Mια χώρα που δεν γνώρισε ποτέ τη δημοκρατία– περνώντας από την αποικιοκρατία στη δικτατορία του Σάχη και κατόπιν στο «βαθύ» θεοκρατικό καθεστώς (με μια επανάσταση πριν από ακριβώς 30 χρόνια). Το Ιράν ζει ίσως την πιο κρίσιμη καμπή στην ιστορία του... Δύο εβδομάδες σχεδόν μετά τις εκλογές, το μακελειό καλά κρατεί – άγνωστος παραμένει ο αριθμός των νεκρών, σε τουλάχιστον δύο «αιματοβαμμένες δόσεις». Παρά το ενδεχόμενο να ευσταθούν οι καταγγελίες για μία ακόμα υποκίνηση από τη Δύση «έγχρωμης λαϊκής επανάστασης», στα πρότυπα της «πορτοκαλί» στην Ουκρανία, ουδείς προοδευτικός άνθρωπος θα μπορούσε να υπερασπιστεί αυτή την πολύπλοκη μισογυνική «χούντα» – όπου οι εκλογές λίγο-πολύ γίνονται «για τα μάτια», με τις εξουσίες του εκάστοτε προέδρου να υπόκεινται στην έγκριση παρακράτους, «φρουρών», «σοφών» και βεβαίως αυτή του απόλυτου θρησκευτικού άρχοντα Χαμενεΐ. Πέρα από την ίδια τη βία, μόνο και μόνο το γεγονός της παρακρατικής αντίδρασης στους δρόμους, της απαγόρευσης των δημοσιογραφικών ανταποκρίσεων και της προσπάθειας «φίμωσης» των κάθε είδους διαδικτυακών και μη διαμαρτυριών αποδεικνύει το ανελεύθερο, καταπιεστικό και οπισθοδρομικό του καθεστώτος.
Ο απόλυτος σκοταδισμός στο βλέμμα του Αχμαντινετζάντ («στο Ιράν δεν έχουμε gay») και των θρησκόληπτων υποστηρικτών του, που συγκεντρώνονται μπροστά από τις δυτικές πρεσβείες –μαζί με το «υπερφυσικό» 60% μετά από μια θητεία και την πλήρη στήριξη από τον Χαμενεΐ–, συντείνει στην εκδοχή της οργανωμένης νοθείας στις εκλογές. Αν μάλιστα είναι γνήσιο και το έγγραφο που κατατέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, ότι δηλαδή ο «εκλεκτός» των μουλάδων ήρθε στην πραγματικότητα τρίτος, με μόλις 12%, τότε η νοθεία είναι χοντροκομμένα «τερατώδης».
Σε κάθε περίπτωση, η «πράσινη» επανάσταση (το Ιράν έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελείται κατά τα 2/3 από νέους κάτω των 30 ετών) φαίνεται να έχει ξεφύγει ακόμα κι από τον έλεγχο του βασικού «εκφραστή» της Μουσαβί – που είναι άλλωστε και ο ίδιος πρώην «σκληροπυρηνικό παιδί» του καθεστώτος, έχοντας διατελέσει πρωθυπουργός του Χομεϊνί. Και είναι το λιγότερο αφέλεια (και ύβρις προς τα δικαιώματα των Ιρανών) να υπερασπίζεται κανείς, με γνώμονα τις γεωπολιτικές ισορροπίες, την «επανάσταση των αγιατολάχ» που έγινε δικτατορία, γιατί είναι απλώς «αντιαμερικανική». Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν κρίνονται με βάση το αν «αποτελούν το αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ...
Αν στο τέλος του 20ού αιώνα η δορυφορική τεχνολογία κατάργησε την απομόνωση στην οποία είχαν επιβάλει τον πληθυσμό οι κάθε είδους δικτατορίες, στον 21ο είναι τα new media που παίζουν αυτό το ρόλο. Οι συνεντεύξεις, οι εκκλήσεις και κυρίως οι εικόνες που έρχονται, μέσω ίντερνετ, από την Τεχεράνη, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της βίας – και το «ανίκητο» όπλο στη μάχη της πληροφόρησης. Η «δημοσιογραφία των πολιτών» στο απόγειό της – και μάλιστα επώνυμα, άφοβα, θαρραλέα. Οι Ιρανοί εδώ και χρόνια μαθαίναμε ότι προσπαθούν να είναι μοντέρνοι και ότι επιζητούν την ελευθερία του δυτικού τρόπου ζωής, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την απαλλαγή από την υποκρισία του άκαμπτου θρησκευτικού νόμου. Τώρα μας δείχνουν το πρόσωπό τους, που επαναβεβαιώνει ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να ανεχτεί ή να προσαρμοστεί σε κανένα άλλο σύστημα που δεν περιλαμβάνει δημοκρατία, ελευθερία λόγου και έκφρασης – όλα τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Η περίπτωση του Ιράν (όπως και αυτή της Κίνας, της Β. Κορέας, του ασταθούς Πακιστάν και άλλων χωρών) επαναφέρει το ερώτημα: Γιατί δικαιούται μια τέτοια χώρα να έχει πυρηνικά – ειδικά όταν εκτοξεύει ευθέως απειλές κατά της ύπαρξης μιας (έστω πολεμοχαρούς και «ακροδεξιάς») δημοκρατίας όπως το Ισραήλ – τρέφοντας βέβαια τα εκεί «γεράκια»; Κι αν δεχθούμε ότι είναι νόμιμη η απαίτησή του (με τη λογική ότι ούτε στην ισχυρότερη δημοκρατία η εξουσία πηγάζει ουσιαστικά από τις εκλογές, αλλά ανήκει κι εκεί σ' ένα «κατεστημένο» – συνεπώς η λύση βρίσκεται ούτως ή άλλως μόνο στην κατάργηση των όπλων αυτών), έρχεται το δεύτερο, πολύ πιο σημαντικό και αδήριτο ερώτημα του αιώνα μας: Γιατί είναι πιο σημαντική η αυτοδιάθεση των λαών και η «εδαφική ακεραιότητα» από την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα (όχι βεβαίως όπως τα εννοούσε υποκριτικά ο Μπους); Ο Ομπάμα πάντως χειρίζεται έξυπνα το δίλημμα αυτό, κρατώντας αποστάσεις, ώστε να μη χαρακτηριστεί «σπόνσορας» της εξέγερσης...
Και βεβαίως, το χάος στο Ιράν θυμίζει και σ' εμάς εδώ τους αγώνες για τη δημοκρατία. Αυτήν που λοιδορεί με πάσαν ευκολία ακόμα και το κάθε «σούργελο» που αυτοαποκαλείται «επαναστάτης»...
12°
