Λίγες μέρες πριν από τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών και τα μηνύματα δεν θα έλεγα πως είναι και ιδιαίτερα αισιόδοξα. Με την ελπίδα να διαψευστώ, το βλέπω κομμάτι δύσκολο να κερδίσουν ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, δύο υποψήφιοι που θα μπορούσαν πράγματι, αν εκλέγονταν, να εμφυσήσουν νέο πνεύμα στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας.
Τον Κακλαμάνη δεν τον θέλουν και δεν τον «πάνε» ούτε οι πιο εχέφρονες και μετριοπαθείς ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Όπως και πολλοί άλλοι Αθηναίοι, του καταλογίζουν κραυγαλέα ανεπάρκεια στην επίλυση χρόνιων προβλημάτων της πόλης, ακατάσχετο και ακαλαίσθητο δημοσιοσχεσιτισμό, δημαγωγική προσπάθεια να δείξει «έργο» την τελευταία στιγμή, και μάλιστα με κινήσεις εντυπωσιασμού του τύπου «χάντρες και καθρεφτάκια». Σε όλα αυτά, ας προσθέσει κανείς πως, σε περίπτωση επανεκλογής του, ο πολιτισμός της πόλης είναι πολύ πιθανό να ανατεθεί στον κ. Ψινάκη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται από άποψη αισθητικής. Όμως, ας μην ξεχνάμε ότι:
-Πρόκειται για δήμο που οι υποψήφιοι της ΝΔ τον κερδίζουν συνεχώς από το 1986.
-Ίσως ο Γιώργος Καμίνης να μην ήταν ο πιο κατάλληλος για να «χτυπήσει» τον Κακλαμάνη, παρότι ο άνθρωπος και προικισμένος είναι, και επιτυχημένος υπήρξε στα μέχρι τώρα καθήκοντά του.
-Είναι πολύ δύσκολο να κερδηθεί ο δήμος με το ΠΑΣΟΚ να σνομπάρει, λίγο-πολύ, την υποψηφιότητα Καμίνη, τουλάχιστον σε επίπεδο μηχανισμού (ή μάλλον, προσωπικών μηχανισμών των πρωτοκλασάτων στελεχών του, μιας και κομματικός μηχανισμός δεν υπάρχει ουσιαστικά εδώ και χρόνια).
Ας μην βλέπω, όμως, το μπουκάλι μισοάδειο. Έως την Κυριακή, και κατά πάσα πιθανότητα έως την επόμενη Κυριακή, ζητούμενο παραμένει να κινητοποιηθούν και να πάνε οπωσδήποτε να ψηφίσουν όλοι όσοι πιστεύουν ότι μας αξίζει μια Αθήνα καλύτερη από αυτή των Κακλαμάνη-Ψινάκη.
Αυτά για τη Αθήνα. Όσο για τον Μπουτάρη, δεν έφταναν οι όποιες δυσκολίες (απουσία μηχανισμού, χλιαρή υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ), θα τον πολεμήσει, λέει, και ο Άνθιμος. Είναι σαφές: η Παναγία η Τριχερίτισσα (αν το θυμάμαι καλά και αν το γράφω σωστά) έχει κάνει τις επιλογές της. Θα ρίξει το βάρος της υπέρ του Ψωμιάδη, ανεπίληπτου χριστιανού και γνωστού εθνοπατριώτη, και του Γκιουλέκα, ο οποίος προφανώς δεν έχει μολυνθεί από τα, κατά Άνθιμο, «δηλητηριώδη απόβλητα του δυτικού πολιτισμού».
Όσο για την Περιφέρεια Αττικής, δεν αποκλείεται καθόλου να την κερδίσει ο Δημαράς, πρώην υπαρχηγός του Τσοβόλα, με αντιπεριφερειάρχη τον Κουρούση, δοκιμασμένο στέλεχος της ΟΝΝΕΔ και της ΝΔ. Κύριο «προσόν» του άφωνου και αόρατου κατά τα άλλα Δημαρά, ότι είναι… κατά του Μνημονίου. Πώς λέμε «υπέρ της ειρήνης και κατά του πολέμου» ή «υπέρ της ομορφιάς και κατά της ασχήμιας», έτσι κάπως. Αλήθεια, πολύ θα με ενδιέφερε να ακούσω από τον κ. Δημαρά, αλλά και από τους κ. Μητρόπουλο, κ. Σαμαρά, κ. Παπαρήγα, κ. Τσίπρα, κ. Αλαβάνο, δύο κουβεντούλες για το πώς θα πληρώνονταν οι μισθοί και οι συντάξεις του Ιουνίου, αν τον Μάιο δεν εισέρρεε στα δημόσια ταμεία η πρώτη δόση από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ, του οποίου παρακολούθημα αποτελεί το Μνημόνιο. Δεν λέω, σκληρό μέτρο η περικοπή των συντάξεων. Πού να δεις, όμως, η μη καταβολή τους…
Και μέσα σε όλα αυτά, τα όχι ιδιαίτερα ρόδινα, να και ο πρωθυπουργός να υιοθετεί το κατά τους Σαμαρά-Παπαρήγα-Τσίπρα δίλημμα και διακύβευμα των αυτοδιοικητικών(;) εκλογών: ναι ή όχι στο Μνημόνιο! Για τους δικούς του λόγους, θα μου πείτε: για να ξορκίσει και να αποτρέψει τη «χαλαρή ψήφο», για, για… Λέτε πάντως, εκεί στην κυβέρνηση, να υπάρχουν κάποιοι που να πιστεύουν ότι αυτή η χώρα, έτσι όπως είναι σήμερα, αντέχει νέες εκλογές, ένα μόλις χρόνο μετά τις προηγούμενες; Εκεί που φτάσαμε, ελπίζω ο Παπανδρέου απλώς να «μπλοφάρει» με σκοπό να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει το ΠΑΣΟΚ. Γιατί αν τα εννοεί τα περί ανάγκης «αναβάπτισης» και νέας «λαϊκής ετυμηγορίας»…
11°
