Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να ταξιδεύεις. Τον καιρό της κρίσης μοιάζει πολυτέλεια, έτσι αν σου δοθεί η ευκαιρία νιώθεις τυχερός. Βγαίνοντας από τα στενά όρια του μικρού σου κόσμου βεβαιώνεσαι για τη σχετικότητα των ανθρώπινων υποθέσεων, είναι ανακουφιστικό.
Ένας άλλος τόπος είναι ένας άλλος κόσμος, τα μάτια ανοίγουν διάπλατα για να τον αφουγκραστούν. Αν δεν μιλάς τη γλώσσα, νιώθεις αποκλεισμένος. Perdona… no etiendo. Οι κάτοικοι της Βαρκελώνης σε κοιτούν με απορία όταν τους απευθύνεσαι στα αγγλικά, κι ας πρόκειται για μια πόλη με τουρισμό 365 μέρες το χρόνο. Δεν σου πέφτει λόγος... Perdona λες, και επιστρατεύεις τα πενιχρά ισπανικά σου.
Περιφέρεσαι στο κέντρο της πόλης εξερευνώντας, προσπαθείς να καταλάβεις τους κώδικες, παρατηρείς τις διαφορές. Τα μπαρ ανοίγουν από το πρωί, λειτουργούν σαν καφέ και επιπλέον προσφέρουν φαγητό. Τα τάπας είναι must, μικροσκοπικές μέριδες φαγητού που συνοδεύουν το ποτό σου. Τα βρίσκεις παντού, για κάποιο λόγο όμως δεν σου φαίνονται ιδιαίτερα θελκτικά, ειδικά αυτά με τις γαρίδες. Δεν ψυχαναγκάζεσαι, επιλέγεις να επισκεφτείς το (συστημένο) Περουβιανό με τα κρέατα στην Μπαρσελονέτα, vaceo και entrana, μεγάλες ζουμερές μπριζόλες αργεντίνικης κοπής, ό,τι πιο νόστιμο έχεις δοκιμάσει σε κρέας. Mμμμ...
Περπατώντας στα στενά δρομάκια της γοτθικής γειτονιάς του barrio Gotico χάνεσαι σε μια ατμόσφαιρα υγρής, μεσαιωνικής ομορφιάς. Το σκηνικό μοιάζει να έχει βγει από το βαθύ παρελθόν. Ο ήλιος δεν φτάνει μέχρι εδώ, μυρίζει μούχλα και υγρασία, καμιά φορά κι άλλες καθόλου ευχάριστες μυρωδιές. Το προσπερνάς. Σου αρέσει εδώ που είσαι. Περιεργάζεσαι δεξιά κι αριστερά τα μπαλκόνια, μερικά είναι πιο φροντισμένα από άλλα, παρατηρείς τις γλάστρες με τα λουλούδια.
Συχνά το βλέμμα σταματάει στις κρεμασμένες καταλωνικές σημαίες. Η Βαρκελώνη είναι κράτος εν κράτει και ο ανταγωνισμός με το αντίπαλο δέος, τη Μαδρίτη, μεγάλος. Οι Καταλανοί θεωρούν τους εαυτούς τους χωριστό έθνος και οι Βαρκελωνέζοι νιώθουν περισσότερο Καταλανοί απ’ ό,τι Ισπανοί. Στα σχολεία η γλώσσα διδασκαλίας είναι τα καταλανικά, όπως και η επίσημη γλώσσα των δημόσιων υπηρεσιών. Κάπου διαβάζεις πως σε μερικά χρόνια από τώρα είναι πιθανό οι κάτοικοι του 4ου πιο δημοφιλούς προορισμού στην Ευρώπη μετά το Παρίσι, το Λονδίνο και τη Ρώμη, και της πιο κοσμοπολίτικης (και πλούσιας) πόλης της Ισπανίας, να χάσουν την επαφή τους με την ισπανική γλώσσα. Ακούγεται παράξενο…
Στα στενά δρομάκια χάνεσαι, οι εικόνες προβάλλουν αναπάντεχα. Νιώθεις τυχερός που είσαι σε μια πόλη με τόσες ομορφιές και την ίδια στιγμή, κρυφά, νιώθεις μικρά τσιμπήματα ζήλειας. Παντού στο κέντροκαι την ευρύτερη περιοχή υπάρχουν τέλεια μαγαζιά, τα περισσότερα ιδιαίτερα καλόγουστα. Έχεις περιέργεια να γνωρίσεις τις γεύσεις. Clara (μπίρα με λεμονάδα), cava (σαμπανιζέ κρασί που κατεβαίνει σαν νεράκι), pasta del dia, focaccia (πίτσα με χοντρό ζυμάρι), bocadillos (σάντουιτς με jamon cerano), tortillas de patatas (είδος ενισχυμένης ομελέτας), patatas bravas (τηγανητές χοντροκομμένες πατάτες συνοδευόμενες από καυτερή σάλτσα), crema catalana (η καταλανική έκδοση της γαλλικής κρεμ μπριλέ), αλλά και τέλεια αραβικά ντονέρ με πίτα φρεσκοζυμωμένη. Μπαίνεις όπου σου γυαλίσει, τρως από λίγο για να δοκιμάσεις όσο το δυνατόν περισσότερα, κάτι σαν βενζίνη μέχρι την επόμενη στάση.
