WRC 2020: Τι μάθαμε φέτος για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι;

Τι χρονιά και αυτή! Για όλο τον κόσμο, όλους τους κλάδους, και όλες τις βιομηχανίες. Μια χρονιά που θα αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στις ζωές όλων μας. Μια χρονιά που επαναπροσδιόρισε τον όρο κανονικότητα.

Πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το άρθρο έψαξα πρώτα να βρω τις φωτογραφίες που θα το συνόδευαν. Πήρα τις «στάσεις» του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος μία-μία, ξεκινώντας από την αρχή: το εμβληματικό ξεκίνημα κάθε σεζόν στο ημερολόγιο του WRC, το Rallye Monte-Carlo. Άρχισαν να με πλημμυρίζουν αναμνήσεις, που φάνταζαν όμως πολύ πιο μακρινές απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Ακόμη τότε δεν γνωρίζαμε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα του τι θα ακολουθούσε.

Προσδοκίες
Όταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα ξεκίνησε, η προσωπική μου άποψη ήταν ο Ott Tanak (μέλος πλέον της Hyundai Motorsport), παγκόσμιος πρωταθλητής του 2019, θα ήταν ένας πραγματικά δύσκολος αντίπαλος, και ένας πρωταθλητής ο οποίος πολύ δύσκολα θα κατέβαινε από τον «θρόνο». Οι επιδόσεις του το 2019 (τότε με την Toyota Gazoo Racing) ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και εξέπληξαν πολλούς. Η δεύτερη πρόβλεψή μου ήταν ότι ο 19χρονος Kalle Rovanpera, θα «τρόμαζε» τους αντιπάλους του από την αρχή αποδεικνύοντας πως δεν είναι απλά ένας πολύ νέος τρίτος οδηγός στην ομάδα της Toyota Gazoo Racing, αλλά ένα ανερχόμενο αστέρι το οποίο σε μάξιμουμ 4 χρόνια θα έχει πάρει πρωτάθλημα. Και η 3η και τελευταία πρόβλεψή μου ήταν ότι ο Sebastien Ogier, αν και άλλαξε αυτοκίνητο, ομάδα και (απ’ ότι φάνηκε) νοοτροπία, δεν θα κατάφερνε πολλά φέτος. Ήταν η ώρα του να αποσυρθεί σιγά-σιγά και να αφήσει να πάρουν τα ινία οι πιο νέοι. Τίποτα φέτος όμως δεν έγινε όπως το περιμέναμε…

Οι «στάσεις» του WRC
Το Monte-Carlo ξεκίνησε ομολογουμένως δυναμικά αλλά με δυσάρεστες εκπλήξεις. Ο πρωταθλητής μας Ott Tanak είχε ένα τραγικό ατύχημα με το ολοκαίνουργιο Hyundai i20 Coupe WRC του στις πρώτες κιόλας ειδικές διαδρομές, το οποίο δεν τον έβγαλε απλώς εκτός αγώνα, αλλά όπως φάνηκε και την υπόλοιπη χρονιά… εκτός εαυτού. Δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος, με μια μικρή έκλαμψη στη γενέτειρά του Εσθονία τον Σεπτέμβρη. Ο Neuville ωστόσο πήρε στον πρώτο αγώνα της χρονιάς αυτό που ποθούσε εδώ και πολλά χρόνια: μια νίκη στο εμβληματικό Monte-Carlo. To δυστύχημα, ή καρμικό τίμημα (πείτε το όπως θέλετε) ίσως ήταν ότι για την υπόλοιπη χρονιά, το καλύτερο που θα έπαιρνε ήταν μια καλή 2η θέση. Σε προσωπικό επίπεδο θεωρώ τον Neuville έναν εξαιρετικό «δεύτερο», μα ποτέ πρώτο, και ποτέ πρωταθλητή. Αλλά η γνώμη μου είναι προσωπική και προέρχεται μετά από δεκαετή λεπτομερή παρατήρηση των επιδόσεών του.

