Παραμονή Πρωτοχρονιάς: Ενώ όλος ο κόσμος κάνει τον απολογισμό του και καταθέτει τις αποφάσεις του για τη νέα χρονιά, κάποιοι κοιτούν πολύ πιο μακριά
Με τριακόσιες πενήντα λέξεις, με πεντακόσιες και με χίλιες, όλα θα ειπωθούν σήμερα: τα καλά και τα κακά της χρονιάς, οι ελπίδες και οι φόβοι για την επόμενη, όσα περάσαμε και όσα μάς περιμένουν. Θα γραφτούν πολλά για τους ηγέτες του ελεύθερου κόσμου και τη διαρκή επίδειξη ατολμίας τους, για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των καλά οργανωμένων κοινωνιών να τιθασευτεί το κακό που συχνά πέφτανε στον βρόντο, για τους επιστήμονες και τα αδιανόητα θαύματά τους, για τους γιατρούς και τους νοσοκόμους και τη συγκινητική αυταπάρνησή τους, για τους αρνητές και τους αυτόχειρες που δώσανε μια και τα διέλυσαν όλα, για τον ορθολογισμό και τη δεισιδαιμονία, για την ατομική ευθύνη και το πολιτικό κόσμος, για τις ευχές και τα New Year’s Resolutions.
Όλα θα είναι σωστά.
Είτε επαγγελματίες είτε ερασιτέχνες ρεπόρτερ της καθημερινότητας, όλοι θα καταθέσουμε μια άποψη σήμερα, ίσως πιο σοβαρή και πιο μετρημένη από ό,τι συνήθως, με τη χαρμόσυνη επισημότητα που απαιτεί η ημέρα, και με το δέος που προκαλεί η συγκυρία του λοιμού. Και όλες τους θα είναι σωστές.
Απλώς κάπου εκεί, μακριά από όλες αυτές τις κουβέντες —που αποδέκτη τους έχουν συνήθως μια χούφτα άλλους ανθρώπους εξόν από εμάς, και καρμπόν με εμάς—, με το μυαλό του μακριά και πέρα από όλα αυτά, θα στέκεται ένα νεαρό παιδί και θα κοιτά από την μπαλκονόπορτα, με την κουρτίνα μισοτραβηγμένη. Τι θα βλέπει; Ποιος να ξέρει. Ίσως αυτά που βλέπαμε κι εμείς τότε, πριν περάσουν όλες αυτές οι Παραμονές, τότε που ο κόσμος ήταν πιο νέος, και το αύριο ήταν μια χώρα άγνωστη, εξωτική, και όλο θαύματα. Πράγματα που τα ξεχάσαμε, γιατί βέβαια είναι πλασμένα από τέτοιο ακριβό υλικό: από ασημένιο αιθέρα.
Δεν χρειάζεται να το σκεφτόμαστε αυτό το νεαρό παιδί όσο γράφουμε και λέμε τα δικά μας, όλα εκείνα τα σωστά, τα κάπως σοβαρά, τα μια στάλα μετρημένα. Το ίδιο, πάντως, δεν μας σκέφτεται καθόλου. Έχει το βλέμμα από ώρα χαμένο κάπου στο βάθος, και με το χνότο του θαμπώνει λίγο-λίγο το τζάμι. Είναι ήδη αλλού. Είναι ήδη το μέλλον. Κι αυτό είναι καλό.
