Είναι Δευτέρα βράδυ. Γύρω μου κρεβάτια, διαχωριστικές κουρτίνες και οροί να κρέμονται από σιδερένιες βάσεις. Μια ασθενής ετοιμάζεται για χειρουργείο. Οι νοσοκόμες την βάζουν σε ένα φορείο και η άσπρη αίθουσα αδειάζει και μένω μόνη με το ένα πόδι σηκωμένο ψηλά και ένα παγάκι μέσα σε ένα χειρουργικό γάντι. Ότι θα έπεφτα κοιτάζοντας Bauhaus κτήρια στην Τσιμισκή δεν το περίμενα, και η πλάκα είναι ότι την ίδια στιγμή αισθανόμουν τόση ευφορία μέσα μου και έλεγα πως η ζωή είναι τόσο ωραία. Ναι, η ζωή μου κάνει πλάκα, αλλά είναι ωραία «ακόμα και όταν πέφτεις σε λακκούβες» -και παθαίνεις διάστρεμμα- μου είπε ένας φίλος.
Σκέφτομαι διάφορα τις νέες εθνικιστικές ομάδες που έχουν εμφανιστεί στην Ελλάδα, το ταξίδι μου στην Αθήνα που τελικά δε θα γίνει, τους φίλους μου, ένα παλιό μου φλερτ και νέο μου φίλο, ένα μακρινό ταξίδι διαρκείας, τη μαμά μου… «μόνη σας είστε;», με διακόπτει η φωνή μιας νοσοκόμας. «Ναι μόνη», της απαντάω και με οδηγεί με το καροτσάκι στο ταμείο. Στέκομαι στην ουρά για να πληρώσω μια ακτινογραφία. Κάποιος έσπασε το χέρι του, άλλος έπαθε καρδιακό επεισόδιο, άλλος έφτασε με υψηλό πυρετό. «Μόνη σας είστε;», με ρωτάει ο ταμίας. «Ναι μόνη», του απαντάω και με κοιτάει με ένα περίλυπο ύφος η κυρία που είναι μπροστά μου. «Και πώς ήρθατε εδώ;», με ρωτάει ο ταμίας. Του λέω ότι πονάω, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν έχω όρεξη για συζητήσεις και να κάνει γρήγορα. Πληρώνω και επειδή δεν μπορώ να κουνήσω το καροτσάκι το σέρνω με το αριστερό μου πόδι και μπαίνω μέσα στα εξωτερικά ιατρεία. Μια νοσοκόμα μου φωνάζει, «δεν μπορείτε να μπαίνετε έτσι εδώ μέσα. Πώς παίρνετε τέτοιες πρωτοβουλίες; Μόνη σας είστε;» και εκεί αρχίζω και εκνευρίζομαι και φωνάζω «ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ!!»
Και δεν σκέφτομαι πια τις εθνικιστικές ομάδες στην Ελλάδα κι αν μπορούν να συγκριθούν με το alt-right των ΗΠΑ, ούτε την Αθήνα, ούτε τη μαμά μου και τους φίλους μου, αλλά το ότι είμαι μόνη και τότε με παίρνουν τα κλάματα. Ξαπλώνω σε έναν μακρύ πάγκο και ο ακτινολόγος μου λέει να σταθώ ακίνητη για μερικά λεπτά. Μου λέει αστεία για να μου φτιάξει το κέφι. Ένας νοσοκόμος με πηγαίνει στο ιατρείο. Ο ορθοπεδικός, ο οποίος έχει ένα τατουάζ στο δεξί του χέρι κοιτάζει την ακτινογραφία και διαπιστώνει ότι δεν έχω σπάσει κάτι. Με ρωτάει αν έχω έρθει μόνη, και σκέφτομαι δε μπορεί, μου κάνουν όλοι πλάκα. Δεν θα βάλω τα κλάματα, έχω πεισμώσει. Σκέφτομαι τα εθνικιστικά κινήματα, το ντοκιμαντέρ για τα «Κορίτσια της Χρυσής Αυγής», την Βραζιλία του Μπολσονάρο, την Ιταλία του Σαλβίνι, το πόδι μου που πονάει. «Πόσο χρονών είστε» με ρωτάει ο γιατρός. «Την επόμενη εβδομάδα θα γίνω 38, έχω γενέθλια» του λέω και μου εύχεται χαμογελαστός «χρόνια πολλά» και αφού κοιτάζει καλά καλά ξανά την ακτινογραφία μου λέει, ότι τελικά θα ζήσω.
38 χρονών και είμαι μόνη πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο μιας άγνωστης μα οικείας πόλης και περιμένω το ταξί να έρθει να με πάει σπίτι. Στο μυαλό μου έρχεται ο Χανς Κάστορπ, ο ήρωας του Τόμας Μαν από το «Μαγικό Βουνό». Ο Κάστροπ επισκέφθηκε τον ξάδερφό του -που έπασχε από φυματίωση- σε ένα σανατόριο στο Νταβός, και από απλός επισκέπτης έγινε ο ίδιος ασθενής. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοιους χώρους που η ζωή και ο θάνατος εναλλάσσονται τόσο αδυσώπητα φυσικά, σαν τη μέρα με τη νύχτα σκέφτομαι τον χρόνο που περνάει, ο οποίος συνδέεται με το εφήμερο της ζωής -θέμα με το οποίο ασχολείται ο Τόμας Μazν στο βιβλίο του-. Ύστερα από μερικές ώρες, και όχι 7 χρόνια όπως ο Κάστροπ, βγήκα από το δικό μου «Μαγικό Βουνό». Θέλω να καπνίσω ένα τσιγάρο και να πιώ ένα ποτήρι τζιν και τόνικ. Σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που την επόμενη εβδομάδα θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου.
15°
