Ιούνιος, στο αεροδρόμιο, λίγο πριν τις 7 το απόγευμα. Πάντα με πιάνει ένα άγχος ότι θα χάσω το αεροπλάνο, με αποτέλεσμα να έρχομαι ώρες πιο μπροστά στο αεροδρόμιο. Ίσως το κάνω και επίτηδες για να παρατηρήσω τους ανθρώπους, που έρχονται και φεύγουν. Αυτή τη φορά την προσοχή μου τράβηξε ένα αγόρι με τον πατέρα του. Είχαν κρεμάσει τα σώματά τους πάνω στα μεγάλα τζάμια, που χωρίζουν την αίθουσα αναχωρήσεων με τον αεροδιάδρομο. Ο πατέρας έδειχνε στον γιό του τα αεροπλάνα και ο μικρός αντιδρούσε κάνοντάς του ερωτήσεις. Λίγα λεπτά πριν τα μεγάφωνα ανακοινώσουν την αναχώρηση της πτήσης μου για Αθήνα κοίταξα φευγαλέα το αγόρι, το οποίο είχε κρυφτεί μέσα στην αγκαλιά του πατέρα του. Ασφάλεια.
Το προηγούμενο βράδυ είχα πάει στο Παλιό Λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Παρέες με πιτσιρικάδες κάθονταν στη προβλήτα. Την προσοχή μου όμως τράβηξαν δυο έφηβοι, οι οποίοι ταλαντεύονταν πάνω στο πλακόστρωτο. Λίγη ώρα πιο μπροστά φλέρταραν με τον θάνατο. Ηρωίνη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια σκηνή στο Trainspotting. Ο Γιούαν Μακ Γκρέκορ είχε «χτυπήσει» μια ένεση ηρωίνης στις λιγοστές φλέβες που είχε πάνω στο λευκό του δέρμα και ύστερα από λίγα λεπτά, το σώμα του εκτιναζόταν, υπερνικώντας το χωροχρόνο. Θυμάμαι τους χρήστες στην πλατεία Ομονοίας, να «χτυπάνε» ενέσεις μέσα στη μέση του δρόμου και το σώμα τους να κόβεται στα δυο. Ποτέ δεν είδα κανέναν Γιούν Μακ Γκρέγκορ ανάμεσά τους. Έτσι και εκείνο το βράδυ τα σώματα των δυο εφήβων ήταν λυγισμένα. Ο ένας ξαφνικά έχασε την ισορροπία του και παρέσυρε και τον άλλον. Σηκώθηκα από τη θέση μου, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Ύστερα από λίγη ώρα 2 τραυματιοφορείς τοποθετούσαν τον έφηβο σε ένα φορείο και η αστυνομία ανέκρινε τον φίλο του, ο οποίος πανικόβλητος τους έδειχνε ότι χαρτιά είχε πάνω του. Φόβος.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Τράμπ προκειμένου να αποτρέψει μετανάστες από τις χώρες της νοτίου Αμερικής να εισέρχονται στις ΗΠΑ, αποφάσισε να χωρίσει τα παιδιά των μεταναστών από τους γονείς τους και να τα φυλακίσει σε «στρατόπεδα εγκλεισμού». Το περιοδικό TIME σχεδίασε ένα εξώφυλλο με ένα μικρό κοριτσάκι τρομοκρατημένο να κλαίει κοιτώντας τον Τράμπ, ο οποίος έχει γύρει το κεφάλι του προς το μέρος της κοιτώντας την με ένα βλοσυρό ύφος. Πάνω στον κόκκινο φόντο του εξωφύλλου, αναγράφεται με λευκά γράμματα η φράση «Welcome to the USA». Άραγε ο Τράμπ έχει κοιτάξει ποτέ έτσι τα δικά του παιδιά; Μάλλον ναι…Απειλή.
Σε ένα κοντινό σύμπαν, στην Αθήνα. Το Σάββατο, το βράδυ, στην Πλατεία Νερού ο δικός μας Νικ Κέιβ έδωσε μια μοναδική συναυλία, ίσως εφάμιλλη εκείνης του Νοεμβρίου. Η καταρρακτώδης βροχή παραλίγο να τα χαλάσει όλα. Κι όμως το κοινό έμεινε εκεί, κάποιοι έφυγαν και γύρισαν ξανά και εκείνος ανέβηκε πάνω στη σκηνή και τα έδωσε όλα, μέχρι το τέλος. Διένυσε μίλια πάνω στη σκηνή, και ανάμεσα στον κόσμο, και η φωνή του διαπέρασε το μέσα μας. Ο Νικ, ο σκοτεινός πρίγκηπας, ο ποιητής, ο συγγραφέας, ο τραγουδοποιός, ο καλλιτέχνης, ο άνθρωπος. Στα 19 έχασε τον πατέρα του, το έμαθε όταν η μητέρα του ήρθε να τον βγάλει από το αστυνομικό τμήμα, όπου είχε συλληφθεί για κλοπή. Αργότερα, θα δηλώσει, ότι ο χαμός του πατέρα του, τού άφησε μέσα του ένα κενό. Το 2015 ο Κέιβ έχασε τον γιό του Άρθουρ, ο οποίος έπεσε από βράχια στα απότομα παράλια του Μπράιτον. Μήνες μετά θα κυκλοφορήσει ο δίσκος του «Skeleton Tree», ένα μοιρολόι για τον γιο του. Απώλεια.
Σε αντίθεση με την ασφάλεια, η απώλεια, ο φόβος και η απειλή είναι καταστάσεις σύνθετες. Όλοι οι άνθρωποι και πόσο μάλλον τα παιδιά, χρειάζονται αγάπη, είναι η μοναδική σανίδα σωτηρίας μέσα σε αυτόν τον παράλογο κόσμο που ζούμε. Η εικόνα στο αεροδρόμιο απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα σκοταδιού και μοναξιάς από εκείνες στο λιμάνι με τους δυο εφήβους και την ηρωίνη, το κοριτσάκι του Τράμπ και τον πόνο του πατέρα για τον χαμό του γιού του. Όλες όμως έχουν έναν κοινό παρανομαστή, τον άνθρωπο που υπήρξε παιδί, και είναι είτε παρών ή απών στο χρόνο ή στο χώρο. Τελικά, μόνο η αγάπη μπορεί να μας σώσει και η μουσική… «Let love in».
10°
