Είναι Σάββατο βράδυ. Σήμερα παρουσίασα την πρώτη μου εργασία.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Το δικαιώμα στην αποτυχία. «Πρέπει να αποτύχεις, για να μάθεις», μου είπε η Γι, βοηθός καθηγητή από την Κίνα, όταν προσπαθούσα μάταια να φτιάξω τον κώδικα για να ολοκληρώσω την εργασία μου. Είναι Σάββατο πρωί και το μετρό δε σταματάει σε όλες τις στάσεις. Δυο άνδρες και εγώ είμαστε οι μοναδικοί επιβάτες του τελευταίου βαγονίου. Από τα μεγάφωνα μας ειδοποιούν ότι πρέπει να αποβιβαστούμε στην 79 στάση. Ο Τζέφρεϊ από την Μαρτινίκα, ζει στη Νέα Υόρκη τα τελευταία 20 χρόνια. Θέλει να πάει στην 103 και με ρωτάει αν υπάρχει λεωφορείο που μεταφέρει τους επιβάτες του μετρό. Του λέω να με ακολουθήσει και περπατάμε μαζί μέχρι την έξοδο κινδύνου. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά μιλάμε για τον καιρό και για την πόλη. Είναι παντρεμένος και δουλεύει σαν οικοδόμος. «Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα», μου είπε, «όλοι με εκμεταλλεύονταν, αλλά με τον καιρό έμαθα. Παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια και όλα καλά».
Διαβάζω στους New York Times το κείμενο για τις σημερινές εκλογές στην Ελλάδα. Πόσο μακριά από εδώ φαντάζει η Ελλάδα και πόσο κοντά συνάμα. Συζήταγα με την φίλη μου την Φωτεινή που ζει τα τελευταία χρόνια στη Μινεσότα. Είναι η πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό που καταφέρνουμε και μιλάμε στο τηλέφωνο χωρίς να μας χωρίζουν ατέλειωτα χιλόμετρα και αμέτρητες ώρες. Η απόσταση δημιουργεί χάσματα, ρίγματα, ασάφειες και γεμίζει με απουσία τις σχέσεις. Ευτυχώς υπάρχει και η αγάπη, που αναπληρώνει με παρουσία αυτό το κενό. Αν μου λείπει κάτι από εδώ, δεν είναι η θάλασσα, το λευκό, τα νησιά τον Αύγουστο, μου λείπουν οι φίλοι μου και οι πιο δικοί μου άνθρωποι, όλοι αυτοί που μιλάμε την ίδια γλώσσα, και δεν εννοώ την ελληνική.
Είναι Σάββατο βράδυ. Σήμερα παρουσίασα την πρώτη μου εργασία. Έχω δικαίωμα στην αποτυχία, είπα από μέσα μου, επαναλαμβάνοντας τα λόγια της Γι, πριν αρχίσω να μιλάω για pandas, debugging και beautiful soup και τον Τζιμ Τζάρμους. Μη με ρωτήσετε πώς συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους, «απλά συνδέονται» όπως θα έλεγε και ο αμερικάνος καθηγητής μου, αφήνοντάς σε με την απορία. Περπατάμε στο δρόμο μαζί με τη συμφοιτήτρια μου την Τζιοβάνα, Βραζιλιάνα με Ιταλική καταγωγή. Μιλάμε για ταξίδια στην άκρη του κόσμου, για ρεπορτάζ χωρίς σύνορα, για σπουδές, δουλειές, για την μητέρα της που παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία, για την γιαγιά της που υπέφερε από καρκίνο και πέθανε χαρούμενη, γιορτάζοντας τη ζωή της με τους ανθρώπους που αγαπούσε πιο πολύ. Και λίγο πριν τελειώσει η μέρα, και ενώ είχαμε περπατήσει αρκετά χιλιόμετρα, η νέα μου φίλη με ρώτησε τι θέλω από τη ζωή μου και εγώ απλά της απάντησα, «σταθερότητα και παγωτό».
23°
