Σαν σήμερα 21 Φεβρουαρίου: Το 1925 κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού New Yorker - Τα σημαντικότερα γεγονότα, γεννήσεις, θάνατοι.
Στην εποχή του Chat GPT, της παντοδυναμίας των κοινωνικών δικτύων και του ιλιγγιώδους ρυθμού της ροής ειδησεογραφίας, είναι δύσκολο να επιβάλλει τους όρους του ένα Μέσο στην παραδοσιακή μορφή του. Και όμως, σαν σήμερα πριν από 98 χρόνια, γεννήθηκε το New Yorker, ένα περιοδικό που εξακολουθεί να προσδίδει αίγλη στον όρο «δημοσιογραφία» και το οποίο δεν παύει έως τις μέρες μας να κυματίζει το λάβαρο των έντυπων μίντια με αισθητική, απλότητα και χάρη.
Διάσημο για το απαράμιλλο μείγμα ερευνητικού ρεπορτάζ, κοινωνικού σχολιασμού και πνευματώδους χιούμορ που έχει σφραγίσει τη μακρά ιστορία του, το περιοδικό The New Yorker κατέχει μια μοναδική θέση στα χρονικά των παγκόσμιων εκδόσεων.
Η προσήλωσή του στο μακροσκελές editorial, η ακλόνητη δέσμευσή του στην εμβριθή κάλυψη των γεγονότων και η σατιρική του ματιά στην κοινωνία έχουν κάνει το New Yorker όχι μόνο πρωταθλητή της δημοσιογραφικής αριστείας, αλλά και έναν σημαντικό φορέα της αμερικανικής κουλτούρας.
Προπάντων, και καθώς οι συνήθειες των αναγνωστών μέσων ενημέρωσης συνεχίζουν να μεταλλάσσονται, το New Yorker κατορθώνει συνεχώς να προσαρμόζεται στον νέο κόσμο των εκδοτικών επιχειρήσεων, βρίσκοντας τρόπους να κάνει την ιστορική επωνυμία του προσφιλή στις νέες γενιές, τηρώντας τα ακλόνητα δημοσιογραφικά του πρότυπα. Ποιοι ήταν οι σταθμοί της εξέλιξής του και πώς ατενίζει το μέλλον σε ένα ολοένα και πιο αβέβαιο εκδοτικό τοπίο;
Το New Yorker δίνει στην εστέτ Αμερική το περιοδικό που την εκφράζει
Το εναρκτήριο τεύχος New Yorker κυκλοφόρησε στις 21 Φεβρουαρίου 1925. Αν και δυσκολεύτηκε να βρει το κοινό του στα πρώτα του χρόνια, το εβδομαδιαίο περιοδικό θα γινόταν τελικά διάσημο για την ποιότητα και το εύρος της γραφής του.
Το New Yorker ήταν πνευματικό τέκνο του δημοσιογράφου Χάρολντ Ρος. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ρος άρχισε να κάνει παρέα στο ξενοδοχείο Άλγκονκουιν της Νέας Υόρκης με μια ομάδα συγγραφέων και καλλιτεχνών που θα ονομαζόταν «Στρογγυλή Τράπεζα Άλγκονκουιν».
Με το ακμαίο πνεύμα και τη σοφιστικέ θεώρηση της ομάδας απέναντι στα πράγματα να τον έχει συνεπάρει, ο Ρος αποφάσισε ότι αν μπορούσε να αποτυπώσει αυτά τα στοιχεία σε ένα περιοδικό, θα έβρισκε αναγνωστικό κοινό. Επόμενο βήμα ήταν να ιδρύσει το περιοδικό μαζί με τη σύζυγό του, Τζέιν Γκραντ, ενώ συνεταιρίστηκε με τον έμπορο μαγιάς Ραούλ Φλάισμαν προκειμένου να εξασφαλίσει χρηματοδότηση.
Ο Ρος, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την επιμέλεια του περιοδικού για τα επόμενα είκοσι έξι χρόνια, καθιέρωσε τα τέσσερα βασικά θεμέλια του περιοδικού: Τεκμηριωτική δημοσιογραφία, μυθοπλασία, ποίηση και καρτούν. Στα χρόνια που ακολούθησαν, το New Yorker συνέχισε να διαπρέπει και στους τέσσερις τομείς, συχνά στο ίδιο τεύχος.
