Ιστορίες με διαφορετικό τέλος: Τα μπλουζ

Τα μπλουζ από τα νεανικά πάρτι των κοριτσιών ξεχύνονταν δοκιμαστικά από το πικάπ: Albano, Tom Jones με το Delaila, Α casa d’ Irene, κι εγώ έπαιρνα λίγο από την γεύση της προετοιμασίας ενός πάρτυ με νέους της εποχής. Η βελόνα ανεβοκατέβαινε πάνω στις πλάκες βινυλίου 33 ή και μικρότερες, 45 στροφών. Καλοστρωμένα τραπέζια ροτόντες με καλά τραπεζομάντηλα με τις κρυστάλλινες κανάτες με χυμούς, cocktails και κάθε είδους καναπεδάκια όλα υπό την επίβλεψη της γιαγιάς περίμεναν τους καλεσμένους. Στην στριφογυριστή σκάλα με τη ξύλινη σκαλιστή κουπαστή που ένωνε το κάτω με το πάνω σπίτι ανεβοκατέβαιναν τα κορίτσια μέσα στην φούρια της προετοιμασίας. Χρώματα απαλά, υφάσματα αέρινα, χάντρες παντού, γοβάκια χαμηλοτάκουνα σύμφωνα με τη μόδα της εποχής των sixties. Το δωμάτιο office με την γκαρνταρόμπα περίμενε τα πανωφόρια των καλεσμένων. Και ο παππούς άφαντος στις αναμνήσεις μου αλλά ίσως και στην πραγματικότητα, μιας και δεν του άρεσαν τα πάρτι. Η γιαγιά πανταχού παρούσα συντόνιζε τους πάντες. Με το πρώτο χτύπημα του κουδουνιού και την άφιξη του πρώτου καλεσμένου έκλεινε η αυλαία της παράστασης για τις μικρές ηλικίες, ίσα που προλαβαίναμε να τρέξουμε επάνω στα υπνοδωμάτια, παίρνοντας αναβολή για μια τουλάχιστον μια δεκαετία. Τίποτα όμως δε θα ήταν πια το ίδιο, μια που το μικρό μου μυαλό έπλαθε ήδη με την φαντασία του τα πιο ωραία μπλουζ!