Από αριστερίστικες εμμονές μέχρι νεοεθνικιστικές ιδεοληψίες

Προ ημερών, καθ’ οδόν προς μια παρουσίαση βιβλίου, συνάντησα ένα γνωστό πανεπιστημιακό, άνθρωπο γενικά προοδευτικό και χαμηλών τόνων. Όπως ήταν επόμενο, σύντομα η κουβέντα ήρθε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (και όχι ΣΥΡΙΖΑ, όπως όχι αθώα επιμένουν κάποιοι να γράφουν). «Όσο καλή θέληση και αν έχει κανείς δεν μπορεί να μην ανησυχεί με όσα λέγονται και γίνονται» μου είπε. Ομολογώ ότι δεν είχα κάτι να αντιτείνω στον τρόπο με τον οποίο έθεσε το ζήτημα. Λίγο αργότερα, στην παρουσίαση, συνάντησα έναν άλλο παλαιό γνωστό, έμπειρο περί τα πολιτικά. «Νιώθω σαν να έχουμε αναθέσει σε μια ομάδα πρωτοετών φοιτητών της Ιατρικής να κάνει μεταμόσχευση μυελού οστών» μου είπε. Σωστό κι αυτό, σκέφτηκα. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα αντίστοιχα περιστατικά, αλλά μάλλον πλεονάζουν.

Διαβάζοντας και τις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται, αναλογίζομαι μήπως συναντάω μια ορισμένη κατηγορία ανθρώπων, εξού και η κοινή ανησυχία για το «πού πάμε;». Ίσως να ’ναι κι έτσι. Με όλη την καλή διάθεση, ψάχνω να δω στον ορίζοντα κάποια ενθαρρυντικά σημάδια, αλλά… Μάλιστα, αντί κάθε μέρα που περνάει τα πράγματα να μπαίνουν σε κάποια σειρά, όλο και περισσότερο πείθομαι ότι πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση μαθητευόμενων μάγων, που βρέθηκαν να κυβερνάνε «έτσι, χωρίς πρόγραμμα», αυτοσχεδιάζοντας, με ό,τι ο καθένας κουβαλάει στην κούτρα του, από αριστερίστικες εμμονές μέχρι νεοεθνικιστικές ιδεοληψίες.

Ψάχνω –με όλη την καλή διάθεση, επιμένω– να βρω έναν τομέα, ένα πεδίο, όπου πράγματι τα τεκταινόμενα και τα εξαγγελλόμενα να με πείσουν ότι υπάρχει στοιχειώδης συντονισμός μεταξύ αυτών που συναποτελούν την κυβέρνηση. Όμως, ούτε οι υπουργοί με τους αναπληρωτές τους δεν δείχνουν να μπορούν να συνεννοηθούν. Ο Πανούσης με τη Χριστοδουλοπούλου δεν έχουν ξεκαθαρίσει μεταξύ τους όχι μόνον ποια ακριβώς πολιτική για το μεταναστευτικό θα ακολουθήσουν, αλλά ούτε καν ποιος είναι αρμόδιος για τι. Ο Μπαλτάς με τον Κουράκη αλληλοδιαψεύδονται και αλληλοαναιρούνται μέρα παρά μέρα. Η Βαλαβάνη εξαγγέλλει μέτρα που εν πολλοίς αναιρούν ό,τι η ίδια είχε εξαγγείλει λίγες μέρες πριν. Τα παντός καιρού λεβεντόπαιδα της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ παίρνουν αυξήσεις, με τον υπουργό Οικονομικών να λέει ότι αγνοούσε το γεγονός και να πετάει την μπάλα στον αρμόδιο για τη ΔΕΗ υπουργό, ο οποίος με τη σειρά του δηλώνει ότι η συμφωνία έγινε… ερήμην του.

Και σαν να μην αρκούσαν όλα αυτά, σαν να μην έφτανε ότι ακόμα και το φάντασμα του δημοψηφίσματος ή των νέων(!) εκλογών άρχισε ήδη να πλανάται πάνω από τη χώρα, έχουμε και δύο εξαιρετικά επικίνδυνους υπουργούς σε δυο κατ’ εξοχήν κρίσιμα πόστα. Ήδη τον έναν από αυτούς η Τουρκία έσπευσε να μας μηνύσει «μαζέψτε τον». Όσο για τον άλλον, συναγωνίζεται τον Βαρουφάκη σε καταιγισμό δηλώσεων, συχνά ανορθόδοξων, αλλά ελάχιστα χρήσιμων ως προς την αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας. Είναι να μην ανησυχεί κανείς;

Όμως και αναφορικά με το μείζον, που δεν είναι βέβαια άλλο από την απειλούμενη χρεοκοπία μας (ας μη μασάμε τα λόγια μας, περί αυτού πρόκειται), όλα παραμένουν σε εκκρεμότητα. Ο Ιούνιος είναι… αύριο. Δύσκολα οι όποιες γλωσσικές πιρουέτες θα είναι τότε σε θέση να κρύψουν την αμείλικτη πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από το ότι ή υπογράφουμε νέα δανειακή σύμβαση ή χρεοκοπούμε. Και βέβαια, όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι έχουμε καταφέρει να τσουλήσουμε, κουτσά στραβά έστω, έως τον Ιούνιο-Ιούλιο.

Τότε, όταν θα πρέπει να ληφθούν οι καθοριστικές αποφάσεις στην Ευρωζώνη, θα βρούμε πιθανότατα απέναντί μας ένα συμπαγές εχθρικό τείχος, που θα το αποτελούν όχι μόνον οι γνωστοί «ανθέλληνες» βορειοευρωπαίοι, αλλά και οι εκπρόσωποι των χωρών του Νότου, τους οποίους μάλιστα τους υπολογίζαμε στους δυνάμει συμμάχους μας. Άνθρωποι που έχουν και πείρα και γνώση των ευρωπαϊκών πραγμάτων δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν και να γράφουν ότι ποτέ δεν ήμασταν τόσο απομονωμένοι στην Ευρώπη όσο σήμερα. Αν, μάλιστα, εμείς συνεχίσουμε τα ευφυολογήματα περί «δημιουργικής ασάφειας» και εξακολουθήσουμε να βρίζουμε όποιον δεν μας κάνει τα χατίρια, τότε να δεις «χαρές» που μας περιμένουν.