New Yorker: Οι διάσημες πένες που έχουν υπογράψει τις σελίδες του
Τα πρώτα χρόνια του New Yorker περιλάμβαναν τακτικές συνεισφορές από συγγραφείς και καλλιτέχνες όπως η Ντόροθι Πάρκερ και ο Τζέιμς Θέρμπερ. Η εκλεπτυσμένη δουλειά τους βοήθησε να εδραιωθεί η φήμη του περιοδικού ως σοβαρού λογοτεχνικού εντύπου για διανοούμενους αναγνώστες. Το 1946, το περιοδικό έγραψε δημοσιογραφική ιστορία αφιερώνοντας ένα ολόκληρο τεύχος στη Χιροσίμα, μέσα από μια αμείλικτη καταγραφή του πυρηνικού βομβαρδισμού της ομώνυμης ιαπωνικής πόλης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Μετά τον θάνατο του Ρος το 1951, ο Γουίλιαμ Σον ανέλαβε τη διεύθυνση σύνταξης του New Yorker. Υπό την καθοδήγησή του, η φήμη του ως «το καλύτερο περιοδικό που υπήρξε ποτέ» συνέχισε να αυξάνεται.
Συγγραφείς του μεγέθους των Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, Τζον Απντάικ και Τζον Κλίβερ δημοσίευσαν μερικές από τις καλύτερες μυθοπλαστικές σελίδες τους στο New Yorker. Ενώ στις καρτουνίστικες σελίδες του περιοδικού, το έργο του σκιτσογράφου Τσαρλς Άνταμς σύστησε στο κοινό έναν παράξενο κόσμο, που αργότερα θα γινόταν η βάση για την τηλεοπτική εκπομπή «Οικογένεια Άνταμς», καθώς και για αρκετές ταινίες μεγάλου μήκους της χαριτωμένα μακάβριας φαμίλιας.
Συνεχίζοντας την παράδοση που ξεκίνησε με τη δημοσίευση της Χιροσίμα, υπό την ηγεσία του Σον το περιοδικό αφιέρωσε τεύχη σε πρωτοποριακά έργα, όπως το «Εν Ψυχρώ», το αριστούργημα του Τρούμαν Καπότε, το δοκίμιο «Σιωπηλή άνοιξη» της Ρέιτσελ Κάρσον και το κλασικό δοκίμιο για το φυλετικό ζήτημα στις ΗΠΑ, «Φωτιά την επόμενη φορά», του Τζέιμς Μπόλντουιν.
Στον περίπου έναν αιώνα ιστορίας του, το περιοδικό έχει δημοσιεύσει διηγήματα πολλών από τους πιο σεβαστούς συγγραφείς του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Φίλιπ Ροθ, Άλις Μουνρό, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Σίρλεϊ Τζάκσον, Στίβεν Κινγκ, Χαρούκι Μουρακάμι.
Ο Κερτ Βόνεγκατ είπε ότι το New Yorker ήταν ένα αποτελεσματικό εργαλείο, ώστε το ευρύ κοινό να εκτιμήσει τη σύγχρονη λογοτεχνία, ενώ ο Τομ Γουλφ έγραψε ότι «οι φαιόγκριζες σελίδες του έγιναν θρίαμβοι του υψηλού μπαρόκ».
Η Πολίν Καέλ, μεταξύ των πιο διάσημων και αμφιλεγόμενων Αμερικανών κριτικών κινηματογράφου, πέρασε επίσης το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της γράφοντας για το New Yorker.
Το 1992, η Τίνα Μπράουν έγινε η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού, θέση την οποία διατήρησε για τα επόμενα έξι χρόνια. Ανάμεσα στις πρωτοποριακότερες κινήσεις της, η πρόσληψη του Ρίτσαρντ Άβεντον ως πρώτου μόνιμου φωτογράφου του New Yorker, καθώς και του δημιουργού του Maus, Αρτ Σπίγκελμαν.
Our second annual Interviews Issue features one chatbot, a pair of Oscar nominees, and a variety of leading figures in politics, literature, academia, and the arts.
Παρότι η επιρροή του περιοδικού κάμφθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, το New Yorker παραμένει φάρος για τους αναγνώστες του κόσμου που αναζητούν έξυπνη και εκλεπτυσμένη γραφή.
Ανάμεσα στις πιο πρόσφατες απεικονίσεις του στην ποπ κουλτούρα, το New Yorker προσφέρει το αφηγηματικό υλικό για την «Γαλλική αποστολή» του Γουές Άντερσον, που προβλήθηκε το 2021 στους κινηματογράφους, ενώ το ακλόνητο φαβορί των φετινών Όσκαρ, η ταινία «Tár» ξεκινά με μια υποθετική συζήτηση ανάμεσα στην Κέιτ Μπλάνσετ και έναν δημοσιογράφο του New Yorker.
