20 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης διεμφυλικών. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πολλοί θα αναρωτηθούν «και τι μας αφορά;», λες και οι ημέρες μνήμης πρέπει αποκλειστικά και μόνο να συνδέονται με πολέμους, απελευθερώσεις, γενοκτονίες κτλ. Αναλογιστείτε αυτό μοναχά: οποιοσδήποτε χάνει τη ζωή του στο όνομα του φόβου και του μίσους, αξίζει να τιμάται και να μνημονεύεται. Επώνυμα. Δίπλα σε εκατοντάδες άλλα ονόματα.
Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε το 1999 από τη Gwendolyn Ann Smith, προς τιμήν της Rita Hester, διεμφυλική επίσης, η οποία δολοφονήθηκε στο σπίτι της στις 30 Νοεμβρίου του 1998. Ο συνολικός αριθμός μέσα στο χρόνο; Aυτός που έχει καταγραφεί ή αυτός ο αδυσώπητα σιωπηλός ο θαμμένος στο ρατσισμό, το μίσος, το φόβο, την άγνοια, τον αποκλεισμό, σε εμετικούς παραλογισμούς που κραυγάζουν «ελευθερία» και «δικαιοσύνη» και πετάνε στο καιάδα του καταναγκασμού τους ανθρώπινες ζωές και αξίες;
Θα σωπάσω τώρα. Για να μιλήσει ο Βίκτωρ. Ο πρώτος διεμφυλικός άντρας στην Ελλάδα.
Ο Βίκτωρ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη 8 Δεκεμβρίου του 1976. «Κορίτσι, κορίτσι», φώναξαν όλοι και έτσι ξεκίνησε η ιστορία της Βικτώριας που όλοι φώναζαν Βίκυ. Η Βίκυ, ένα χαμογελαστό κορίτσι, που όλο και του αγόραζαν κούκλες, του φορούσαν φουστανάκια και αυτή κατσούφιαζε. Μέχρι που η μητέρα της σταμάτησε. Και η Βίκυ άρχισε να χαμογελάει περισσότερο. Γιατί μπορούσε πλέον να επιλέξει εκείνη τι θα φοράει και με τι θα παίζει. Αλήθεια πότε και γιατί ένα ανυποψίαστο παιδί σταματάει να είναι παιδί, επειδή απλά παρεκκλίνει από τις επιταγές μιας κοινωνίας; Aυτό το παιδί μεγάλωσε και μέσα στο ταξίδι του κατάφερε να εξοστρακίσει δια παντός τον εγκλωβισμό του σε ένα σώμα που δεν ανήκε ποτέ.
Κάπου εδώ ξεκινάει το ζόρι των σωματικών αλλαγών της εφηβείας. Να μεγαλώνει το στήθος μου, να πηγαίνω στο κολυμβητήριο, να ντρέπομαι να αλλάξω και να κρύβομαι. έφτανε αυτό, Σκάει μύτη η μουσική στη ζωή μου. Δεν έχει τίποτε άλλο ο ελεύθερος χρόνος μου, μόνο κιθάρα και τραγούδι. Να οργανώνω τις γιορτές στο σχολείο και να παραμένω δημοφιλής.
Εκδρομές με το σχολείο κι εγώ με την κιθάρα στο χέρι, τα παιδιά με τα βιβλία στην τσάντα, εγώ με την κιθάρα στο χέρι, οι άλλοι να λένε μάθημα κι εμένα να μου ζητάνε οι καθηγητές να πω ένατραγούδι. Άρχισε κι ο έρωτας. Ναι, με ένα κορίτσι. Μου φάνηκε φυσιολογικό αυτό που ένιωθα, όμως δεν ήταν κάτι συνηθισμένο κι εκεί άρχισα πάλι να μπερδεύομαι. Η κιθάρα όμως και η μουσική, ήταν η μεγάλη μου σωτηρία για όλα. Στο ωδείο από τα 13 μου, ως εξαίρετο ταλέντο, να σπουδάζω μονωδία, κλασικό τραγούδι, και συγχρόνως μετά που τελείωσα το λύκειο, να τραγουδάω επαγγελματικά σε μαγαζιά.
