Αφηγήσεις σε 3/4: Η Ελένη Χελιώτη γράφει μια αυτοτελή ιστορία που βασίζεται στους στίχους του τραγουδιού «Monuments and Melodies» των Incubus
My hands are trembling
And my eyes are on fire
Είμαστε στην ακτή. Μπροστά μας ο Ατλαντικός. Σιχαίνομαι τις παραλίες, είμαι όμως ευδιάθετη. Μια σύντομη διαδρομή. Μια μικρή πορτογαλική Βενετία. Ύστερα, πολύχρωμα σπίτια στη σειρά. Πήρα ένα για την αδερφή μου. Ζητάμε από έναν τουρίστα να μας βγάλει φωτογραφία μπροστά σε ένα από αυτά. Νομίζω ήταν ένα μπλε. Δική του ιδέα ήταν. Ξαφνιάστηκα. Είχαν περάσει 30 ώρες από την άφιξή μου. Ήμουν στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Ήμουν στην άκρη μιας χαώδους, υγρής, φαινομενικά απέραντης έκτασης. Ήμουν στην άκρη ενός σκοινιού· εν αγνοία μου.
Thishouseiscrumbling
Left brain, left out, on the wire
Είχαμε πάρει μαζί μας μαγιό. Ήταν στο σακίδιό του. Μαζί με τις ζακέτες μας, μαζί με ό,τι είχα αγοράσει: δύο φάρους, μία κούπα, μία καρτ ποστάλ, το κίτρινο μικρό σπιτάκι. Στρίψαμε δεξιά και λίγα μέτρα μετά, ένα ξύλινο μονοπάτι ξεκίναγε. Η άμμος λευκή, ξένη, δροσερή. Μια ηλιόλουστη μέρα. Μια μικρή ανηφόρα. Και μετά; Η άκρη του κόσμου.
Φύσαγε πολύ.
«Τα μπιτσόμπαρα δεν βλέπω» του είπα ενώ περπατούσε μπροστά και εγώ έβγαζα βίντεο. «Θα είναι πιο κάτω,» μου απάντησε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει. Η θάλασσα είχε κύματα.
Δέκα λεπτά μετά βρήκαμε το πρώτο. Καθίσαμε μπροστά απ’ το μονοπάτι. Ένα μικρό πλαστικό καναπεδάκι, ένα λευκό τραπέζι. Οι τσάντες μας στην άμμο. Έβγαλε τα παπούτσια του. «Τι θέλεις να πιεις;» με ρώτησε ενώ σηκώθηκε. «Μια μπίρα» απάντησα χωρίς να τον κοιτάξω. Κοιτούσα μπροστά. Μόνο μπροστά. Ήρθε μετά από λίγο με δύο μπίρες και κάτι άλλο στα χέρια του. «Πήρα κάτι που θα σου αρέσει. Όταν είναι έτοιμο, αυτό το μαραφέτι θα χτυπήσει».
Youmakemecertain
Έβγαλα τα παπούτσια μου και εγώ. Βύθισα τα πόδια μου στην άμμο και έκλεισα τα μάτια μου. Ένιωθα τον ήλιο να καίει το σβέρκο μου. Σήκωσα τα πατζάκια του τζιν μου. Πήρα το κινητό στα χέρια μου να βγάλω μια φωτογραφία. Είχε 19 βαθμούς. Είχε ακουμπήσει το δεξί του πόδι στο τραπέζι. Έβαλα το δικό μου αριστερό δίπλα του. Πήρα την φωτογραφία.
Though all I have today is your photograph
Μετά από λίγο χτύπησε το μικρό, μαύρο μαραφέτι. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το μπαρ. Μια κοπέλα άπλωσε το χέρι της να το πάρει ενώ με το άλλο μου έδινε κάτι. Ένα ψηλό, χάρτινο κουτάκι με τηγανιτές πατάτες. Χαμογέλασα. Γύρισα στο καναπεδάκι και τον είδα να με κοιτάει με ένα βλέμμα ικανοποίησης. «Κέτσαπ έφερες;» με ρώτησε ενώ κάθισα οκλαδόν δίπλα του, άνοιξα το δεξί μου χέρι και του την έδωσα.
My past is perilous
But each scar I bear sings
Έπαιζαν δυο μικρά παιδιά μπροστά μας. Ένα αγόρι, ένα κορίτσι. Ήταν αδέλφια. Το αγόρι κάνα δύο χρόνια μεγαλύτερο. Είχαν ένα πλαστικό, συναρμολογούμενο φορτηγό, από αυτά με τη μεγάλη καρότσα που κουβαλάνε χώμα. Τράβηξα την προσοχή του σ’ αυτά και μετά ξοδέψαμε αρκετή ώρα να τα χαζεύουμε. Πόσο ήρεμα έπαιζαν, μόνα τους, χωρίς τσακωμούς, χωρίς λόγια, χωρίς καμία έγνοια. Για ώρα καθόντουσαν στον ξύλινο διάδρομο, και όμως δεν ενοχλούσαν κανέναν. Σκέφτηκα ότι έτσι θα ήθελα να ήταν τα παιδιά μου εάν ποτέ αποκτούσα. Εκείνος δεν ξέρω τι σκεφτόταν.
Monuments to where I have been
And melodies to where I am going
Είχα καιρό να αισθανθώ τόση ηρεμία. Νομίζω χρόνια. Ήταν τόσο επιβλητική η γαλήνη μέσα μου και γύρω μου που ήταν αδύνατον να μην την αντιληφθώ συνειδητά. Ήταν σχεδόν απτή. Τώρα όμως, λίγες εβδομάδες μετά, που επανασυνδέομαι με την στιγμή αυτή νοητά, καταλαβαίνω ότι δεν ήταν αυτό. Δεν ήταν μόνο αυτό. Δεν ήμουν απλά ήρεμη· ήμουν ευτυχής. Ήμουν πλήρης. Και ήμουν ευτυχής, δίπλα του. Ξέρω ότι οι αναμνήσεις φθίνουν και διαστρεβλώνονται από την ανάγκη, ίσως, του εγκεφάλου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου μας «εγώ».
When will I see you again?
Still-life can only go so far
Υπηρέτης και δικτάτωρ ταυτόχρονα είναι και αυτός· οι μνήμες μας η αυλή του, το πεδίο βολής, οι στρατιώτες και οι στρατηγοί του παράλληλα. Τον λατρεύω και τον μισώ. Γιατί η ανάκληση πόνου είναι πιο ισχυρή από αυτή της ευτυχίας, γιατί συγκρατεί με τόση ευθύνη ότι με βοήθησε να επιλέξω, γιατί ενώ είναι περισσότερο ενεργός απ’ όσο θα ‘θελα, δεν μου ‘χει πει ποτέ ψέματα.
I need you in front of me
Saying my name
Saying to me…
Οι μπίρες μας τελείωναν. Οι πατάτες καταναλώθηκαν πριν καν κρυώσουν. Μου χάρισε την τελευταία. Ήξερα ότι η στιγμή αυτή, όπως όλες, έφτανε στο τέλος της. Δεν ήθελα να την αφήσω όμως. Ξέρω ότι όλα τελειώνουν. Το γνωρίζω χρόνια τώρα. Όχι όμως αυτή. Όχι αυτό.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
14°