Διασημότερο χαρακτηριστικό του New Yorker, από το πρώτο τεύχος της 21ης Φεβρουαρίου 1925 έως σήμερα, τα θεματικά, εικονογραφημένα εξώφυλλά του, αυτοτελή έργα τέχνης από μόνα τους και υπέροχα αραβουργήματα του κόσμου των περιοδικών εκδόσεων.
1431: Αρχίζει η δίκη της Ιωάννας της Λωραίνης, στο Ρουέν της Γαλλίας, έδρα της αγγλικής κυβέρνησης κατοχής.
1437: Δολοφονείται ο Ιάκωβος Α’ της Σκωτίας.
1613: Στη Ρωσία, ανακηρύσσεται Τσάρος ο Μιχαήλ Ρομανώφ. Η δυναστεία των Ρομανώφ έμεινε στο θρόνο για 3 αιώνες, έως την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917.
1848: Οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς δημοσιεύουν στο Λονδίνο το «Κομουνιστικό Μανιφέστο», τη Βίβλο του Κομουνισμού.
1878: Εκδίδεται στις ΗΠΑ ο πρώτος τηλεφωνικός κατάλογος. Οι σελίδες του περιλαμβάνουν 50 ονόματα.
1913: Ο Ελληνικός Στρατός κυριεύει το οχυρωμένο Μπιζάνι και απελευθερώνει τα Ιωάννινα από τους Τούρκους. Υπογράφεται το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης και οι άνδρες του Τουρκικού Στρατού, περίπου 30.000, παραδίδονται και θεωρούνται αιχμάλωτοι πολέμου.
1915: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτείται από πρωθυπουργός, κατόπιν διαφωνίας του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το γεγονός σηματοδοτεί την αρχή του εθνικού διχασμού.
1916:Αρχίζει η Μάχη της Βερντέν, στη Γαλλία, στην οποία θα χάσουν τη ζωή τους 250.000 άνθρωποι.
1919: Δολοφονείται ο Γερμανός σοσιαλιστής, Κουρτ Άισνερ. Ο θάνατός του έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της Βαυαρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας και τη διαφυγή του Κοινοβουλίου και της κυβέρνησης από το Μόναχο.
1930: Οι Γερμανοί αρχίζουν την κατασκευή του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς.
1932: Η ΕΣΣΔ αφαιρεί τη ρωσική υπηκοότητα από το Λέον Τρότσκι, έναν από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης.
1947: Στη Νέα Υόρκη ο Έντουν Λαντ παρουσιάζει την πρώτη φωτογραφική μηχανή, που βγάζει στιγμιαίες φωτογραφίες, την Πόλαροϊντ.
1958: Ο Άγγλος εικαστικός, Τζέραλντ Χόρτομ, σχεδιάζει το γνωστό σήμα της ειρήνης με το διχαλωτό σχήμα.
1960: Ο Φιντέλ Κάστρο κρατικοποιεί όλες τις επιχειρήσεις στην Κούβα.
1972: Πραγματοποιείται η ιστορική επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον στην Κίνα, όπου συναντάται με το Μάο Τσε Τουνγκ.
1973: Οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική την περίοδο της Επταετίας. Από την ταράτσα του κτιρίου καλούν το λαό της Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες. Οι πρυτανικές αρχές δεν ζητούν την επέμβαση της αστυνομίας. Πολιτικοί, πνευματικοί άνθρωποι, ακόμη και στρατηγοί εν αποστρατεία σπεύδουν να υπερασπιστούν τους φοιτητές.Το βράδυ της επόμενης ημέρας άρχισε η αποχώρηση των καταληψιών, με την κάλυψη χιλιάδων διαδηλωτών, που κατέκλυσαν τους δρόμους γύρω από τη Νομική. Ωστόσο, υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία και παρακρατικούς, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις διαδηλωτών.
1985: Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφονεί στην οδό Τσακάλωφ στο Κολωνάκι τον εκδότη της εφημερίδας «Απογευματινή», Νίκο Μομφεράτο, και τον οδηγό του, Παναγιώτη Ρουσέτη.
2008: Το σχέδιο Νίμιτς για το Σκοπιανό διαρρέει στην εφημερίδα Το Βήμα. Τα πέντε ονόματα που προτείνει ο διαπραγματευτής του ΟΗΕ: Συνταγματική Δημοκρατία της Μακεδονίας, Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Μακεδονίας, Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας και Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας.
2015: Δολοφονήθηκε αρχιφύλακας των φυλακών Δομοκού με καλάσνικοφ. Η πρωτοεμφανιζόμενη «Οργάνωση Πολιτοφυλακής Λαϊκή Δικαιοσύνη» ανέλαβε με ανακοίνωσή της την ευθύνη για τη δολοφονία
