Τακαλοκαίρια πριν να κάνω παιδιά έπαιρνα στην παραλία δύο βιβλία, έβρισκα την πιο καλή σκιά κάτω από δέντρα και έφευγα μόνο όταν σταματούσε και το τελευταίο τζιτζίκι. Στα ενδιάμεσα σηκωνόμουν όποτε μου ερχόταν για βουτιές, έκανα διάλειμμα από τα βιβλία μου για να πω δυο λόγια με φίλους, να πιούμε μια μπίρα, να πούμε πού θα βρεθούμε το βράδυ, να κανονίσουμε για ποτό, φαγητό, ταινία στο θερινό του νησιού. Χωρίς ιδιαίτερο σχεδιασμό κανονιζόταν εκδρομή στο απέναντι νησάκι, beach παρτάκι, ξενυχτάκι γύρω από τη φωτιά, σεξάκι και ό,τι άλλο έφερνε το εκάστοτε καλοκαίρι.
Τα καλοκαίρια αφότου έκανα παιδιά παίρνω και πάλι μαζί μου δύο βιβλία, δεν τα διαβάζω όμως, βόλτα τα πάω και τα φέρνω να παίρνουν τον αέρα τους. Βρίσκω και πάλι την πιο όμορφη σκιά της παραλίας αλλά επειδή κανείς τους δεν θέλει σκιές και δέντρα την παραχωρώ απλόχερα στο πρώτο ζευγαράκι χωρίς παιδιά που θα φτάσει στην παραλία.
Κάθομαι σαν σουρικάτα παρατηρώντας, ενώ ανά δύο λεπτά κάποιος πετάει στην πετσέτα μου μια βρεγμένη ρακέτα, μισό ροδάκινο, ένα καβούρι, ένα φανταστικό σπασμένο κοχύλι γεμάτο άμμο που πρέπει να κάνω κολιέ και το καλύτερο από όλα μια απόχη με ένα μισοφαγωμένο τοστ με φύκια με την οποία πρέπει να τους πιάσω, λέει, ψαράκια.
Ανά δύο λεπτά επίσης πρέπει να γυρίσω να δω την α΄βουτιά , τη β΄ βουτιά και τη γ΄ βουτιά. «Δεν είδες!» μου φωνάζουν, αν τολμήσω και δεν κοιτάξω με θρησκευτική προσήλωση, οπότε η βουτιά επαναλαμβάνεται. Μόλις χαλαρώσω λίγο θα με φωνάξουν να τους πιάσω το κάθε σκατολοΐδι που μας πήρε το κύμα και να μεταφράσω σε γλώσσες που δεν μιλάω τι τους είπε το κάθε τουριστάκι που τα πλησίασε. Όταν μετά από αρκετές ώρες βγουν για λίγο από τη θάλασσα θα πρέπει να τους χωρίσω από ελληνορωμαϊκή πάλη «φωνάζοντας ψιθυριστά» πάντα, λες και η διακριτική μας παρουσία γίνεται να περάσει απαρατήρητη.
Αν σε κάτι δεν έχω παράπονο ότι το στερήθηκα, αυτό είναι οι βουτιές. Μου ζητάνε να βουτήξω από τον ίσιο βράχο, από το μυτερό βράχο από τον κάθε βράχο τέλος πάντων χωρίς κανένα έλεος. Αφού οπλιστώ με θάρρος και ρίξω την απόλυτη κατ’ εμένα βουτιά θα μου πουν πως ο θείος τους, ο πατέρας τους ή ο κάθε τυχαίος λουόμενος βουτάει πιο ίσια και κάνει και κάπως έτσι με τα πόδια του και τινάζεται στον αέρα, κάτι που φυσικά εγώ δεν έκανα, αν και μου δίνουν την ευκαιρία να ξαναπροσπαθήσω.
Οι γενναίοι φίλοι που μας πλησιάζουν είναι μόνο άλλοι γονείς. Με κοιτάζουν με βλέμμα νοσταλγικό λέγοντάς μου τι ωραία που θα ήταν να κανονίζαμε να πηγαίναμε για ένα ήσυχο ποτό και τότε βγάζω αυτομάτως φλασκί από την τσάντα μου και πίνουμε μεσημεριάτικα στα κρυφά whisky on the rocks από τα οποία rocks θα πρέπει σε λίγο να βουτήξουμε για να τους βγάλουμε αχινούς, αν και κατά πάσα πιθανότητα οι αχινοί που θα βγάλουμε θα έχουν κάποιο ελάττωμα, κάποια γενετική δυσλειτουργία ορατή μόνο σε παιδικό μάτι.
Από την παραλία φεύγουμε το βράδυ γιατί τα ήσυχα παιδιά είναι μόνο τα εξουθενωμένα παιδιά, αυτά που δεν θα έχουν άλλη ενέργεια. Νομίζεις.
Υ.Γ. 1 Αγαπημένοι μου φίλοι που δεν είστε γονείς κάντε τα κουμάντα σας και υπογράψτε τα συμβόλαιά σας. Διαβάστε τώρα τα βιβλία που θέλετε και κοιμηθείτε δίπλα στα αρμυρίκια.
Υ.Γ. 2: Αλκίνοε και Ιάσονα, δεν σας αλλάζω με τίποτα στον κόσμο. Για τίποτα δεν είμαι τόσο περήφανη όσο για εσάς τους δυο αλλά έλεος, ρε φιλαράκια, να κάνουμε ένα μπανάκι σαν άνθρωποι μη σας πω τίποτα για τη μάνα σας…
11°
