Καλημέρα, φωνούλα μου, γύρισα μετά τη βροχή, αλώβητος. Δέκα χρόνια μετά από τότε που μου ’ταξες, τότε με τους σεισμούς και που ισοπεδώσανε οι Αμερικάνοι τη Γιουγκοσλαβία, ότι μια μέρα το Αιγαίο θ’ ανήκει στα ψάρια του, που λέει κι ο Νταλάρας. Αυτό που δεν θα μασήσουμε είναι η πόλωση. Που θένε να βάλουν τους μισούς να φάνε τους άλλους μισούς και να χτυπάμε ο ένας τον άλλον ανελέητα, μέχρι να μείνει αυτός που αντέχει.
Είχα πολλά περιστατικά. Κατέβηκα στα ανάκτορα του Μίνωα, προσευχήθηκα στο σύμπαν, ξυπόλυτος, ανέβηκα μ’ ένα ημιδιαλυμένο τζιπ στα όρη της Κρήτης, κολύμπησα στο Λιβυκό στην Αγία Φωτιά κι απ’ όπου πέρναγα ήταν όλα πληρωμένα, λέγαν οι άνθρωποι, δεν χρωστάς εσύ τίποτα, έδωσες πολλά…
Γύρισα στην πρωτεύουσά μας και ήταν αμολημένα τα φίδια να δαγκώσουν ό,τι είναι ακόμα ζωντανό κι αναπνέει. Είδα στην Ελευσίνα τα Νέον στου Στήβεν Αντωνάκος, φωτεινά περιγράμματα να φωτίζουν με ψυχρή συγκίνηση το παρελθόν του ανθρώπινου κόπου στο εργοστάσιο ελαιουργίας, ζωντανή η Ελευσίνα στα μυστήριά της και η παράσταση του Μαρμαρινού με ταξίδεψε λυτρωτικά, φίλησα τον Μηνά και τον Νίκο, Χατζησάββα και Καραθάνο, και τα χέρια του Γιάννη Βογιατζή, που σάρωσε ως κορυφαίος του χορού, ιδίως με τις παύσεις του, μεγάλο μάθημα. Έπαιξα στις Πρέσπες στον Άγιο Αχίλλειο, μαγεία, μια νύχτα μαγική, που με κράτησε η έντασή της άυπνο για μέρες, μια περατζάδα από Σαλόνικα, υγρή και μόνη, με τη Βίκυ και τον Ναομίδη στο Πλας Μινιόν και με διάχυτη την υπερβολή ότι διαλύονται όλα. Και τελική επιστροφή στο Άστυ, τελευταίες Αριστοφάνη, ευχαριστώ Βένα, και μια μοναδική βραδιά με το 55 στο Άλσος της Νέας Σμύρνης, τι ωραίο το Άλσος, είχα να πάω από παιδί που με πήγαινε η μάνα μου με το καροτσάκι και πιο μετά στο δημοτικό για βόλτα από τα μαθήματα με το ποδηλατάκι. Δυόμισι χιλιάδες κόσμος με 5 ευρώ εισιτήριο. Μια κυρία με περίμενε στο σχόλασμα να μου δώσει ένα ραβασάκι με «ευχαριστώ». Ήρθαν και οι φίλοι μου, ο Μανιώτης, η Ζυρράνα, ο Θοδωρής Γρηγοριάδης με τον Γκώγκο.
Το «Mίνι σάιζ» κατέβασε τιμές κι ανέβασε γεύση, ετοιμάζονται τα καλλιτεχνάκια με τα θέατρά τους κανονικά και «θα δείξει», διαταραγμένα όλα αλλά και ζεστά από την άλλη, με μια κρυφή δύναμη επιβίωσης, εκτός από κάτι ξεπνοημένα με βαμμένο μαλλί κοντυλοφόρια που τους περισσεύει δηλητήριο.
Χτες στην πρόβα ήρθε ο φίλος μου ο Μπάμπης από τη Νέα Υόρκη, ηθοποιός, ήρθε στην πρόβα μέσα στ’ απόβροχο. «Τα παράτησα όλα και ήρθα, εδώ είναι το θέμα, εδώ είναι ο πυρήνας, θα γίνουνε καινούργια, το νιώθω», έτσι μου ’πε ο Μπάμπης και μ’ ανέβασε, την ώρα που τα απολειφάδια προσπαθούν –μάταια– να βαρέσουν τους όρθιους, που κάθε άθλιο σίχαμα που εμισθοδοτείτο από καλλιτέχνες και του κόπηκε, βγαίνει και γράφει απειλές και ξεράσματα, ήρθε ο Μπάμπης με την ομπρέλα του και μ’ ανέβασε. Τι κάνω εγώ, ό,τι κάνουν όλοι. Τη δουλειά μου, κανονικά. Και τρελή μάχη σ’ ό,τι με χαλάει κι ό,τι με κοροϊδεύει κι ό,τι δεν με σέβεται.
Αρχή της Ινδίκτου, χρόνια πολλά φωνούλα μου, μη φοβάστε ρε, οι επενδυτές περιμένουν να δουν ποιος αντέχει για να επενδύσουν. Χρήματα να φυλάξουμε δεν έχουμε, άμα τελειώσουν και τα έσχατα, θα δούμε. Μπάμπη, ευχαριστώ πάλι, την ώρα που ήμουν έτοιμος να την κάνω για Αμερική ήρθες και με συγκράτησες.
13°
