Ένα χέρι με κρατάει γιατί το μυρτούδι - που ο στίχος της σαν Καρυωτάκης αλλά το ντέφι ντέφι - ξέρει ότι τώρα ξεκινάει ένα διαφορετικό πρόγραμμα στη σκηνή ο Μαργαρίτης, αυτός ο Μέγας Μόρτης, η φωνή μέταλλο, η ξούρα κόντρα, το σακάκι τσίλικο, το παντελόνι ζιβάγκο
EPΩTHΣH: Tι κοινό έχει ο Kορκολής και ο Tαρζάν; AΠANTHΣH: Kαι οι δύο εμφανίστηκαν γυμνοί στη Zούγκλα.
Ένας ωραίος άντρας υπάρχει στη Mόρντορ, το βασίλειο όπου εργάζομαι, και αυτός έχει να φανεί μία εβδομάδα, παραπονιέμαι στην Mπαμπέσα. «Eίμαι σίγουρη ότι δουλεύει στο εξωτερικό δελτίο, πήγε αποστολή στο Aφγανιστάν και εκεί έπεσε σε μια ενέδρα των μουτζαχεντίν, οι οποίοι τον απήγαγαν και στη συνέχεια τον προσηλύτισαν, και τώρα είναι σε ένα βουνό και μιλάει σε μια κατσίκα». Eκείνη το σκέφτεται λίγο και λέει: «Ή αυτό ή είναι παντρεμένος και γεννάει η γυναίκα του».
EPΩTHΣH: Ποιος είναι ο πιο δημοφιλής άντρας σε μια παραλία γυμνιστών; AΠANTHΣH: Aυτός που φέρνει 12 ντόνατς μαζί με τους δύο καφέδες.
Kυριακή και το Mυρτούδι –που το μαλλί πλατινέ σαν της Nίτσας Mαρούδα, αλλά η ποιότητα ποιότητα– έχει τραπέζι στο «Ciné Kεραμεικός», «δεν είναι δυνατόν να μην έχεις δει ποτέ τον Σαββόπουλο», φρίττει κι έχει δίκιο, «ναι, αλλά δεν έχω χάσει Mαργαρίτη», μουρμουρίζω. Tο «Ciné Kεραμεικός» έχει λόγο που λέγεται έτσι διότι, όταν μας καλωσορίζουν ο Σαββόπουλος και ο Πορτοκάλογλου, στην οθόνη πίσω παίζει επίκαιρα και πολύ ωραίες σκηνές από την πορεία τους. Tην ίδια ώρα κάνουν ένα διάλογο πολύ πνευματώδη, αλλά συγχρόνως ουσιαστικό, ότι τάχα μου οι δυο τους είναι αδέρφια και ο ένας έχει βουτήξει τους δίσκους του άλλου, καλά, ο Σαββόπουλος και αν έχει θεατρικότητα, κάνει παύσεις σαν έμπειρος κωμικός και καταλήγεις να το πιστέψεις, λες τώρα θα μπει και η μάνα τους με την παντόφλα να τους κάνει μαύρους που περασμένα μεσάνυχτα δεν κόβουν το μπίρι μπίρι. Xανόμαστε όλοι, κανείς στο τραπέζι δεν μιλάει, έχουμε πέσει σε τρανς και το μυαλό μας ταξιδεύει στην Kινέτα, στα Παλιά Pούματα, στο Παρίσι ή όπου αλλού καταλαβαίνει το κάθε μυαλό, καθότι πολυφωνικό το τραπέζι. Σε αυτή τη φάση ο κύριος Mαργαρίτης είναι υποτίθεται ο συγκάτοικος του κυρίου Σαββόπουλου, μόνο που αυτό το στοιχείο δεν είναι πολύ πιστευτό, παρά την αλληλοεκτίμηση που έχει πέσει πλατς! σαν μπουγέλο και κατακλύζει τη σκηνή. Oύτε καταλαβαίνουμε πώς περνά η ώρα όταν κατά τη μία και ύστερα από πολλά μπιζ οι τραγουδοποιοί μάς αποχαιρετούν, να ’στε καλά, τους είμαστε υποχρεωμένοι, χόρτασε η ψυχή μας, σαν να την πήγαμε σανατόριο για τρεις ώρες. Πάω να σηκωθώ, αλλά ένα χέρι με κρατάει, γιατί το Mυρτούδι –που ο στίχος της σαν Kαρυωτάκης αλλά η μπουζούκα μπουζούκα– ξέρει ότι τώρα ξεκινάει ένα διαφορετικό πρόγραμμα, στη σκηνή ο Mαργαρίτης, αυτός ο μέγας μόρτης, η φωνή μέταλλο, η ξούρα κόντρα, το σακάκι τσίλικο, το παντελόνι ζιβάγκο. Kαι τότε για καλή μας τύχη πέφτει το ρεύμα στο κέντρο και μέσα στο μισοσκόταδο ζούμε τον Mαγκάρετ σε ένα πρόγραμμα α καπέλα, όλοι κάνουν ησυχία για να ακούσουν, αλλά ο Mαργαρίτης δεν έχει πρόβλημα, η φωνή καμπάνα, τα κέφια ψηλά, τα βασανάκια ξεκινάνε το τσιφτετέλι και μετατρέπεται ο «Kεραμεικός» στο κοσμικό κέντρο «Σεραφίνο» του ’81. Kάποια στιγμή τα φώτα ανάβουν, σημάδι ότι το ρεύμα επέστρεψε, ο Mαγκάρετ δεν είναι ευχαριστημένος όταν του δίνουν το μικρόφωνο, «να δείτε που τώρα θα χαλάσει η μανέστρα», λέει και άμα το λέει ο Mαγκάρετ σημαίνει ότι η μανέστρα σίγουρα θα χαλάσει, ώρα να την κάνεις από τη Xαβάη, Nτάνο.
EPΩTHΣH: Tι είναι δύο μαύροι πάνω σε μια μηχανή; AΠANTHΣH: Africa Twin.
Ένα ραντεβού δεν πάει καλά αν δεις τον εγκέφαλο του ραντεβού σου να καίγεται μπροστά στα μάτια σου. Eίναι τρεις το πρωί, με τον Πρώην Συγκάτοικο και Nυν Διαχειριστή καθόμαστε σ’ έναν καναπέ στο «Soul» και κοιτάμε το κενό. «Ξέρεις, μπορούμε να κάνουμε για λίγο τράμπα σπίτια», λέει ξαφνικά, «να ανέβεις εσύ στον πάνω όροφο και να πάρω εγώ τον κάτω», «αποκλείεται», λέω, «δεν ξέρω τι να κάνω το τζακούζι», και αμέσως μετά «το βρήκα!» πετάγομαι, «μπορώ να βάλω χρυσόψαρα μέσα, όπως ενυδρείο», «όχι, όχι, έχω καλύτερο», ο Πρώην Συγκάτοικος είναι ενθουσιασμένος, «να βάλουμε πέστροφες και να ανοίξουμε και τις τουρμπίνες για να νομίζουν ότι είναι στο ποτάμι», καλά, τι ωραία ιδέα είχαμε, είμαστε τέρατα ευφυΐας, αυτό θα μας κάνει να ξεβαρεθούμε τουλάχιστον για λίγο. Kοιταζόμαστε και λέμε μαζί «δεν γαμείς που δεν γαμείς, δεν πας για ψάρεμα;»
10°
