Ο Φώτης Σεργουλόπουλος βρεθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» και μίλησε για την πατρότητα, την ομοφοβία στο στρατό αλλά και για το πως βίωσε την απώλεια της αγαπημένης του ανιψιάς.
Ο Φώτης Σεργουλόπουλος βρεθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» και μίλησε για την πατρότητα, την ομοφοβία στο στρατό αλλά και για το πως βίωσε την απώλεια της αγαπημένης του ανιψιάς, η οποία έφυγε από τη ζωή σε νεαρή ηλικία.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως Φώτης Στεργόπουλος, γιατί όταν έκανε την πρώτη του ταινία, νεαρός και άσημος τότε, υπηρετούσε τη θητεία του στο στρατό, γυρίστηκαν όλα πρόχειρα και γράφτηκε το όνομά του λάθος. Έτσι κι αλλιώς, όμως, ο Φώτης Σεργουλόπουλος δεν εγινε ποτε γνωστός ως ηθοποιος, παρολο που το πάλεψε αρκετά.
Έτσι στράφηκε στο ραδιόφωνο. Όταν η Άννα Δρούζα έκανε την εκπομπή «Κάτσε Καλά» στον ΑΝΤ1, τον πρότειναν για αρχισυντάκτη, για να καθίσει λίγο αργότερα στην καρέκλα του παρουσιαστή μαζί με τη φίλη του Μαρία Μπακοδημου. Και έγιναν το γνωστό αχώριστο δίδυμο, που για περίπου 20 χρόνια έγραψε ιστορία στο χώρο της τηλεόρασης.
«Ο γιος μου είναι 6 ετών και είναι περήφανος για μένα»
«Ο γιος μου είναι 6 ετών και είναι περήφανος για μένα. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να έχεις μια προσωπική ζωή ισορροπημένη. Δεν είμαι σε τίποτα διαφορετικός από ό,τι είναι οι άλλοι γονείς. Έχω την αγωνία να είναι καλά το παιδί μου και να το μεγαλώνω σωστά. Μου αρέσει που αποκτώ σε αυτή την ηλικία μια πολύ καλή σχέση μαζί του. Έχει έρθει στο θέατρο να με δει και είναι πάρα πολύ περήφανος για μένα κι εγώ για εκείνον. Έλεγε στον κόσμο: «Αυτός είναι ο μπαμπάς μου».
«Έχω βρει τη λύση στις δυσκολίες μου. Μπορεί να υπήρχαν δυσκολίες με το παιδί μου αλλά τις ξεπερνάω. Είμαι αυτός που είμαι, είμαι ξεκάθαρος, αυτό είναι το παιδί μου και εδώ είμαστε. Θες να με κάνεις παρέα; Κάνε με. Δεν θέλεις; Σήκω φύγε».
«Το να γράφεις άσχημα ή να σχολιάζεις άσχημα έναν άνθρωπο που δεν τον γνωρίζεις επειδή έχει βρει την ευτυχία, τότε έχεις πρόβλημα. Το ότι κάποιοι έγραψαν ότι το παιδί μου θα υποστεί bullying στο σχολείο, ποιος είσαι εσύ που θα μου το πεις αυτό; Θα κάτσω εγώ να ακούσω το σχόλιο κάθε ανθρώπου ο οποίος είναι μίζερος; Σε καμία περίπτωση δεν έχω σηκώσει καμία παντιέρα αλλά η στάση της ζωής μου, χαίρομαι που για ορισμένους είναι παράδειγμα. Και εγώ έχω ματώσει στη ζωή μου για να είμαι ξεκάθαρος στην κοινωνία. Λένε ότι τα παιδιά είναι σκληρά. Αν δεν εξηγήσει ο γονιός στο παιδί του πως θα καταλάβει το παιδί; Βρες τον τρόπο να εξηγήσεις στο παιδί σου, διότι τα παιδιά μας ζουν σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν πάρα πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι και θα πρέπει να ξέρει πώς να τους αντιμετωπίσει. Είναι έγκλημα να αφήνεις το παιδί σου στο σκοτάδι».
«Στο στρατό αντιμετώπισα έντονα καψόνια για τη διαφορετικότητα μου»
«Στο στρατό αντιμετώπισα έντονα καψόνια για τη διαφορετικότητά μου. Εκεί είναι το bullying που θα μπορούσα να πω ότι είχα δεχτεί αλλά τότε δεν το λέγαμε bullying αλλά καψόνι. Θυμάμαι ότι μου έκαναν μια μετάθεση στην Κρήτη, στα Χανιά σε μια πολύ μικρή μονάδα. Και εκει συναντώ έναν φαντάρο όπου τις επόμενες μέρες θα απολυόταν. Με βλέπει και καταλαβαίνει...και αρχίζει ένας πόλεμος. Ερχόταν το βράδυ μεθυσμένος και με ξυπνούσε φωνάζοντας. Καθόμασταν να φάμε και μου φώναζε δυνατά χρησιμοποιώντας όλα τα κοσμητικά επίθετα στη σειρά. Εγώ ήμουν σε στάση άμυνας πάντα και δεν ήξερα τι να κάνω. Ήμουν φοβισμένος. Ένα μεσημέρι εγώ ήμουν στο φυλάκιο και τον βλέπω από μακριά να έρχεται με το αμάξι και νιώθω φόβο. Λέω έρχεται να μου κάνει κακό. Κατεβαίνω κάτω και πάω να φύγω. Τότε τον ακούω να λέει: «Που πας ρε; Μπες μέσα στο αμάξι θα σε πάω εγώ στο θάλαμο. Και μόλις φτάσαμε μου λέει: «Απολύομαι σήμερα» και σκύβει και με φιλάει. Ήταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχω ζήσει ποτέ. Όταν με φίλησε ο φαντάρος που μου έκανε τη ζωή δύσκολη είπα «τέρμα ο φόβος».
Τον τελευταίο μήνα βίωσε την απωλεια της αγαπημένης του ανιψιάς. Η 27χρονη Αντιγονη διαγνώστηκε με λευχαιμία και παρολο που πάλεψε γενναία, δεν τα κατάφερε.
«Η απώλεια της ανιψιάς μου άλλαξε τα πάντα στην οικογένεια. Είναι δύσκολο να διαχειριστώ την απώλεια της ανιψιάς μου. Είχε διαγνωσθεί με λευχαιμία και τελικά αφού κάναμε και μεταμόσχευση του μυελού των οστών , ο οργανισμός της δεν άντεξε ένα μικρόβιο και πέθανε. Πάντοτε έλεγα πώς μπορεί και αντέχει μια οικογένεια όταν χάνει ένα παιδί. Ήρθε η στιγμή να το ζήσω αυτό το πράγμα και να προσπαθώ να διαχειριστώ αυτή τη μεγάλη απώλεια. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ήταν παιδί του αδερφού μου».
8°
