Θέλω να πιστεύω ότι όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας αυτές τις κρίσιμες μέρες διαθέτουν τη στοιχειώδη εμπειρία και γνώση για να αντιληφθούν τι κρύβεται πίσω από τον ορυμαγδό αρνητικών για τη χώρα μας δηλώσεων των Ευρωπαίων ηγετών. Ορισμένα τουλάχιστον από τα στελέχη της σημερινής διακυβέρνησης με κάποια διεθνή εμπειρία πρέπει να το καταλαβαίνουν. Σίγουρα το αντιλαμβάνονται οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Εξωτερικών που τους συμβουλεύουν. Είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με πολλούς δημόσιους λειτουργούς και να διαπιστώσω ότι διαθέτουν και μεγάλη εμπειρία και ικανότητα αντίληψης του διεθνούς περιβάλλοντος.
Γιατί λοιπόν συνεχίζεται η ίδια ξέφρενη πορεία προς τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ;
Μήπως η πολιτική ηγεσία αντιλαμβάνεται ότι πάμε στον γκρεμό αλλά αδυνατεί να αντιδράσει ευρισκόμενη σε «στρατηγικό εγκλωβισμό» λόγω των ιδεοληψιών που καλλιεργήθηκαν προεκλογικά και μετεκλογικά; Ή μήπως το αντιλαμβάνεται αλλά συνεχίζει στην ίδια ρότα διαπραγμάτευσης επειδή κατά βάθος το ιδεολογικό της DNA την καθιστά επιρρεπή σε αντι-δυτικές και αντι-ευρωπαϊκές κατευθύνσεις τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή, ακόμα πιο εξωφρενική. Να μην αντιλαμβάνεται καν η κυβέρνηση ότι η γραμμή της «Θεωρίας των παιγνίων» του επί πεντάμηνο ακκιζόμενου υπουργού επί των Οικονομικών έχει σημείο τερματισμού του παιχνιδιού τη χρεοκοπία και το Grexit.
Μοιάζει πράγματι εξωφρενική μια τέτοια εκδοχή, ιδίως μετά τις ξεκάθαρες δημόσιες δηλώσεις και προειδοποιήσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων των τελευταίων ημερών. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις τελευταίες δηλώσεις του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Claude Juncker και να τις συγκρίνει με τις προηγούμενες για να αντιληφθεί ότι πλησιάζουμε στον γκρεμό. Ο Juncker, που δεν έχανε ευκαιρία να ξορκίζει το Grexit σαν κάτι που δεν υπάρχει στα ευρωπαϊκά ραντάρ, λέει τώρα με διπλωματικό αλλά ξεκάθαρο λόγο ότι «δεν θέλω το Grexit, αλλά το αν θα συμβεί δεν εξαρτάται από εμένα αλλά από την Αθήνα». Είναι λοιπόν δυνατόν να συνεχίζουν ορισμένοι αμέριμνοι την πορεία προς την καταστροφή με πλήρη άγνοια κινδύνου;
Δεν αποκλείεται βέβαια η παρωδία στρατηγικής της κυβέρνησης να είναι η συνισταμένη και των τριών περιπτώσεων. Να είναι δηλαδή ο αχταρμάς που προκύπτει από τον εγκλωβισμό σε προεκλογικές ιδεοληψίες και ψεύτικες υποσχέσεις, από το αντι-ευρωπαϊκό υπόστρωμα ορισμένων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΕΛ, αλλά και εν μέρει προϊόν άγνοιας κινδύνου.
Ασχέτως των κινήτρων, ασχέτως του ποια από τις παραπάνω τρείς εκδοχές είναι η ορθή, η κυβέρνηση συνεχίζει αμέριμνη και ακάθεκτη την καταστροφική πορεία «διαπραγμάτευσης». Η διακύβευση είναι όμως ιστορικών διαστάσεων. Ασχέτως του τι πιστεύει ο καθένας μας για τις αδυναμίες και τις ατέλειες της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, η πλειοψηφία των πολιτών και σχεδόν η παμψηφία των αναλυτών θεωρεί ότι μια χρεοκοπία και ένα Grexit θα είχαν καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα μας. Το σκηνικό όμως στήνεται συστηματικά. Και εδώ και στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη. Οι πάλαι ποτέ σύμμαχοι του Νότου κάνουν έκκληση διά στόματος Renzi στον Έλληνα πρωθυπουργό να ακολουθήσει την «κοινή λογική». Ο ίδιος ο Renzi προσθέτει σε δημόσιες δηλώσεις του το αυτονόητο: ο Ιταλός φορολογούμενος έχει πλέον σταματήσει να χρηματοδοτεί πρόωρες συντάξεις και δεν μπορεί κατά συνέπεια να χρηματοδοτεί πρόωρες ελληνικές συντάξεις». Λόγια απλά και σταράτα αλλά και λόγια βαριά και υποτιμητικά για τη χώρα μας, ακριβώς γιατί είναι αυτονόητα. Εις ώτα μη ακουόντων;
Τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης το ενδεχόμενο του Grexit είχε πάλι τεθεί στο τραπέζι. Υπήρξε μάλιστα για ένα διάστημα το αγαπημένο σενάριο ορισμένων ευρωπαϊκών κύκλων που το προωθούσαν άλλοτε ανοιχτά, άλλοτε με το κάλυμμα του διπλού νομίσματος. Η προηγούμενη κυβέρνηση κατόρθωσε να το εξοβελίσει. Η επιζήμια συζήτηση για χρεοκοπία και Grexit είχε εξαφανισθεί μαζί με την εξαφάνιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Σήμερα τίποτα δεν εγγυάται ότι ο ελληνικός λαός δεν θα βρεθεί προ τραγικών τετελεσμένων. Ότι δεν θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια τραγική πραγματικότητα την οποία ούτε επεδίωξε ούτε έδωσε ποτέ εντολή σε κόμματα και πολιτικούς να την επιδιώξουν. Αντιθέτως η λαϊκή εντολή και στις πρόσφατες εκλογές αλλά και όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις είναι ακριβώς το αντίθετο. Όχι στη χρεοκοπία και όχι στο Grexit. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί τώρα, που μετά από πολυετείς θυσίες του ελληνικού λαού, η χώρα έχει (είχε) επιτύχει δημοσιονομική σταθερότητα.
Δεν χρειάζονται προφητικές ικανότητες για να προβλέψει κανείς ότι αν η χώρα συρθεί σε τέτοια καταστροφή η οργή θα γίνει κατακραυγή. Άλλα ούτε μια πάνδημη κατακραυγή δεν θα μπορεί πλέον να διορθώσει τη ζημιά.
