Από το Μνημόνιο στη Μ(ou)FFA

Επί της ουσίας των όσων συμφωνήθηκαν στις 20 Φεβρουαρίου στις Βρυξέλλες ελάχιστα θα είχε κανείς να προσθέσει. Έχουν ήδη γραφτεί πολλά, σχεδόν όλα. Ενδεικτικά και μόνον, αναφέρω δύο πολύ χρήσιμα κείμενα από το site της A.V.: Ένα του ακάματου Δημήτρη Φύσσα, όπου αναλύεται σχεδόν φράση φράση το κείμενο που υπογράφτηκε, και την εξαιρετική ανάλυση με μορφή ερωταποκρίσεων του Αριστείδη Χατζή με τίτλο «Είκοσι πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για τη συμφωνία της Παρασκευής».

Η σχεδόν από όλους αναμενόμενη κωλοτούμπα έγινε «διά της γλωσσικής διολισθήσεως». Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς σοφός ή ειδικός στα οικονομικά για να καταλάβει ότι προς τα εκεί πηγαίναμε. Η ευκολία και η ταχύτητα με την οποία επινοούνταν καθημερινά καινούργιοι όροι στη θέση των παλαιών ήταν εντυπωσιακές. Στο πιτς φιτίλι ξεχάστηκαν τα πιστόλια στο τραπέζι, οι ζουρνάδες, τα νταούλια και άλλα μουσικά όργανα, τα «go back», καθώς και λέξεις όπως κούρεμα, διαγραφή, ρήξη κ.λπ. Αποκορύφωμα, βέβαια, όλων αυτών η τελική ορολογία στο κείμενο προκαταρκτικής συμφωνίας: θεσμοί αντί τρόικα, συμβόλαιο αντί μνημόνιο, και βέβαια Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (Master Financial Facility Agreement), γνωστή και ως MFFA ή χαϊδευτικά M(ou)FFA. Οποία γλωσσοπλαστική δεινότητα!

Ομολογώ ότι ανησυχούσα πολύ για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας (μέμνησο των Κυπρίων, γαρ…) και για το πού θα βρισκόμασταν την Τρίτη το πρωί, όταν θα άνοιγαν οι τράπεζες. Τέλος πάντων, προς το παρόν τα χειρότερα αποφεύχθηκαν. Όμως οι ανησυχίες παραμένουν, και δεν εννοώ μόνον ανησυχίες για το ευρωπαϊκό/νομισματικό/οικονομικό μέλλον της χώρας, το οποίο και παραμένει ασφαλώς το μείζον, αλλά και για ουκ ολίγα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, κορμός της οποίας –για να μην ξεχνιόμαστε– είναι μια συμμαχία ορφανών του Μπρέζνιεφ, ορφανών του Μάο και επιβιώσεων του βαθιοπασοκισμού.

Ανησυχώ, λοιπόν:

• Για αυτά που απεργάζεται το Υπουργείο Παιδείας, του οποίου προΐσταται ένας διαχρονικός αριστεριστής, και ειδικότερα ένας αριστεριστής της δεκαετίας του 1970, τότε που τα ξέφτια του Μαοϊσμού, κάποτε κραταιού και στη Δύση, αναμασούσαν μουχλιασμένα σλόγκαν των Κινέζων ερυθροφρουρών.

• Για την επίσης βγαλμένη από τα έγκατα του αριστερισμού του 1970 πρόθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης να καταργήσει, σε εποχή έξαρσης της πιο ακραίας εγκληματικότητας, τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Στη γιορτή του υπουργού, οι πρώτοι που θα στείλουν τούρτα θα είναι ο Βλαστός και ο Στεφανάκος, ο Μαζιώτης και ο Ξηρός.

• Για το ότι το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας βρίσκεται στα χέρια του Καμμένου. Γύρευε τι μπορεί να μας ξημερώσει κάποια μέρα στο Αιγαίο με τον «υπερπατριώτη» μπουρλοτιέρη, που τη μια μέρα ονειρεύεται Κούγκια και την άλλη ανατινάξεις τηλεοπτικών σταθμών.

• Για την τάση διαφόρων μαθητευόμενων μάγων και μαγισσών της κυβέρνησης να εξαγγέλλουν μέτρα που, για ποικίλους λόγους, είναι αδύνατον να υλοποιηθούν.

• Για το ότι στη πρώτη γραμμή υπεράσπισης του νέου καθεστώτος συναντά κανείς ασυμβίβαστα «αντισυστημικές» προσωπικότητες όπως τους αδερφούς Κουρή, τον Φωτόπουλο και τον Μπαλασόπουλο, τη Γιάννα Αγγελοπούλου και την Έλενα Ακρίτα, τον Βέλτσο και τον Τσουκαλά (όχι εκείνον με το 1.000.000 ευρώ εφάπαξ, τον άλλον που είχε διοριστεί υπεύθυνος υποδοχής εθελοντών(!) στους Ολυμπιακούς του 2004).

Πάνω απ’ όλα, όμως, ανησυχώ γιατί ένα βαρύ πέπλο εθνολαϊκισμού τείνει να καλύψει τη χώρα. Μια γνωστή μου, που μιλούσε με την παρέα της ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση, την τραμπούκισαν από το διπλανό τραπέζι κραυγάζοντας: «Να πάτε να ζήσετε στη Γερμανία, άμα δεν σας αρέσει». Μιλάμε για έναν παχύρευστο, γαλακτώδη πολτό που, αντλώντας και από την ανεξάντλητη δεξαμενή του παραδοσιακού αντιδυτικισμού, καλλιεργεί στο λαό αντιευρωπαϊκά αισθήματα και τον ωθεί προς την κατεύθυνση ενός «ασυμβίβαστου» εθνοπαλικαρισμού, που μόνον δεινά έχει επιφυλάξει κατά το παρελθόν –και μπορεί να επιφυλάξει και στο μέλλον– στη χώρα. Εξού και η προσυμφωνημένη συμμαχία με τον Καμμένο που, ας μη γελιόμαστε, έχει στρατηγικό χαρακτήρα και όχι απλώς αριθμητικό κίνητρο.