Σε όλη την περιοχή από το Born μέχρι την πολυσύχναστη και υπερτουριστική Ramblas, αλλά και στο παλιό κομμάτι της Barceloneta, δεν υπάρχουν καθόλου αυτοκίνητα. Ακόμα και στους μεγάλους δρόμους γύρω από το ευρύτερο κέντρο είναι λιγοστά. Ησυχία, ποδηλατόδρομοι παντού, πλατείες και ανοιχτοί χώροι, πράσινο, ουρανός, κέντρα πολιτισμού και εκκλησίες αρχιτεκτονικά διαμάντια… μια πόλη ανθρωποκεντρικά φτιαγμένη, με την αρχεκτονική να δεσπόζει. Και ηλιόλουστη, να το πούμε κι αυτό. Κάτι Αμερικανοί στη διπλανή θέση στο τραπέζι έχουν όρεξη για κουβέντα. Πέρσι επισκέφτηκαν την Αθήνα, έμειναν σε ένα ξενοδοχείο στην Πλάκα. Πού είναι πιο ωραία, στην Αθήνα ή στη Βαρκελώνη; Δεν το σκέφτονται καθόλου, η απάντηση δεν είναι με το μέρος σου, δείχνεις κατανόηση.
Το νότιο περίγραμμα αποτελείται από μια ακτογραμμή 4,4 χιλιομέτρων. Σύμφωνα με το «National Geografic» η Βαρκελώνη κατέχει την πρώτη θέση στη λίστα των top 10 πόλεων με παραλία. Η παραλία στην Barceloneta απέχει μόλις 15 λεπτά από το κέντρο της πόλης. Το μπάνιο στη θάλασσα είναι μέρος της καθημερινότητας των Βαρκελωνέζων, στους δρόμους νεαροί άνδρες κυκλοφορούν με μαγιό και τη σανίδα στα χέρια και η παραλία σφύζει από ζωή.
Η άμμος είναι ψιλή, η παραλία πλατιά και υπερυψωμένη, η ακτογραμμή μια μεγάλη ευθεία γραμμή. Από την ξαπλωμένη, αναπαυτική σου θέση αγναντεύεις τα μεγάλα κύματα, τον απλωμένο ορίζοντα. Χαλαρώνεις.
Στο πίσω μέρος του μυαλού υπάρχει μια λίστα με πράγματα που πρέπει κανείς να κάνει. Κάποιες από τις μέρες αντιστέκεσαι, αρνείσαι να πας να δεις αξιοθέατα. Καλύτερα να μείνεις στο κρεβάτι μέχρι αργά, να πας για ψώνια, για φαγητό, να ζήσεις σαν Βαρκελωνέζος. Δεν σου αρέσει να νιώθεις σαν τουρίστας, είναι κι αυτή η περιέργεια να βρεθείς για λίγο έστω από την άλλη πλευρά. Βγαίνεις βόλτα.
Περπατάς, περπατάς, περπατάς. Τα πόδια κάθε βράδυ πονάνε από την κούραση. Ακούγεται οξύμωρο και κάπως προκλητικό, αλλά, ναι, είσαι πτώμα και, πλησιάζοντας προς το σπίτι, ονειρεύεσαι το κρεβάτι που σε περιμένει. Πασχίζεις να ανέβεις στον τρίτο όροφο από μια σκάλα τόσο στενή που ίσα χωράει να περάσει ένας και στις στροφές πρέπει να πιάνεσαι από την κουπαστή για να μην μπουρδουκλωθείς. Το κτίριο είναι του προηγούμενου αιώνα αλλά το διαμέρισμα αναπάντεχα λειτουργικό και άψογα ανακαινισμένο, όπως πολλά εδώ στην περιοχή του Bοrn. Χωρίς αμφιβολία είναι αρκετά επικερδές να νοικιάζεις το διαμέρισμά σου σε τουρίστες μέσα από σάιτ τύπου «Only apartments», 400 ευρώ και πάνω τη βδομάδα για 2-6 άτομα.
Κοιτάς απαξιωτικά τους Κινέζους και τις φωτογραφικές τους μηχανές και δεν σε πειράζει να παρακάμψεις το μουσείο του Πικάσο, δυο στενά παρακάτω από το apartment που μένεις. Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αδύνατον να αγνοήσεις, όπως το μεγάλο μνημείο της πόλης, η Sagrada Familia του Αντόνιο Γκαουντί. Καθώς μπαίνεις στο εσωτερικό της έχει ένα εφέ πάνω σου, δεν το περίμενες. Όπως και η εξωτερική της όψη έτσι και ο τρόπος που διαθλάται το φως μέσα από τα βιτρό την κάνουν να μοιάζει με διαστημόπλοιο, νιώθεις σαν να μεταφέρεσαι σε άλλη διάσταση, δέος σε πλημμυρίζει. Η αρχιτεκτονική και η γλυπτική στις καλύτερες τους στιγμές.
Το πάρκο Guel μοιάζει να έχει βγει από παραμύθι, τουρίστες ανάκατοι μαζί με τύπους που κάνουν τζόκινγκ μαζί με άλλους που βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους, κι εσύ να κοιτάς θαμπωμένος κάθε μικροσκοπική, περίτεχνα φτιαγμένη λεπτομέρεια. Η χρήση της καμπύλης σχεδόν παντού απαλύνει και τις γωνίες μέσα σου. Ο Αντόνιο Γκαουντί έχει αφήσει το στίγμα του στην πόλη και την αισθητική της, στα κτίρια που έχει φτάξει και όχι μόνο. Θέλεις να μάθεις περισσότερα για αυτόν, για το μυαλό του, τι τύπος ήταν...
Για το τέλος αφήνεις κάτι υπερβολικά καλό: churros con chocolate! (παραδοσιακοί ισπανικοί λουκουμάδες που τους βουτάς σε μια κούπα ζεστή λιωμένη σοκολάτα)...
