Έτσι χτυπάει ο Νίκος Βούτσης, ρε μαλ...κες!

Ο Νίκος Βούτσης είχε μόλις τελειώσει την αγόρευσή του. Καιρό την ετοίμαζε την ομιλία αυτή και τα είχε όλα: «Συνεργάτες των Δανειστών», «Προδότες», «Διαπλεκόμενα media που στηρίζουν τον εχθρό»... Γύρισε μεθυσμένος από τα χειροκροτήματα και αναζήτησε την αποθέωση. Επιτέλους, είχε έρθει η ώρα του να λάμψει. Να αναγνωριστεί το ταλέντο του.

Η αναμονή τόσων χρόνων δικαιώνονταν. Πλέον ήταν αυτός που μπορούσε να κόβει χέρια από τη ρίζα. Και αυτό το επιχείρημα με τις αισχρές μειοψηφίες... πόσο καλό. Τους είχε βγάλει από τα ρούχα τους. Πράγμα που στην κλίμακα των κομματικών αξιών είναι σαν να φέρνεις ένα επιτυχημένο νομοσχέδιο. Τα παιδιά στα social media θα είχαν υλικό για ένα μήνα.

Καθώς ο «Ανίκητος Εξολοθρευτής» (ναι, έτσι αισθάνονταν) κάθονταν στη θέση του αναζήτησε στο βλέμμα των διπλανών του μια υποψία επιδοκιμασίας. Μάταια. Μήπως τον ζήλευαν; Μήπως η επιτυχία του τους είχε κάνει ανταγωνιστικούς; Γιατί ο Λαφαζάνης και ο Φλαμπουράρης δεν έρχονταν να τον αγκαλιάσουν, όπως κάνουν οι συμπαίκτες με αυτόν που σκοράρει;

Ο Νίκος Βούτσης δεν θα άφηνε την αδιαφορία τους να του καταστρέψουν τη στιγμή. Έπρεπε να τους υπενθυμίσει ότι σαν καλοί «συμπαίκτες» οφείλουν να τον συγχαρούν. Και έτσι του βγήκε αυθόρμητα. Το «έτσι γαμάει ο Πειραιάς» που φωνάζουν στο γήπεδο, θα ακουγόνταν πλέον και γι’ αυτόν. Και αν δεν το έλεγε κάποιος άλλος, θα το έλεγε ο ίδιος.

«Έτσι χτυπάω εγώ, ρε μαλάκα!» Αν είχε θυμηθεί μέσα στην παραζάλη να κλείσει και το μικρόφωνό του, θα ήταν όλα τέλεια…