Η Ελένη Σταματούκου γράφει για τις ημέρες παρατήρησης που βιώνουμε όλοι μένοντας σπίτι.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό [[{"fid":"769194","view_mode":"default","fields":{"format":"default","alignment":""},"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default","alignment":""}},"link_text":"The National & Sufjan Stevens - Memories [Leonard Cohen Cover]","attributes":{"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]
Τις τελευταίες μέρες έχω μεταφέρει το τραπεζάκι της κουζίνας στο σαλόνι και το έχω τοποθετήσει κοντά στην μπαλκονόπορτα. Και αυτό το σπίτι δεν αξιώθηκα να το διακοσμήσω με έπιπλα. Τα λεφτά λίγα, αλλά μάλλον αυτό το χρησιμοποιώ σα δικαιολογία. Τουλάχιστον έχω μια καλή μικρή βιβλιοθήκη που βρήκαμε στα σκουπίδια και τώρα είναι γεμάτη βιβλία. Οι άνθρωποι πετάνε και θησαυρούς,ίσως γιατί έχουν πολλούς. Μου λείπουν τα βιβλία μου. Θα ήθελα να τα δω όλα μαζεμένα σε μια τεράστια ψηλή βιβλιοθήκη. Μέχρι τότε όμως, έχω βάλει δυο μικρά γλαστράκια με πλατύφυλλα πάνω στο τραπεζάκι-γραφείο. Το ένα μου το έφερε η Στέλλα, σα δώρο για τα γενέθλιά μου τον Φεβρουάριο. Έβαλε μέσα του δυο κοχύλια από ένα ταξίδι της στη Ζανζιβάρη και μου το έδωσε λέγοντάς μου «για καλή τύχη». Το άλλο μου το χάρισε η Ζάχρα, συνάδελφος από το Ιράν.
Το αυτοσχέδιο γραφείο μου έχει θέα μια γκρίζα πολυκατοικία. Οι ένοικοί της μέχρι πρόσφατα αγνοούνταν. Τώρα αρχίζω να τους ανακαλύπτω και αυτοί ίσως εμένα. Πίσω από τις κουρτίνες διακρίνω τις συνήθειές τους. Τα σκουπίδια στον δεύτερο όροφο είναι μέρες παρατημένα, επειδή η ένοικος είναι μια κυρία μεγάλης ηλικίας, που μάλλον δε βγαίνει καθόλου έξω. Δε ξέρω αν έχει παιδιά ή άλλη οικογένεια που θα μπορούσαν να τη φροντίσουν.
Στον τρίτο όροφο μένει ένα ζευγάρι που κοιμάται αργά και ξυπνάει νωρίς. Τα Σάββατα κάθεται στη βεράντα με κατεβασμένες τις τέντες. Δε μιλάνε μεταξύ τους, παρά κοιτούν σα χαμένοι τον δρόμο και τις απέναντι πολυκατοικίες.Αναρωτιέμαι αν η καραντίνα θα τους φέρει κοντά ή θα τους χωρίσει. Στον πρώτο όροφο σε μια γκαρσονιέρα μένει μια φοιτήτρια που «δουλεύει» στον υπολογιστή της μέχρι αργά τη νύχτα. Δεn ξέρω αν βλέπει ταινίες ή μιλάει με φίλους και την οικογένειά της. Είναι η μοναδική που αφήνει τη μπαλκονόπορτά της ανοιχτή, λες και είναι καλοκαίρι. Σκεφτόμουν ότι είμαι σαν τον Σιωπηλό Μάρτυρα, του Alfred Hitchcock. Σχεδόν ακινητοποιημένη παρατηρώ από μακριά τις ζωές των άλλων, περιμένοντας να εξιχνιάσω τα μυστικά τους, και όχι έναν φόνο όπως ο Τζέφ, ο ήρωας της ταινίας.
Ο Τζεφ, που τον υποδύεται ο γοητευτικός James Stewart, είναι φωτορεπόρτερ και ένα ατύχημα στο πόδι -και όχι μια πανδημία- τον καθηλώνει στο διαμέρισμά του στο Μανχάταν. Μην έχοντας πώς να περάσει τον χρόνο του, παίρνει τα κιάλια του και παρατηρεί τους γείτονές του.
Ο Τζεφ σαν άνδρας που δε θέλει να μεγαλώσει, αποφεύγει τη δέσμευση, τη συγκατοίκηση με τη Λίζα, την όμορφη Grace Kelly. Αποποιημένος ευθυνών και με την απουσία ερωτικής ζωής, παθητικά σχεδόν αφήνεται στηνηδονοβλεπτική του τάση να παρατηρεί τις ζωές των άλλων. Το αρχικό παιχνίδι-περιέργεια θα μετατραπεί σε ένα εμμονικό κυνήγι εξιχνίασης ενός φόνου. Ο Τζεφ στην αρχή έκλεβε τις ζωής των άλλων, αποφεύγοντας να ζήσει τη δική του, μέχρι που αναγκάστηκε. Πολλοί από εμάς προ πανδημίας βρίσκαμε δικαιολογία τα «σπασμένα» μας μέλη για να μη ζήσουμε τη ζωή μας. Τώρα;
