Ήταν σαν να με έχει καταπιεί μια μαύρη τρύπα

Θυμάμαι τότε στο λούναπαρκ που μπήκα στο ρωσικό τρενάκι που ανεβοκατέβαινε με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα ψεύτικα βουνά. Ένιωθα ότι θα πέθαινα από την δύναμη της βαρύτητας g που δημιουργούσε η επιτάχυνση και οι απότομες στροφές και έσφιγγα τα δόντια για να αντέξω. Ήταν σαν να με έχει καταπιεί μια μαύρη τρύπα. Από τότε έχω συναντήσει πολλές «μαύρες τρύπες».

«Νιώθω να έλκομαι από μια δύναμη ισχυρή. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από να πάω προς τα κει. Περιστρέφομαι για λίγο και μετά δεν αντέχω μακριά της. Με έχει καταπιεί ολόκληρη. Νιώθω τα χέρια μου και τα πόδια μου να επιμηκύνονται και γίνομαι σαν μακαρόνι. Φωνάζω αλλά κανείς δεν με ακούει απέξω. Ούτε με βλέπει. Αισθάνομαι την δύναμη να με ρουφάει. Είναι απόλυτο σκοτάδι, ούτε το φως, ούτε η σκέψη δεν περνάει. Γίνομαι ένα με κείνη τη δύναμη. Το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει. Ψάχνω για διέξοδο. Βλέπω ένα στόμιο μιας σκουληκότρυπας και ένα ίχνος φωτός και προσπαθώ να πλησιάσω. Ξαναγίνομαι μικρή και περνάω. Μοιάζει ο χρόνος να έχει επιβραδυνθεί. Και βρίσκομαι πάλι στο κρεβάτι μου ξαπλωμένη σε κανονικές διαστάσεις». Και αυτό το ταξίδι μου σε μια μαύρη τρύπα είχε τελειώσει. Και είχα βρει την έξοδο.

Λένε πως μαύρες τρύπες υπάρχουν στο κέντρο κάθε γαλαξία και συνδέονται με την γέννηση του σύμπαντος και ότι αν κάποιος έμπαινε θεωρητικά στο εσωτερικό τους θα επιμηκυνόταν πολύ πριν την τελική του αποσύνθεση σε ατομικά σωματίδια.

Λένε πως μαύρες τρύπες υπάρχουν στο κέντρο κάθε ανθρώπου και συνδέονται με το γεγονός της γέννησής του και ότι αν μπορούσαμε να βυθιστούμε μέσα μας ενδεχομένως να διαλυόμασταν...