Η αγαπημένη και χιονισμένη Σουηδία μας δυστυχώς μόνο χιονισμένη δεν ήταν φέτος, σε σημείο που μέρες πριν την διεξαγωγή του αγώνα ακόμα δεν είμασταν σίγουροι εάν όντως θα διεξαχθεί λόγω καιρικών συνθηκών (υψηλές θερμοκρασίες και ελάχιστο χιόνι), αλλά τελικά αποφάσισαν αντί να τον ακυρώσουν εντελώς να τον κάνουν πιο σύντομο με λιγότερες Ειδικές Διαδρομές. Εδώ ο Tanak (Hyundai) προσπάθησε να κάνει ένα comeback και όντως κατάφερε να ανέβει στη 2η θέση, ο Evans (Toyota) μας έδειξε ότι η φετινή χρονιά θα ήταν δική του κατακτώντας την 1η θέση, και ο μικρός Rovanpera (Toyota) έκανε τη μεγάλη έκπληξη όντας γρηγορότερος από τον Ogier (Toyota) καθ’ όλη τη διάρκεια και ανεβαίνοντας στην 3η θέση (η πρώτη φορά που ένας 19χρονος διαγωνιζόμενος ανέβαινε σε βάθρο του WRC). Οι εικόνες του αγώνα όμως χωρίς χιόνι, ήταν ομολογουμένως αποκαρδιωτικές, στενάχωρες και αρκετά ξένες. Λόγω αυτού, το πλάνο για το 2021 ήταν να μεταφέρουν τον αγώνα ακόμα πιο βόρεια, ώστε να εξασφαλίσουν την ποιότητα και ποσότητα χιονιού που πάντα είχε ο αγώνας αυτός, αλλά προς μεγάλη έκπληξη όλων μας, λόγω Covid-19 η Σουηδία δεν θα λάβει μέρος στο επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Λίγο πριν το παγκόσμιο «μπαμ» του Covid-19, ήρθε το Μεξικό. Ένας αγώνας στα όρια της πανδημίας με πολύ μεικτά συναισθήματα και αρκετή διστακτικότητα. Ο Teemu Suninen με Ford Fiesta υπήρξε εξαιρετικά συνεπής στις επιδόσεις του σε όλο τον αγώνα, αλλά έχασε δυστυχώς τη 2η θέση λόγω ενός μικρού λάθους την τελευταία ημέρα, και έτσι τερμάτισε τρίτος, παραχωρώντας τη 2η θέση στον Ott Tanak. Ο νικητής μας Sebastien Ogier δήλωσε λίγο πριν ανέβει στο βάθρο ότι κακώς είχαν πάει εκεί, κακώς έγινε ο αγώνας, και ήλπιζε η διεξαγωγή του να μην έφερε κανένα κακό στους ανθρώπους του Μεξικού. Ο αγώνας διακόπηκε μια μέρα νωρίτερα, και οι νικητές ανακοινώθηκαν το Σάββατο. Μήνες αργότερα, ο αρχηγός ομάδας της Hyundai Motorsport, Andrea Adamo, μας αποκάλυψε ότι η Hyundai εκμεταλλεύτηκε την Κυριακή εκείνη για να κάνει ένα 5ωρο debriefing με πληρώματα και τεχνικό προσωπικό όπου συζητήθηκαν τα θέματα που τα πληρώματα είχαν μέχρι τότε αντιμετωπίσει με το αυτοκίνητο, και τί αλλαγές έπρεπε να γίνουν. Η ομάδα αφιέρωσε την πολύμηνη αποχή από το πρωτάθλημα στην εξέλιξη και βελτίωση του i20, και εντέλει δικαιώθηκαν, παίρνοντας για 2η συνεχή χρονιά το πρωτάθλημα κατασκευαστών.

Και μετά; Σιγή. Σιγή ιχθύος. Αβεβαιότητα, φόβος και ακυρώσεις. Χάσαμε το μέτρημα στο πόσες φορές η FIA έγραψε και έσβησε χώρες στο ημερολόγιο, στην ύστατη προσπάθειά της να ολοκληρώσει το πρωτάθλημα, έστω και με ελλείψεις. Η Αργεντινή, η Πορτογαλία, το Σαφάρι, η Φινλανδία, η Νέα Ζηλανδία και η Ουαλία ακυρώθηκαν, η Ιταλία και η Τουρκία μετακινήθηκαν, και ενώ το Βέλγιο ήρθε να αναπληρώσει, τελικά ακύρωσε λόγω μεγάλου αριθμού κρουσμάτων. Η πρώτη έκπληξη ήταν η ένταξη της Εσθονίας. Ήταν η πρώτη χώρα που θα φιλοξενούσε τον αγώνα μετά την εξάμηνη απουσία, και η αλήθεια είναι ότι μέχρι τελευταία στιγμή δεν είμασταν σίγουροι πως και εάν θα διεξαχθεί. Εντέλει, προς μεγάλη τους τιμή, ο αγώνας έγινε, και έγινε οργανωμένα και σωστά. Με μετρημένους θεατές και εισιτήρια, αντικρύσαμε μια καινούργια πραγματικότητα με νέους κανονισμούς, μάσκες και αυστηρούς περιορισμούς, τόσο για τα πληρώματα και το τεχνικό προσωπικό, όσο και για τους θεατές και τα media. Νικητής ο Tanak εντός έδρας…

