Είναι βασικό χρέος των δημοκρατικών δυνάμεων, κομμάτων και πολιτών, να ορθώσουν ένα τείχος υπεράσπισης τόσο υπέρ αυτής καθαυτής της πραγματικότητας όσο και υπέρ της δημοκρατίας
Εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, σχετικά μεγάλο, φαίνεται σ’ ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης να έχει διαμορφωθεί ένα στέρεο ακροδεξιό κοινωνικοπολιτικό ποσοστό. Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε πλέον σε μια άλλη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, την οποία εάν οι δημοκρατικές δυνάμεις δεν ερμηνεύσουν έγκαιρα, θα βρεθούμε μπροστά σε πολύ ανώμαλες καταστάσεις, δύσκολα αντιστρέψιμες.
Ήδη στη χώρα μας οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν μια σταθερή παγίωση της ακροδεξιάς σ’ ένα ποσοστό γύρω στο 20% κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου αμελητέο αλλά και τυχαίο. Δεν είναι τυχαίο γιατί εδώ και κάποια χρόνια, αρχής γενομένης της περιόδου της πτώχευσης 2010-15, έχει διαμορφωθεί ένα ευρύ μέτωπο «αγανακτισμένων» το οποίο πρωτοστατεί σε κάθε είδος πιθανού προβλήματος και με κάθε ευκαιρία, ώστε να δημιουργηθεί μια μόνιμη κοινωνικά κατάσταση δυσαρέσκειας.
Αυτό το κύμα δυσαρέσκειας έχουν «καβαλήσει» τόσο η ακροδεξιά όσο και η κομμουνιστική αριστερά, οι οποίες «χέρι-χέρι» προσπαθούν με «νύχια και με δόντια», εκμεταλλευόμενοι κάθε ευκαιρία, όπως π.χ. το δυστύχημα των Τεμπών, να δημιουργήσουν μια ανώμαλη κατάσταση ώστε να «πέσει» η κυβέρνηση. Προφανώς η εναλλαγή στην κυβέρνηση είναι βασική δημοκρατική αρχή όμως πάντα σύμφωνα με το κυρίαρχο δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο και όχι με βάση μια ατέρμονη δημαγωγία και τεχνητή πόλωση. Στην προκειμένη περίπτωση κυριαρχεί το δεύτερο.
Είναι οι ίδιες δυνάμεις οι οποίες αρνήθηκαν την πραγματικότητα της πτώχευσης και των πολιτικών που την προκάλεσε, επιτιθέμενες στις όποιες εναλλακτικές προτάσεις και με κυρίαρχο στόχο: «να μην αλλάξει τίποτα».
Σήμερα αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν πάνω στον ίδιο δρόμο, αρνούμενες την όποια πρόοδο στην οικονομία και στην κοινωνία αφού ο βασικός τους στόχος είναι η πτώση της κυβέρνησης και το επακόλουθο χάος.
Υπάρχει ωστόσο, πέραν των πολιτικών σχεδιασμών των κομμάτων, ένα κεντρικό ζήτημα ύψιστης σημασίας, που είναι η εδραίωση στον ψυχισμό ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, ενός ψευδαισθητικού τρόπου να βλέπουν και να ερμηνεύουν τα πράγματα.
Αυτή η κατάσταση η οποία επηρεάζει ριζικά την κρίση των ανθρώπων, έχει την προέλευση της αρκετά χρόνια πριν, πριν ακόμα από την πτώχευση, όταν και οι πρώτες εμφανίσεις των λεγόμενων «ψεκασμένων». Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ αποτελούν ένα κεντρικό παράδειγμα του συγκεκριμένου τρόπου που σκέφτεται μια κοινωνία και πως αποφασίζει πολιτικά.
Η εμφάνιση του φαινομένου, μεγάλος αριθμός ανθρώπων να κατασκευάζει μαζικά μια ψευδαισθητική πραγματικότητα αγνοώντας συστηματικά την τρέχουσα, να ζει και να λειτουργεί μαζικά, ενάντια στην τρέχουσα, είναι παλιά όσο και η ίδια η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών. Πάνω της στηρίζονται όλων των ειδών οι δοξασίες και υπερβατικές αλήθειες, θρησκείες και ιδεολογίες.
Επομένως δεν είναι κάτι το καινούργιο, είναι γνωστό και παλιό και είναι εμφανές ότι κάποιοι προσπαθούν μαεστρικά να το εκμεταλλευτούν. Δηλαδή να εκμεταλλευτούν την ανθρώπινη τάση προς το ανορθολογικό σε βάρος του ορθού λόγου, οδηγώντας ουσιαστικά τα πράγματα στην καταστροφή.
Είναι σαφές ότι αυτό το ψευδαισθητικό κύμα που τείνει να σκεπάσει την κοινωνία πρέπει να αντιμετωπισθεί και να αντιμετωπισθεί μεθοδικά και ριζικά, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα, αφού δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ποτέ. Ωστόσο είναι βασικό χρέος των δημοκρατικών δυνάμεων, κομμάτων και πολιτών, να ορθώσουν ένα τείχος υπεράσπισης τόσο υπέρ αυτής καθαυτής της πραγματικότητας όσο και υπέρ της δημοκρατίας.
11°