Σκεφτόμουν πολλές φορές πως θα ήθελα να μπορούσα να αλλάξω φύλο, να γίνω αυτό που ένιωθα μέσα μου, όμως μόλις αντιλαμβανόμουν ότι θα άλλαζε η φωνή μου, έβαζα αμέσως τελεία. Μου άρεσε η φωνή μου και πιο πολύ γι' αυτό που μου πρόσφερε την ώρα που τραγουδούσα: Απόλυτη ευτυχία!
Τελείωνε όμως το τραγούδι και άρχιζε η πραγματικότητα. Να πνίγομαι που δεν μπορούσα να μοιραστώ αυτά που ένιωθα, να με ρωτάει η μητέρα μου για τα προσωπικά μου κι εγώ να λέω ψέμματα, να προσποιούμαι. Πώς να ξεστομίσω ότι μου άρεσαν ερωτικά οι γυναίκες; Από μικρός δεν άντεχα να κρύβομαι, ούτε να προσποιούμαι για τίποτα. Κόντευα να πνιγώ ώσπου βρήκα τη λύση: Άρχισα να γράφω ένα ημερολόγιο, για όλα αυτά που ένιωθα. Το άφηνα ανοιχτό και σκαφτόμουν ότι δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα το διαβάσει!
Να μου αρέσουν οι γυναίκες, χωρίς όμως να νιώθω ότι ήμουν λεσβία. Πώς να εξηγήσω ότι ένιωθα άντρας μέσα μου, αφού καλά καλά ούτε κι εγώ το είχα συνειδητοποιήσει; Κόντρα με τη μάνα μου, κόντρα με τον εαυτό μου και η διέξοδος, η μουσική.Πέρασαν τα χρόνια. Έφτιαξε η σχέση με τη μάνα μου και παρόλο που δεν αντιμετώπιζα πρόβλημα σε κανέναν τομέα της ζωής μου, ούτε στα ερωτικά, είχα μέσα μου ένα αγκάθι που τώρα συνειδητοποιώ τι ήταν. Ζούσα και ανέπνεα σε ξένο σώμα.
Καποτε έλεγα «δεν μπορώ να ζήσω αν δεν τραγουδάω», μετά έγινε «αν δεν τραγουδάω δεν θα μπορώ να ζήσω», ώσπου συνειδητοποίησα ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς να τραγουδάω, γιατί η ευτυχία κρυβόταν αλλού.
Και να ήθελα όμως να αλλάξω προτεραιότητα, χτύπησε την πόρτα η πολλαπλή σκλήρυνση, η γνωστή ως σκλήρυνση κατά πλάκας.
Τι να σκεφτώ; Όταν το έμαθα το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, πώς θα το πω στη μάνα μου; Το παιδί της είναι άρρωστο με μια δύσκολη, αυτοάνοση και ανίατη ασθένεια. Κι αυτό δεν ήταν κάτι που θα το έλεγα γράφοντας ημερολόγιο.
Το περίεργο ήταν, ότι ήξερα ακριβώς τι είναι αυτή η ασθένεια. Με κάποιο τρόπο η ζωή με είχε προετοιμάσει με διάφορες συμπτώσεις και με είχε σπρώξει να ψάξω, να βρω και να μάθω για την σκλήρυνση. Άρχισαν τα νοσοκομεία και η ταλαιπωρία. Πού να έχω το περιθώριο να σκεφτώ για επαναπροσδιορισμό φύλου; Επαναπροσδιορίστηκε όλη μου η ζωή μέσα στο καταλάθος σώμα, σαν τρικλοποδιά που μου βάλε κάποιος κι έπεσα και έσπασα τα μούτρα μου. Ήμουν 28 χρονών.
Τα χρόνια ξανά πέρασαν, ασχολήθηκα με τη φωτογραφία, βρήκα τον άνθρωπό μου, και ήμουν πια 38!
Είχα μια γαλήνη και μια ηρεμία, μετά από μια σειρά από πολύ δύσκολες καταστάσεις που πέρασα με την υγεία μου, έγινε ένα κλικ ξαφνικά στον εγκέφαλο μου κι άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ, σχετικά με την αλλαγή φύλου. Χωρίς μεγάλη σκέψη, πήρα την απόφαση! Δεν ρώτησα κανέναν, δεν το συζήτησα με κανέναν, μόνο το ανακοίνωνα.
