιγμιότυπα από την δράση των ανθρώπων στα ράλι, οι φωτογραφίες με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα στις Ειδικές Διαδρομές, αποτελούν και από μία υποψηφιότητα για αφίσα στα δωμάτιά μας! Ποιος δεν έχει δει τις φημισμένες φωτογραφίες από το Σαφάρι, με την Toyota Celica να περνάει πετώντας μπροστά από πολύχρωμα ενδεδυμένους Μασάι και φόντο το χιονισμένο Κιλιμάντζαρο;
Τα δε επιτοίχια ημερολόγιά του (αποτελώ έναν εκ των ελαχίστων που έχει όλη του την συλλογή από το 1980 μέχρι σήμερα!) αποτελούν συλλεκτικά έργα πια και στις ημέρες μας!
«Το πρώτο μου Ράλι Ακρόπολης ήταν το 1977. Καθώς εκείνες τις μέρες οι πτήσεις και τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα ήταν αρκετά ακριβά και ήμασταν φοιτητές και είχαμε αρκετό χρόνο, αποφασίσαμε να οδηγήσουμε μέχρι την Ελλάδα με αυτοκίνητο. Χρησιμοποιήσαμε τον παλιό δρόμο Autoput μέσω της Γιουγκοσλαβίας, ο οποίος ήταν πολύ οδυνηρός και πολύ επικίνδυνος. Όμως με το που φτάσαμε στην Ελλάδα όλα ήταν απλά, τέλεια. Ήταν επίσης Ιούνιος, μια πολύ καλή στιγμή για ταξίδια. Λόγω έλλειψης χρημάτων, πήραμε επίσης μια σκηνή και κοιμόμασταν όπου κι αν βρισκόμασταν. Αυτές οι μέρες ήταν πολύ απλές.
Δούλευα τότε για ένα πολύ μικρό γερμανικό περιοδικό για τα Motorsport, χωρίς καμία πίεση για τον παράγοντα χρόνο. Από τότε καλύπτω όλα τα ράλι που αποτελούν αγώνες του ημερολογίου του WRC.
Για μένα δεν έχουν υπάρξει πάρα πολλές αλλαγές στο Ράλλυ Ακρόπολις και γενικότερα στα ράλι. Το μεγαλύτερο ήταν η εγκατάσταση των Service Park για τα οποία μετάνιωσα πολύ. Την εποχή εκείνη, τα παλιά χρόνια, ο "αγώνας δρόμου" με σφιχτό χρόνο στις απλές διαδρομές έφτασε στο τέλος του και επίσης η τεχνική βοήθεια έξω από τις Ε.Δ. στους δρόμους, διαδικασίες ανοιχτές στο ευρύ κοινό, είχε σταματήσει και όλοι "εγκλωβίστηκαν" στα Service Park και εξακολουθούν να είναι και σήμερα στην ίδια συνθήκη. Στο παρελθόν όλοι ήμασταν σε κίνηση όλη την ώρα.
Τα rally Ακρόπολις και Σαφάρι ήταν τα μόνα γεγονότα που θα μπορούσατε να συνδυάσετε με διακοπές. Ο καλός καιρός, η παραλία και η ωραία φιλοξενία απλώς κάλεσαν όλους να προσθέσουν λίγες μέρες επιπλέον στην διαμονή τους και να το κάνουν αυτό σε μια πολύ φιλόξενη χώρα.
Επίσης, το Ράλλυ Ακρόπολις πήγαινε σε μερικές μακρινές ορεινές περιοχές με δύσκολη πρόσβαση και στο παρελθόν υπήρχαν νυχτερινές Ειδικές Διαδρομές, κάτι που μας επέτρεπε να είναι δυνατή η λήψη φωτογραφιών στο το ηλιοβασίλεμα. Μία από τις καλύτερες τοποθεσίες που θυμάμαι ήταν το μικρό χωριό της Σικέας με μια μικρή εκκλησία και η Ειδική περνούσε ακριβώς από αυτήν.
Εκείνες τις μέρες όταν επέστρεφα από την Ελλάδα στο σπίτι, είχα μια ειδική θήκη για μεγάλους φακούς ως χειραποσκευή, όμως σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν φακοί, αλλά ένα μπουκάλι 5 λίτρων Retsina από βαρέλι από ένα μικρό χωριό!
Στην φωτογραφία που σας παραθέτω ως μία αντιπροσωπευτικότατη του Ράλλυ Ακρόπολις είναι από το 1990 με τους Mikael Ericsson-Claes Billstam και την Toyota Celica GT-4 στον δρόμο για την 4η θέση της γενικής κατάταξης».
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
13°
