Πονάει, και δεν σκέφτεσαι τίποτε άλλο: όλη σου η φαιά ουσία (όση έμεινε) περιστρέφεται γύρω από το δόντι. Αλλά πας θερινό σινεμά, είχες πάει εστιατόριο όταν ακόμα μασούσες… δόξα τω θεώ, δηλαδή.
Γέρνοντας προς τα δεξιά πάνω από χιλιο-πονεμένο τραπεζίτη (δόντι, όχι λαμόγιο), γέρνοντας λοιπόν σαν την καλαμιά στον κάμπο, βλέπω «τον τελευταίο Γούντι Άλεν» στο «Σινέ Αττικόν» του Αττικού Άλσους: μα είναι υπέροχο. Το θερινό σινεμά εννοώ, με το φεγγάρι απέναντι, πρασινάδες γύρω-γύρω, ατμόσφαιρα βουνού ή έστω λόφου… σαν καλοκαιράκι, μυρωδάτο ποπ-κορν, παγωμένες μπίρες, κολόνιες coconut όπως αντι-ηλιακά, μαυρισμένα μπράτσα και σανδάλια και γυαλιστεροί ώμοι. Ξεχνάω για δυο ώρες τον άθλιο τραπεζίτη κι ας σκούζει. Θα μπορούσε να ήταν προγόμφιος ή κοπτήρας ξέρω γω, αλλά ορίστε που είναι τρα-πε-ζί-της: μπορώ να τον βρίζω άνετα τον γελοίο. Τον φαντάζομαι με κοστούμι και γραβάτα λιγάκι casual (είναι μοντερνουά), ωστόσο χωμένο ως το λαιμό στο χρήμα, στο δάνειο, στο «ξέρω περισσότερα για τα ντερίβατιβς από όσα θα καταλάβετε ποτέ», στο μυστήριο που κρύβεται πίσω από τα τούβλα-χαρτονομίσματα.
Καλά, ναι, έχω ξεφύγει – αλλά πονάω ένα μήνα σχεδόν, κάτι ο Αύγουστος, κάτι το στραβό μου κεφάλι, παρα-άργησα να πάω στον οδοντογιατρό. Θυμάται κανένας τη σκηνή από το «Marathon man», τον Λόρενς Ολιβιέ να σκύβει με τροχό οδοντογιατρού πάνω από τον Ντάστιν Χόφμαν; Παρόλο που δεν σε πειράζει να τις φάει ο Ντάστιν, να πέσει από μια μικρή σκάλα ή να χτυπήσει σε ένα λαμπόγυαλο… στον τροχό του οδοντογιατρού βάζεις φρένο. Ε όχι κι έτσι. Είπαμε, δείρτε τον. Δαγκώστε τον. Χαστουκίστε τον ελαφρά. Μην φτάνετε στα άκρα, με (ίιου) τρύπα στο δόντι.
Ωραία. Το σινεμά μια χαρά. Λίγο πριν χτυπήσει ο τραπεζίτης πήγαμε για φαγητό στο «Μαύρο Πρόβατο» στα Μελίσσια, κι αυτό καταπληκτικό όπως το mothership στο Παγκράτι – πεντανόστιμα όλα, το σέρβις υπόδειγμα ευγένειας/αποτελεσματικότητας, οι σαλάτες (μανούρι-πορτοκάλι-ξηροί καρποί και μπρεζάολα-ρόκα-ανθότυρο) αριστουργήματα, οι μεζέδες που πήραμε (με τοπ τη μελιτζανοσαλάτα), τα κεφτεδάκια και η τηγανιά επίσης ουάου. Στο τέλος δεν είχε τη μηλόπιτα που εκθειάζουν όλοι (είχε τελειώσει) αλλά αέρινη μους λεμόνι και ένα γλυκό με σοκολάτα, όλα σούπερ, όπως και τα σπιτικά λικέρ που κερνάνε στο ακόμα πιο τέλος. Καθίσαμε στην αυλή έξω ένα βράδυ με μελτέμι, ήτανε δροσερά, ανάλαφρα και ταυτόχρονα cosy. Κάποιοι πίσω μας μάλωναν για πολιτικά κι ευτυχώς που φυσούσε, έπαιρνε ο αέρας τα επιχειρήματά τους και τα σκορπούσε εκεί που σκορπάνε όλα, ειδικά τα επιχειρήματα. Οι τιμές στο «Πρόβατο» (€16-18) είναι πολύ λογικές για την ποιότητα του μαγαζιού και κυρίως του φαγητού – δεν τρως έναν κεφτέ της πλάκας, όλα είναι κεντημένα στο χέρι και ιδιαίτερα.
Άλλο βράδυ βρέθηκα στο κομψό, τζέιμς-μποντικό «Food Court» ψηλά στον Αθλητικό Όμιλο Τένις Παπάγου. Το «Food Court» είναι lounge café bar restaurant με πολύ καλό φαγητό – το κλαμπ σάντουιτς «paprikana» π.χ. (€7, με κοτόπουλο παπρικανάτο) ξεφεύγει από τα κλασικά, όπως και το τεράστιο «Iberico burger» που είναι, λέει, φτιαγμένο με κιμά Black Angus (€10). Οι ελληνικές «σπιτικές» μπίρες τύπου Septem (€7) σερβίρονται με νάτσος, ο καφές με κουλουράκια ή κέικ, εκτός κι αν πάρετε τέλεια «πορτοκαλόπιτα με σορμπέ μάνγκο»… και το «Georgia’s Mohito» είναι το καλύτερο Mohito έβερ, με μυστικά συστατικά της Γεωργίας, που το σκαρφίστηκε μια μέρα, ή νύχτα, κοιτάζοντας την Αθήνα από ψηλά… γιατί το καλύτερο στο «Food Court» είναι η θέα, η πόλη ξαπλωμένη ακόμα νωχελικά σαν να μην έχει καταλάβει Xριστό στο παραζεσταμένο λεκανοπέδιο… Η μουσική είναι lounge όσο ο καιρός είναι καλός, που θα είναι για κάνα τρίμηνο ακόμα, το χειμώνα είναι jazz. Ο κόσμος είναι «δικός του», του μαγαζιού, όχι μόνο της περιοχής.
Με τούτα και με κείνα τον ξέχασα το βρωμοτραπεζίτη που με ταλαιπωρεί, ο δυόσμος του Μοχίτο σκεπάζει την εσάνς αντιβίωσης, οι νύχτες είναι τόσο μα τόσο ωραίες, μα είναι απόλαυση όταν σε πιάνει το παυσίπονο ξαφνικά…
(Τσεκάρετε το «Marathon Man», John Schlesinger, 1970, η σκηνή στην καρέκλα του οδοντογιατρού ανατριχιάζει ακόμα και ξεκρέμαστη στο YouTube…)
13°