And then there were three. Η Τουρκία διεξήχθη κανονικά, με τα κλασσικά θέματα σκόνης και σκληρού χαλικιού. Τα αυτοκίνητα αποδεκατίστηκαν ένα-ένα, και τα πληρώματα δεν προλαβαίνανε να αλλάξουν λάστιχα. Ως εκ θαύματος, ο Evans ήταν ο μοναδικός που δεν είχε ούτε τεχνικά προβλήματα με το αυτοκίνητο ούτε του έσκασε λάστιχο, οπότε και πήρε την 1η θέση. Ο Tanak, μετά τη νίκη του στην Εσθονία, επέστρεψε στην αφάνεια, ο Ogier πήγαινε καλά μέχρι που την τελευταία ημέρα αντιμετώπισε πρόβλημα στον κινητήρα και εγκατέλειψε, και ο Neuville… ναι, το μαντέψατε, βγήκε πάλι 2ος. Στην 3η θέση ανέβηκε ο Loeb, ο οποίος ουσιαστικά «έσυρε» το αυτοκίνητο μέχρι τον τερματισμό, έχοντας χάσει τα δύο μπροστινά λάστιχα εντελώς.

Οι δύο τελευταίες στάσεις στο πρωτάθλημα έγιναν στην Ιταλία. Η παραδοσιακά καλοκαιρινή Σαρδηνία διεξήχθη τον Οκτώβρη και ήταν παράξενη, to say the least. Εδώ ο Sordo πήρε το αίμα του πίσω θέλοντας να αποδείξει ότι αξίζει την πρώτη θέση, λόγω του ότι πέρσι ο μόνος λόγος που την πήρε ήταν επειδή ο Tanak εγκατέλειψε στη Σούπερ Ειδική λόγω προβλήματος στο τιμόνι. Κατά τα άλλα ο Neuville βγήκε 2ος, και ο Ogier 3ος. Κατά τα άλλα στην Σαρδηνία έγινε η επίσημη παρουσίαση των ελαστικών της Pirelli η οποία από το 2021-2023 θα είναι αποκλειστική προμηθεύτρια όλων των εργοστασιακών ομάδων του WRC. Παρόν στις επιδείξεις ο Andreas Mikkelsen με το Citroen C3 WRC στα χρώματα της Pirelli.

Και, πάμε τώρα στο μεγάλο φινάλε, στον άκρως παράξενο αγώνα της Monza, στην πρώτη φορά που είδαμε ένα αυτοκίνητο WRC να κάνει γύρους σε μία πίστα. Ήταν ένας αγώνας ανάγκης και σκοπού, και δυστυχώς φάνηκε. Ήταν όμως και ένας αγώνας μεγάλων ανατροπών και εκπλήξεων. Το άτσαλο ατύχημα του Evans του κόστισε το πρωτάθλημα. Αυτό που ελπίζουμε είναι ότι δεν θα του κοστίσει την αποφασιστικότητά του να παλέψει του χρόνου. Και κάπως έτσι μοιράστηκαν τα πρωταθλήματα: Η Hyundai πήρε το Κατασκευαστών, ο Ogier το Οδηγών, η Skoda το WRC2, ο Ostberg (Citroen) το WRC2-Oδηγών και ο Kristensson με Ford Fiesta το JuniorWRC.

Επίλογος
Από τον τελευταίο αυτό αγώνα, για να είμαι ειλικρινής, συγκράτησα ένα πράγμα. Κάτι που με συγκλόνισε περισσότερο από οποιαδήποτε ειδική διαδρομή ή συμβάν. Και αυτό ήταν η εικόνα του Andrea Adamo στην συνέντευξη που έδωσε στο τέλος. Έντονα συγκινημένος, με δάκρυα στα μάτια, μίλησε για τον αγώνα που έδωσε φέτος, για όλη του την ομάδα, και τι έκανε για να τους κρατήσει ασφαλείς. Μίλησε τόσο για τις δικές του προσωπικές δυσκολίες, όπως το γεγονός ότι έχασε δικούς του ανθρώπους λόγω της πανδημίας, όσο και της ευρύτερης χώρας και βεβαίως του υπόλοιπου κόσμου. Βγάζοντάς μας από τη «φούσκα» του μηχανοκίνητου αθλητισμού, τη χαρά της νίκης της ομάδας του, τον επαγγελματικό μικρόκοσμο στον οποίο ανήκει, ο Andrea Adamo μάς έδωσε σε λίγα μόλις λεπτά την ανθρώπινη και μόνο πτυχή, και μας θύμισε ότι και αυτοί οι άνθρωποι, όσο σπάνια και αν είναι η δουλειά τους, ανήκουν στο σύνολο· στο σύνολο των ανθρώπων που φέτος κάτι έχασαν, κι όμως πάλεψαν.

Αν θα σχολιάζαμε κάτι; Την αδράνεια των αρχών του σπορ που «έχασαν» πολύτιμο χρόνο από τα μέσα Μαρτίου μέχρι τον Ιούλιο. Κάτι που φάνηκε στην συνέχεια. Για την επόμενη σεζόν θα επανέλθουμε.

Καλή Πρωτοχρονιά και το 2021 να μας βρει όλους υγιείς και στις Ειδικές διαδρομές!