H ζωή είναι μικρή. Κρίμα που δεν δίνουμε αξία σε ό,τι έχουμε, που γυρεύουμε πάντα κάτι άλλο, που δεν είμαστε γενναιόδωροι με τα αισθήματά μας. Οι στιγμές που φεύγουν δεν ξαναγυρνούν.
Η επιθυμία είναι το αντίδοτο της κατάθλιψης.
Ερχόμαστε στον κόσμο χωρίς να ξέρουμε τίποτα. Κι όσο διαρκούμε, άλλος δεν θα μπορούσε να είναι ο σκοπός μας παρά μόνο ετούτος: Να γνωρίσουμε τουλάχιστον τον εαυτό μας.
Τα αισθήματα παντοδυναμίας μάς αποξενώνουν από την πραγματικότητα. Στο τέλος μένουμε μόνοι, μαζί τους.
Το πένθος για κάτι που χάσαμεμας επιτρέπει να συνεχίσουμε, ελευθερώνοντάς μας από το παρελθόν. Δεν είναι ηθική υποχρέωση αλλά υποχρεωτικό πέρασμα, δεν υπάρχει τρόπος να το παρακάμψουμε.
Στην καταιγίδα, κάποιοι τρέχουν να κρυφτούν κι άλλοι διαλέγουν να φτιάξουν ανεμόμυλους. Ό,τι κι αν κάνουμε απ’ τα δυο, οι δύσκολες στιγμές στη ζωή μας είναι αυτές που μας βοηθάνε να ωριμάσουμε. Δεν έχουμε άλλο τρόπο, πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας.
Όσο πιο πολλά γνωρίζεις τόσο πιο ταπεινός γίνεσαι.
Ποιο άλλο θα μπορούσενα είναι το κέρδος μας σε αυτή τη ζωή παρά να σχετιστούμε με ό,τι πραγματικά μας κάνει να χαιρόμαστε;
Αν μπορείς να κάνεις τον άλλο να γελά, είναι κάτι…
Τι μας κάνει να ξεχνάμεαυτή την αλήθεια ότι τίποτα δεν θα είχε σημασία χωρίς τους άλλους; Χωρίς κάποιον να αγαπάμε, χωρίς τη δυνατότητα να νιώσουμε την ορμή για τον έρωτα, κάτι να θέλουμε να δώσουμε και να πάρουμε χωρίς να σκεφτόμαστε πόσο θα κοστίσει.
Αυτός που δεν φοβάται δεν έχει τίποτα να χάσει. Αρκεί να ξέρει με τι έχει να κάνει...
Κρίμα που δεν τα καταφέρνουμε να είμαστε πραγματικά χρήσιμοι ο ένας για τον άλλο.
Το να θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα μάς εμποδίζει από το να προσπαθούμε να τα κερδίσουμε. Τότε ακριβώς είναι που εμφανίζεται ο κίνδυνος της απώλειας.
Όταν αγαπάμε κάποιον, πρέπει να επινοούμε συνεχώς τρόπους να του το δείχνουμε. Τα λόγια από μόνα τους δεν σημαίνουν τίποτα.
Κανείς δεν μπορεί να μάθει για μας. Είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας, για τον εαυτό μας πρώτα κι έπειτα για τους άλλους.
Οι αλλαγές στη ζωή μας έρχονται, όταν τις χρειαζόμαστε πραγματικά. Οι νουθεσίες είναι περιττές. Όταν φτάσει η ώρα το καταλαβαίνεις και τους κάνεις χώρο, είναι από εκείνες τις στιγμές που δεν μπορείς να τις αγνοήσεις.
Πάντα όταν χάνεις κάτι, κάτι άλλο είναι που κερδίζεις. Αρκεί να μπορείς να το δεις.
Δυσκολευόμαστε να χαρούμε τα μικρά πράγματα,μια ωραία βόλτα, μια συντροφιά, ένα ηλιοβασίλεμα, μια μουσική; Οι μικρές στιγμές, αν τις βάλεις τη μία δίπλα στην άλλη, είναι η ζωή μας.
Η τέχνη μπορείνα μας σώσει· η ομορφιά, η δημιουργία, η έκφραση, η επικοινωνία, το σχετίζεσθαι… όλα αντίδοτα είναι. Και κάτι παραπάνω. Είναι οι βαθύτερες εκδηλώσεις του πνεύματος, μέσω των οποίων τα πράγματα αποκτούν το νόημα το οποίο στερούνται.
Έχουμε μάθει να κρυβόμαστε, να μη δίνουμε σημασία στο ένστικτο, στη βαθιά μας αίσθηση. Το να μη βλέπουμε αυτό που νιώθουμε (κι όταν το βλέπουμε να μην το λέμε) είναι ένας σίγουρος δρόμος για τη δυστυχία.
Γιατί δυσκομευόμαστε να δείξουμετην ευγνωμοσύνη μας στον άλλο; Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε ότι εκείνος είναι που μας σώζει; Γιατί αφήνουμε τις ευκαιρίες να πάνε χαμένες, τι περιμένουμε, γιατί δεν σκεφτόμαστε αυτή την αλήθεια ότι τα πράγματα δεν κρατούν αιώνια και ότι η στιγμή είναι πάντα τώρα;
Η ικανότητα νααντιλαμβανόμαστε τη σημασία των πραγμάτων είναι αυτή που μας κάνει να εκτιμήσουμε πόσο αξίζουν. Ή το αντίστροφο;
Τα όνειρα είναιφτιαγμένα από το υλικό του ασυνειδήτου μας… Όταν ο καιρός περνά χωρίς αυτά, όταν ο ύπνος μας γίνεται βαθύς και βυθίζεται στη λήθη, παραμένουμε αποκομμένοι από τους πιο κρυφούς μας φόβους. Ό,τι κι αν κάνουμε, όμως, όσο κι αν κρυφτούμε, ποτέ δεν θα είμαστε ασφαλείς.
Η ζωή μας περνάει ψάχνοντας ένα βλέμμα που θα το κάνουμε δικό μας.
Πώς γίνεται να θεωρούμετην παρουσία μας εδώ δεδομένη; Το αύριο δεν το έχει κανείς apriori εξασφαλισμένο· ούτε την ευτυχία, ούτε τη χαρά. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Όλα παίζονται εδώ, τώρα. Όμως, ό,τι κι αν γίνει, πάντα υπάρχει κάτι που θα έρθει, μια επόμενη μέρα, μια επόμενη φορά. Γιατί η ζωή, ευτυχώς, μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει...
14°
