Ιστορίες με διαφορετικό τέλος: De Aranjuez

«Στους κήπους του παλατιού λένε ότι υπάρχουν κρυστάλλινα συντριβάνια που συνομιλούν με τις μανόλιες και τα ρόδα και τα πουλιά» έλεγε το τραγούδι. Οι μιλιές του νερού και το φύσημα του αέρα που θρόιζε ανάμεσα στα φύλλα γίνεται μια νοσταλγική μελωδία για κιθάρα που υμνεί τη φύση. Ο γλυκός ήχος που βγάζουν οι χορδές της θυμίζουν μαυριτάνικη μελωδία μαζί και το δυναμικό ρυθμό ενός ισπανικού φλαμένκο. Με ταξιδεύουν σε άλλη εποχή, αιώνες πριν.

Ένα αραβικό άλογο καλπάζει σε μια αμμουδερή παραλία στα bασκικά ακρογιάλια. Από μακριά φαίνεται το βαθυκόκκινο χρώμα της πορφύρας που βάφει το φόρεμα της πριγκιποπούλας που ιππεύει το άλογο. Οι πλούσιες πτυχές του υφάσματος, σημάδι της βασιλικής της γενιάς, ανεμίζουν καθώς δραπετεύει από το κάστρο που την κρατούσαν φυλακισμένη. Και έπειτα η μελωδία γίνεται προσευχή και συνομιλία με τον ουρανό για μια παράκληση χωρίς θέμα. Οι ήχοι του φλάουτου και του όμποε με μεταφέρουν στην καρδιά ενός δάσους μυστικού, όπου άγνωστοι φόβοι καιροφυλακτούν. Βγαίνω από το δάσος με ένα ξέσπασμα χαράς και με  συνοδεύουν όλα τα όργανα.

Βρίσκομαι πάλι στο τέλος του 2019 όπου το μόνο που θυμίζει εκείνες τις εποχές είναι το βαθυκόκκινο βελούδο του καθίσματός μου. Και το Κονσέρτο για Κιθάρα «de Aranjuez» του τυφλού πιανίστα Joaquin Rodrigo, μαζί και το ταξίδι μου, είχε φτάσει στο τέλος του…..