Η ζωή μας με τον κορωνοϊό άλλαξε. Όλα είναι αλλιώς: στο γυμναστήριο, στο σουπερμάρκετ, στους δρόμους... Μοιάζει με ένα κακό αστείο.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Δευτέρα απόγευμα. Το ξύλινο πάτωμα έχει γεμίσει γυναικεία σώματα που, εκτείνονται
σχηματίζοντας ημικύκλια και ορθές γωνίες. Ο αυχένας ανακουφίζεται, τα πλευρά ανασαίνουν και ο κορωνοϊός γίνεται αστείο, από αυτά τα εισαγόμενα, που οι άνθρωποι βγαίνουν στα μπαλκόνια και τραγουδούν άριες και όπερα. «Ποιος θα νοιαστεί για εμένα;», ακούγεται μια γυναίκα, που υποφέρει από ημικρανίες, να λέει με παράπονο και η φωνή της κάνει αντίλαλο όχι τόσο στην αίθουσα αλλά πιο πολύ μέσα μας. «Εμείς», της λέει η γυμνάστρια και της πιάνει τρυφερά το κεφάλι. Συναντάω τη γυναίκα στην τουαλέτα. Κοιτάζεται στον καθρέπτη και βάφεται. Έχει έντονα μπλε μάτια, μοιάζει δυνατή, αγέρωχη. «Όλα θα περάσουν, θα δεις. Όλα θα πάνε καλά», της λέω και εκείνη μου χαμογελάει και φεύγει. Οι μέρες περνάνε και ο κορωνοϊός γίνεται τελικά ένα κακό αστείο. Αναρωτιέμαι αν και εμείς βγούμε στα μπαλκόνια μας, τι τραγούδια άραγε θα πούμε; «Είμαστε ακόμα ζωντανοί αλλά θα παραμείνει κλειστός ο χώρος. Σας αγαπώ όλα θα πάνε καλά!», μας γράφει η γυμνάστριά μας.
Στο σούπερ μάρκετ στέκομαι μπροστά από τις σοκολάτες υγείας. Προτιμώ αυτές με τα φρούτα του δάσους και τους ξηρούς καρπούς. Μια κυρία γύρω στα 70 ρωτάει πού είναι τα γάντια μιας χρήσης και τα αντισηπτικά. Ένας κύριος παραπονιέται για την τιμή του καθαρού
οινοπνεύματος. Ανεβαίνω στον όροφο όπου είναι τα μπισκότα. Μου αρέσουν τα μπισκότα
βρώμης με φρούτα του δάσους. Ένα ζευγάρι δίπλα μου αγοράζει μακαρόνια και γάλατα
μακράς διαρκείας. «Τι άλλο να πάρουμε;» ρωτάει ο άνδρας τη γυναίκα. Το παιδί τους κοιμάται στο καρότσι. Τι να ονειρεύεται άραγε; Είχα διαβάσει κάποτε ότι τα παιδιά ονειρεύονται συνήθως πράγματα που αγαπούν, όπως τους γονείς τους, τους παππούδες τους και τα παιχνίδια τους. Στέκομαι στην ουρά για να πληρώσω. Χαρτιά υγείας και χαρτιά κουζίνας είναι τα πλέον δημοφιλή αγαθά όλων των καλαθιών. Εγώ απλά πήρα μπισκότα βρώμης με φρούτα του δάσους.
«Δε θέλω να πεθάνω», γράφω στον Σταύρο και γελάμε. Στη δουλειά το οινόπνευμα έχει γίνει
ένα με το χέρι μας. Οι εργαζόμενοι γονείς δουλεύουν από το σπίτι. Ετοιμάζω post στο
Facebook για τον κορωνοϊό, «μένουμε σπίτι» και δίεση, διαβάζουμε βιβλία, ακούμε μουσική
και βλέπουμε ταινίες. Σκέφτομαι τραγούδια που μιλάνε για το σπίτι. Πρώτα μου έρχεται στο
μυαλό το Home των LCD Soundsystem: «Yeah, no one ever knows what you 're talking about, So I guess you 're already there». «Home is where I want to be, But I guess Ι 'm already there», έγραφαν οι Talking Heads στο «This Must Be the Place (Naive Melody)». Λένε ότι από αυτό το τραγούδι εμπνεύστηκε ο James Murphy και έγραψε το Home. Η φίλη μου η Ντίνα έφυγε από τη Χίο και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, φοβήθηκε μην της συμβεί τίποτα και είναι μόνη εκεί. Ένας φίλος είναι παγιδευμένος στο Μαρόκο, οι πτήσεις για Γερμανία διακόπηκαν. Μιλάμε στο τηλέφωνο και λέμε ότι θα βρεθούμε το καλοκαίρι, στη Σικελία. Δεν έχω πάει ποτέ μου στη Σικελία.
Σάββατο πρωί. Τα καφέ έχουν κλείσει. Τα εστιατόρια δίνουν μόνο delivery. Η Σβώλου είναι
σχεδόν άδεια. Στο Τwitter βλέπω φωτογραφίες. Οι Θεσσαλονικείς έχουν κατακλύσει τη Νέα
Παραλία. Περπατάνε, αθλούνται και πίνουν καφέ λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Την Κυριακή οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπάνε. Διαβάζω στις ειδήσεις ότι παρά τις συστάσεις των ειδικών, άνθρωποι πήγαν στην εκκλησία για να μεταλάβουν. Στην Ιταλία τραγουδούν άριες, όπερα και ιταλικά παραδοσιακά τραγούδια, εδώ τι θα τραγουδήσουμε άραγε;