-Θα μπω σε διαδικασία επαναπροσδιορισμού φύλου.
-Επαναπροσδιορισμού;
-Αλλαγής φύλου.
Απαντούσα πιο απλά.
Βρήκα στη Θεσσαλονίκη πλαστικό χειρουργό. Αυτό ήταν! Έκλεισα ραντεβού. Για μένα ήταν έκπληξη, δεν ήξερα ότι είχε στη πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα τέτοιο γιατρό! Κι εκεί ξεκινάει το άλλο ταξίδι που λέγεται, επαναπροσδιορισμός φύλου! Για να ξεκινήσει η διαδικασία ο γιατρός με παρέπεμψε σε έναν καταπληκτικό ψυχίατρο.
Ξεκίνησα και ορμονοθεραπεία με τεστοστερόνη, η φωνή μου άλλαξε και όσο περίεργο κι αν φαίνεται, εκεί που η αλλαγή της φωνής μου ήταν το μεγάλο στοπ για την αλλαγή φύλου, τώρα ήταν αυτό που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία και απεριόριστη χαρά. 20 Ιουλίου 2015,μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου! Αφαίρεση, επιδιόρθωση στήθους. Η έκφραση «έφυγε ένα βάρος από πάνω μου» ήταν πραγματικότητα!
Μαζί με όλα τα ευχάριστα ξεκινάνε και οι δυσκολίες.
Ναι, όλοι όσοι θέλουν να συναναστρέφονται μαζί μου, πρέπει να συνηθίσουν και να αλλάξουν τα άρθρα, τα επίθετα, τις αντωνυμίες, τους προσδιορισμούς από θηλυκά σε αρσενικά ...και το όνομα αυτού Βίκτωρ! Ναι είναι δύσκολο! Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι για μένα να κουβαλάω αυτό το καταλάθος όλη μου τη ζωή. Κι αυτή η δικαιολογία για τη συνήθεια έρχεται η στιγμή πιο πολλά χρόνια κι αυτή αμέσως προσαρμόστηκε και με φωνάζει Βίκτωρ και είναι δίπλα μου και με στηρίζει στα πάντα, μαζί με τη σύντροφό μου. Όταν αγαπάς αληθινά, όλα τα μπορείς!
Γεννήθηκα σε καταλάθος σώμα. Ό,τι κι αν είναι, ατυχία, λάθος, ανωμαλία, διαφορετικό, ντροπή, αμαρτία και όποιον άλλο χαρακτηρισμό σκεφτεί ο καθένας, εγώ είμαι ευτυχισμένος! Πόσοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να κάνουν restart; Πόσοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να ζήσουν ένα rebirth,να ξαναγεννηθούν; Εγώ την έχω και άλλοι πολλοί σαν κι εμένα.
Μία στις 35.000 γυναίκες γεννιέται σε αντρικό σώμα και ένας στους 200.000 άντρες γεννιέται σε γυναικείο σώμα! Ναι υπάρχουν άνθρωποι που είναι διεμφυλικοί, τρανς, ένας από αυτούς είμαι περήφανα κι εγώ!
Τέλος λοιπόν το Victor-Victoria, έχει αρχίσει το Victor-Victorious!
Υ.Γ. Ούτε Victoria ούτε Secret!
Στο πληκτρολόγιό μου δεν μπορεί να ακουστεί και πολύ τα-ταπ μετά από αυτά. Η ιστορία του Βίκτωρα μου δίδαξε αυτό: Περηφάνια και αποδοχή. Το μέγεθός της ξεπερνάει όλους αυτούς τους ντουλαπολάγνους και ρητοροκάφρους με λερναι-υδριακά προσωπεία υποκρισίας και ξερολακισμού.
Το επόμενο βήμα σε μία κοινωνία ενσυναίσθησης και σεβασμού θα είναι να ΜΗΝ χρειάζεται πια να μιλάμε για όλα τα παραπάνω. Να υπάρχουν στη ζήση τους, έτσι απλά.
