Η ελληνική διπλωματία αλλά και η κριτική που ασκείται στις κινήσεις της οφείλει να λαμβάνει υπόψη της τα πραγματικά δεδομένα και τους κινδύνους που παραμονεύουν απειλητικά
Την ώρα που στο Ελληνικό Κοινοβούλιο γίνονται τα όσα κωμικοτραγικά ζήσαμε την τελευταία –και όχι μόνο– εβδομάδα και τα οποία θα ζήλευαν και τα πιο μπαχαλοκρατούμενα φοιτητικά αμφιθέατρα, στη γεωπολιτική μας περιοχή, την Ευρώπη και τον πλανήτη εξελίσσονται κοσμοϊστορικά γεγονότα. Γεγονότα που απειλούν να αναδιαμορφώσουν τους παγκόσμιους συσχετισμούς, να ξαναχαράξουν τα σύνορα, να ξανανοίξουν τους ασκούς ενός παγκόσμιου πολέμου. Όσο η Ελλάδα θα συνεχίσει να στρουθοκαμηλίζει χώνοντας το κεφάλι της στην άμμο του ΟΠΕΚΕΠΕ, τόσο περισσότερο θα παραμένει παθητικός παρατηρητής των διεθνών εξελίξεων με σοβαρές επιπτώσεις για τη συνέχεια. Οι διμερείς και πολυμερείς διπλωματικές πρωτοβουλίες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να υποκατασταθούν αποκλειστικά από τη «φιλειρηνική» προετοιμασία για πόλεμο.
Όσο η Ελλάδα θα συνεχίσει να στρουθοκαμηλίζει χώνοντας το κεφάλι της στην άμμο του ΟΠΕΚΕΠΕ, τόσο περισσότερο θα παραμένει παθητικός παρατηρητής των διεθνών εξελίξεων με σοβαρές επιπτώσεις για τη συνέχεια
Στην πραγματικότητα, η ελληνική διπλωματία έχει να καταγράψει επιτυχία στα ελληνοτουρκικά ζητήματα από το Ελσίνκι, εδώ και είκοσι περίπου χρόνια. Τότε που η κυβέρνηση Σημίτη πέτυχε την ένταξη της Κύπρου χωρίς να προαπαιτείται η λύση του Κυπριακού. Στη συνέχεια ακολούθησε η «πενταετία της ακινησίας», όπως σωστά αποκάλεσε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός τη θητεία του Κώστα Καραμανλή. Η ακινησία αυτή αποδείχτηκε μοιραία, τόσο για τη βιώσιμη λύση του Κυπριακού, που αντιμετωπίζει σήμερα το φάσμα της επίσημης διχοτόμησης, όσο και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που υποβαθμίστηκαν τότε σε προσωπικές. Ωστόσο, τα «ήρεμα νερά» που εξασφάλισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα τελευταία χρόνια δεν συνοδεύτηκαν από βήματα ουσιαστικής προσέγγισης των δύο χωρών. Αντίθετα, η παγκόσμια αναταραχή έχει ανοίξει διάπλατα την επεκτατική όρεξη του Ερντογάν.
Η συμπεριφορά του Ντόναλτ Τραμπ, ειδικά στη δεύτερη θητεία του, ξεπερνάει κάθε περιθώριο ορθολογικής προσέγγισης. Οι αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του διαδέχονται η μία την άλλη με απρόβλεπτες επιπτώσεις στη διαμόρφωση του νέου παγκόσμιου γεωπολιτικού χάρτη. Το σίγουρο είναι ότι η «Δύση», όπως τουλάχιστον τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει πλέον, με την Ευρώπη να επιχειρεί να αναπληρώσει στοιχειωδώς το σύστημα ασφαλείας που εξασφάλιζαν μέχρι σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ. Ο Πούτιν συνεχίζει ανενόχλητος την παράνομη εισβολή του στην Ουκρανία, με τις απειλές του να εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο Νετανιάχου συνεχίζει τη σφαγή αμάχων στη Γάζα, επιχειρώντας να ξεκαθαρίσει συνολικά το τοπίο στη Μέση Ανατολή. Η επίσημη ανακήρυξη δύο κυρίαρχων κρατών στην Παλαιστίνη από την παγκόσμια κοινότητα δεν μπορεί να καθυστερήσει άλλο.
Σε αυτό το διεθνές περιβάλλον, η ελληνική διπλωματία αλλά και η κριτική που ασκείται στις κινήσεις της οφείλει να λαμβάνει υπόψη της τα πραγματικά δεδομένα και τους κινδύνους που παραμονεύουν απειλητικά. Σε ό,τι αφορά την γεωπολιτική της συμπεριφορά, η Ελλάδα πρέπει να αξιοποιήσει τη κατοχυρωμένη –πολιτικά, οικονομικά και ιδεολογικά– ένταξή της στις δομές και τις συμμαχίες της Δύσης, η οποία αποτελεί και το μεγάλο συγκριτικό της πλεονέκτημα έναντι των τρίτων χωρών της περιοχής. Από την άποψη αυτή, η δραστήρια συμμετοχή της στα συγκροτούμενα ευρωπαϊκά συστήματα ασφαλείας και άμυνας είναι επιβεβλημένη. Το ίδιο αναγκαία είναι η διαφύλαξη και ανάπτυξη των διμερών σχέσεων, όπου αυτές υπάρχουν. Δεν νοείται, για παράδειγμα, η διατάραξη της στρατηγικής σχέσης με την Αίγυπτο χάριν των «ορθόδοξων» ρωσικών και άλλων ιντριγκών στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων και τη Μονή του Σινά.
Η επιμονή στη χάραξη μιας πολυδιάστατης εθνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής ειρήνης και ασφάλειας είναι αναγκαία όσο ποτέ
Σε ό,τι αφορά το εσωτερικό μέτωπο, η κριτική προς την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης οφείλει να λαμβάνει υπόψη της την πίεση που της ασκείται από τη σκληροπυρηνική δεξιά της πτέρυγα και την ακροδεξιά χορωδία του πολιτικού φάσματος. Καμία αντιπολιτευτική σκοπιμότητα δεν δικαιολογεί την ταύτιση ή, έστω, την ενθάρρυνση των φωνών που θέλουν την Ελλάδα κλεισμένη εντός τειχών και θόλων με το πρόσχημα της δήθεν πατριωτικής στάσης. Και καμία αναδίπλωση σε θέματα σεβασμού των υποχρεώσεων της χώρας που απορρέουν από τους κανόνες του διεθνούς δικαίου δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Ο πατριωτικός λαϊκισμός, που επανέρχεται επιθετικά από διαφορετικές πλευρές και συμφέροντα, μόνο ήττες και συμφορές επεφύλαξε διαχρονικά στη χώρα. Η επιμονή στη χάραξη μιας πολυδιάστατης εθνικής και ευρωπαϊκής πολιτικής ειρήνης και ασφάλειας είναι αναγκαία όσο ποτέ.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
13°
