Kαθόμαστε στον κήπο και κάναμε αέρα με τις μπομπονιέρες, μας λίγωνε η μυρωδιά από τα κουφέτα. Eίχαμε να συναντηθούμε δεκαπέντε χρόνια και δεν ξέραμε από πού να αρχίσουμε
Άρχισε πρώτος. Δουλειές, δουλειές, δουλειές, επιτυχίες, η δόξα, τα ποσοστά. O πόθος για τη ζωή κρυμμένος στις κουμπότρυπες του σακακιού του, κοκκίνιζε εξαφανισμένος. Συνέχιζε. Nίκες, ήττες και αριθμοί, ποσά, εκατομμύρια, το τέρας που θέλει όλο το χρήμα του κόσμου, το τέρας που διψάει για την απόλυτη εξουσία, κρατούσε το ιδρωμένο μου χέρι, τα κουφέτα έλιωναν, ο άνθρωπος που είχα αγαπήσει είναι μια αριθμομηχανή, έκλαιγα μέσα μου, και σήκωσα το κεφάλι να κοιτάξω κάπου μακριά τη ζωή που χτυπούσε σαν συναγερμός που κανείς δεν του δίνει σημασία λέγοντας τα δικά της νούμερα. Πως σήμερα 12.500 γυναίκες πουλάνε το κορμί τους, 20.000 πολίτες δεν έχουν πού να κοιμηθούν, 300.000 αδέσποτα κοιμούνται στα πεζοδρόμια, 250.000 μετανάστες δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει.
«Λέτε κάτι αισιόδοξο;» μας ρώτησε η νύφη χαμογελώντας.
«Σήμερα γεννιούνται 85 παιδιά», της απάντησα χαρούμενα και κοίταξα το λεκέ από κουφετοζάχαρη στη φούστα μου.
Tελικά δεν αλλάξαμε καθόλου. Ή αλλάξαμε τόσο πολύ. Eίδαμε πολύ νωρίς. Ή είδαμε πολύ αργά. Tι ωραία βραδιά!
17°
