Εδώ κι έναν χρόνο έχουμε μεταβληθεί σε γνωστούς-αγνώστους. Και μαζί μια αχνή ελπίδα,ότι θα μας δοθεί, το συντομότερο, η ευκαιρία να ξανασυστηθούμε.
«Προϋπόθεση της επιθυμίας είναι η έλλειψη», λένε οι ειδικοί της ψυχής. Ποιος ο λόγος να αποζητάς κάτι που ήδη έχεις, το δεδομένο, το αυτονόητο; Συμβαίνει καμιά φορά να το χάσεις, οπότε αλλάζεις ματιά˙ αν είσαι αρκετά ευέλικτος αλλάζεις και ρότα, ενώ αν είσαι μίρλας απασφαλίζεις. Το γεγονός ότι η πιο θετική φράση της εποχής περιέχει τη λέξη αρνητικός (στον ιό) ενισχύει τη μουρμούρα σου.Απορείς, πώςόσακορόιδευες θεωρούνται «εκ των ων ουκ άνευ». Σε καταλαβαίνω. Προ πανδημίας, κι εγώ γινόμουν πυρ και μανία με τους φίλους μου που ξέφευγαν. Ο Β. έφερνε μαζί του ένα βάζο με ξηροκάρπια και το άφηνε στο τραπεζάκι του μπαρ, «να μην τρώμε από τα άλλα, που τα πιάνουν τόσα χέρια». Η Λ. έβγαζε στις ταβέρνες ένα μπουκαλάκι με αντισηπτικό, το έτριβε στα χέρια της και ρωτούσε: «ποιος θέλει;». Η Ε. επαναλάμβανε την ατάκα της, «δεν φιλώ τον χειμώνα, δεν διασπείρω τους ιούς», κάθε φορά πουσυναντιόμασταν έξω από το σινεμά καιορμούσα να την αγκαλιάσω. Πού πήγε, άραγε, η πολυτέλεια να ειρωνεύομαι τους φίλους ή να ξενερώνω με τις ιδιοτροπίες τους; Περίπατο πήγε, μαζί με τα συναπαντήματά μας. Τα καφενεία όλα κλειστά.
Παντού ανατροπές. Ο τρόπος που κάθονταν στα παγκάκια οι παρέες, με τα κινητά στο χέρι και σε απόσταση μεταξύ τους, από αιτία κριτικής έγινε οδηγία επιβίωσης. Οι σακούλες με τα ψώνια σε άδεια καθίσματα που τόσο με θύμωναν -ζητούσα να τις σηκώσουν, ας υπήρχαν άλλα ελεύθερα- έχουν εξαφανιστεί. Μαζί και η ηχορύπανση που μου έκανε τα νεύρα τσατάλια.Δε με θυμώνουν, πια,όσοι στρογγυλοκάθονται κάπου χωρίς να σκεφτούν πώς θα περάσει ο επόμενος. Κανείς δε θέλει να περάσει, ούτε καν να πλησιάσει. Σαν όψιμοι κουκουλοφόροι κρύβουμε πρόσωπο, αποφεύγουμε ελέγχους, αλλάζουμε πεζοδρόμιο. Η σιωπή στα ασανσέρ, που παλιά διακοπτόταν από αμήχανα χαζοσχόλια των στριμωγμένων, είναι πλέον αβάσταχτη. Όσοι αντέχουν, τραβούν από τις σκάλες και φτάνει οκαθένας στο καβούκι του, εκεί όπου λουφάζει μιανοσταλγία που παριστάνει το βάλσαμο. «Θυμάσαι τότε;» ρωτάμε, σκεπάζοντας τη θλίψη. Μπουκώνουν τα δίκτυα από παλιές φωτογραφίες, περασμένα ταξίδια, αναποσταρίσματα. Αφού δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις, κάνε αναδρομές και περίμενε ένα ακόμα κρίσιμο δεκαήμερο. Άκου τους αδυσώπητους αριθμούς κάθε απόγευμακαι μάθε έτσιτι συνέβη στη μετάδοση πριν είκοσι μέρες, όπως συμβαίνει με το φως των μακρινών αστεριών, που το βλέπουμε από τη γη όταν εκείνα έχουν σβήσει πια.
Στο μεταξύ, όσο διάστημα αναπολούμε κι αγανακτούμε,έχει φανεί ένα άλλο φως, το εαρινό. Μπορεί να μην το πολυκαταλάβαμε, αλλά η άνοιξη είναι εδώ και ο καιρός ταιριάζει γάντι με τις μεταπτώσεις στη διάθεσή μας. Απρόβλεπτες καιμαζί αναμενόμενες, οι κυκλοθυμίες μας πιέζουν, μας οδηγούν σε αφορισμούς, μας γεμίζουν απελπισία. Για το πότε επιτέλους θα περάσει «αυτό» -που ούτε να το ονοματίσουμε- απάντηση δεν μας βρίσκεται πρόχειρη. Μόνο μια πικρή διαπίστωση, πως έχουμε εδώ κι έναν χρόνο μεταβληθεί άπαντες σε γνωστούς-αγνώστους. Και μαζί μια αχνή ελπίδα,ότι θα μας δοθεί, το συντομότερο, η ευκαιρία να ξανασυστηθούμε.
13°
