Formula 1: Η αμφισβητούμενη απόφαση που καθόρισε το νικητή στο Grand Prix του Καναδά - Η αντίδραση του Σεμπάστιαν Φέτελ
Το συμβάν
Ο Σεμπάστιαν Φέτελ της Ferrari προηγούνταν σε όλο τον αγώνα στο Καναδικό Grand Prix της Formula 1 που έγινε χθες στο Μόντρεαλ του Καναδά. Στον 48ο γύρο, σε μία αριστερή στροφή ο Φέτελ έχασε τον έλεγχο του μονοθέσιού του και βγήκε στο χορτάρι, με συνέπεια, όταν ξαναμπήκε στην πίστα να κλείσει την «γραμμή» του Χάμιλτον που ακολουθούσε με την Mercedes του. Οι αγωνοδίκες εξέτασαν λεπτομερώς το βίντεο και αποφάσισαν να επιβάλουν ποινή 5 δευτερολέπτων «για επικίνδυνη επαναφορά στην πίστα», η οποία στέρησε από τον Φέτελ τη νίκη και η οποία αποδόθηκε στην Βρετανό Λιούις Χάμιλτον.
Ο απογοητευμένος και θυμωμένος Φέτελ, μετά το τέλος του αγώνα, δεν πήγε το μονοθέσιό του στον χώρο της απονομής, ενώ επιδεικτικά άλλαξε τις πινακίδες του πρώτου και δεύτερου νικητή, βάζοντας το Νο 2 στον Χάμιλτον…
Μία αμφισβητούμενη απόφαση, καθόρισε τον νικητή στα χαρτιά.
Μετά την απονομή, οι θεατές γιούχαραν τον Χάμιλτον, ο ίδιος δήλωσε ότι δεν αποφάσισε ο ίδιος αλλά οι αγωνοδίκες και ο Φέτελ παίρνοντας το μικρόφωνο στήριξε τον Χάμιλτον λέγοντας ότι θα έπρεπε οι θεατές να αποδοκιμάσουν την απόφαση που πάρθηκε.
Πόση απόσταση όμως έχει το γράμμα από την ουσία ενός νόμου; Πώς γίνεται συμβάντα που καθορίζονται από ενστικτώδεις κινήσεις χιλιοστών του δευτερολέπτου και κάτω από εξαιρετικά δύσκολες, πιεστικές, ανεπάντεχες και απαιτητικές συνθήκες να κρίνονται από ανθρώπους που βρίσκονται μπροστά σε οθόνες σε κλιματιζόμενους χώρους με καφέ και χαλαρότητα;
Δείτε κάτι: τα όσα συνέβησαν –και θα αναλύσουμε παρακάτω- στο Grand Prix Formula 1 στον Καναδά χθες, θυμίζουν συνθήκες Παγκοσμίου Κυπέλου της UEFA, ή Champions League στο ποδόσφαιρο. Όπου δύσκολες στιγμές, αναλύονται από το VAR και στην συνέχεια υποδεικνύουν-αποφασίζουν για ντο τι πρέπει να γίνει σχετικά με μία απόφαση.
Και ναι μεν στο ποδόσφαιρο έχουμε πιο βατές συνθήκες, στον μηχανοκίνητο αθλητισμό όμως τα πράγματα είναι απείρως δυσκολότερα.
Κι αυτό επειδή οι ταχύτητες είναι εξωφρενικές, γιατί είναι επικίνδυνα αθλήματα οι αγώνες αυτοκινήτου αλλά και επειδή πολλές φορές δεν έχεις να κάνεις με την επιθυμία των οδηγών, αλλά με τους κανόνες της φυσικής.
Δεν ξέρω πόση αξία έχει να υπεραναλύσουμε την συγκεκριμένη φάση, ούτε να διαβάσουμε τα χιλιάδες μηνύματα των ανά τον κόσμο τηλεθεατών που γράφουν ότι «τέτοιες αποφάσεις απομακρύνουν τον κόσμο από την ήδη βαρετή F1».
Ούτε και να διαβάσουμε τις δηλώσεις παλιών αγωνιζομένων, πρωταθλητών της Formula 1, ή «βαρέων» ονομάτων του σπορ, που έκαναν λόγο για άδικη απόφαση, για απόφαση που ξεπερνάει τα όρια της αυστηρότητας, ή ακόμα και για απόφαση-σκουπίδι…
Αρκεί να αναφέρουμε ότι με κάτι τέτοιες αποφάσεις, ο μηχανοκίνητος αθλητισμός καθίσταται σταδιακά ένα βαρετό σπορ από το οποίο «Πόντιοι Πιλάτοι» σε εσώκλειστες αίθουσες με όλες τις ανέσεις τους, αποφασίζουν για το ποιος θα κερδίσει…
Ο αγώνας γίνεται στις πίστες και εκεί πρέπει να λύνονται όλα. Η Formula 1, όπως και κάθε άλλο είδος αγώνων αυτοκινήτου ή μοτοσικλέτας είναι εξ ορισμού επικίνδυνα σπορ και όσοι παίρνουν μέρος σε αυτούς το γνωρίζουν και το αποδέχονται με το παραπάνω.
Μην ξεχνάμε, ότι η έξοδος του Φέτελ στην αριστερή στροφή στον Καναδά, τον έβγαλε πάνω στο γρασίδι, εκεί που ένα όχημα λόγω μηδενικής κυριολεκτικά πρόσφυσης, εκτοξεύεται σαν ρουκέτα. Άρα, και το ότι κατάφερε ο Γερμανός να μην καρφωθεί ο ίδιος στον τοίχο της εξόδου ή να χτυπήσει τον Χάμιλτον, είναι από μόνο του σπάνιο.
Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Φέτελ αργότερα: «Πρέπει να είσαι απόλυτος τυφλός άνθρωπος να σκεφτείς ότι μπορείς να περάσεις από το γρασίδι και στη συνέχεια να ελέγξεις το αυτοκίνητο. Ήμουν τυχερός που δεν χτύπησα τον τοίχο. Πού θα έπρεπε να πάω;»
Οι «επώνυμοι»
Η συντριπτική ανταπόκριση στα κοινωνικά μέσα ήταν αντίθετη με την απόφαση. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1978 Mario Andretti είπε ότι ήταν «μη αποδεκτή απόφαση στο κορυφαίο άθλημα των αγώνων αυτοκινήτων», ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1992 Nigel Mansell χαρακτήρισε την απόφαση «πολύ πολύ ενοχλητική», ενώ ο θρύλος του NASCAR Jimmie Johnson την αποκάλεσε «bullshit»…
Το συμπέρασμα
Η υπερβολική πρεμούρα για «απόλυτη δικαιοσύνη» –φυσικά με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει δόλος- αφαιρεί την ανθρώπινη διάσταση από τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Και αυτό, από μόνο του είναι αρνητικό στις συνειδήσεις των θεατών και των φίλων των σπορ αυτών. Όπως είχε πει και ο αείμνηστος Νίκι Λάουντα: «στην εποχή της τηλεόρασης και των social media, χάσαμε την ουσία των αγώνων γιατί όλοι κρίνουν»…
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
10°
