O Μασκ επιτίθεται, η Ευρώπη τι κάνει;

Παρά την επίθεση που δέχεται από τον συνεταίρο (ή αφεντικό ή χρηματοδότη ή ό,τι διάολο είναι) του Τραμπ η Ευρώπη, δεν κάνει τίποτα για να την αντιμετωπίσει. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Οι οργισμένες ανακοινώσεις κάποιων Ευρωπαίων ηγετών δεν αλλάζουν τίποτα για κανέναν, πόσο μάλλον για έναν δισεκατομμυριούχο που μοιάζει να έχει κόψει καπίστρι και απευθύνεται σε αρχηγό κράτους αποκαλώντας τον «girl» (αν του το έλεγε στα Ελληνικά θα ήταν κάτι πολύ κοντά στο «κουκλίτσα μου»), στήνει ιντερνετικά «δημοψηφίσματα» για το αν πρέπει να ανατραπεί η «τυραννική» (παρότι νεοεκλεγμένη) κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, σιγοντάρει την παλαβομάρα της προσάρτησής της Γροιλανδίας και του Καναδά και προωθεί κάθε φασιστοπουτινόφιλο πολιτικό, κόμμα κλπ.

Η απάθεια των ηγετών της Ευρώπης στις επιθέσεις του Έλον Μασκ

«Και γιατί να αντιδράσει η Ευρώπη; Πρώτη φορά είναι που ένας ισχυρός προσπαθεί να επηρεάσει κοινή γνώμη και κυβερνήσεις;» μπορεί να ρωτήσει κάποιος και η απάντηση είναι απλή. Ποτέ κανείς ισχυρός δεν είχε την ισχύ του Έλον Μασκ. Όχι εξαιτίας της περιουσίας του αλλά εξαιτίας του όγκου πληροφορίας που είναι σε θέση να διακινεί και του αδιαφανούς τρόπου με τον οποίο το κάνει. 

Εκεί που παλιότερα ένας μεγιστάνας θα προσπαθούσε να ασκήσει επιρροή με 2-3 εφημερίδες και 2-3 κανάλια, μέσα τα οποία θα ήταν γνωστά για την πολιτική τους θέση και στα οποία θα εργάζονταν γνωστοί δημοσιογράφοι με γνωστές απόψεις, ο Μασκ έχει τη δυνατότητα να διακινεί κάθε μέρα εκατομμύρια «ειδήσεις», «απόψεις», «πληροφορίες» υπογεγραμμένες από εκατομμύρια λογαριασμούς που μπορεί να είναι πραγματικοί άνθρωποι αλλά μπορεί και όχι και οι οποίοι δεν είναι υπόλογοι σε κανέναν (πώς να αμυνθείς στη συκοφαντία ανώνυμων λογαριασμών κάποιων που όχι μόνο μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε στον κόσμο αλλά μπορεί και να μην είναι καν άνθρωποι με σάρκα και οστά). Ο Μασκ έχει τη δυνατότητα να πείθει ότι «αυτά πιστεύει η κοινή γνώμη» ή ότι «αυτή είναι η αλήθεια που σας κρύβουν» και αυτό να το κάνει με απόλυτη αδιαφάνεια. Όχι μόνο γιατί δεν ξέρουμε ποιοι κρύβονται πίσω από όλους αυτούς τους λογαριασμούς αλλά κυρίως επειδή δεν ξέρουμε ποιες πληροφορίες επιλέγει να προωθήσει ο «αλγόριθμος» του μέσου και σε ποιους. Έτσι δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι που χρησιμοποιούν το Χ μπορεί να νομίζουν ότι διαβάζουν αληθινές ειδήσεις, αληθινών ανθρώπων που – αφού δεν είναι «του συστήματος» – δεν έχουν κανέναν λόγο να τους πουν ψέματα, νομίζουν ότι μπορούν να διαπιστώσουν ποια είναι η κυρίαρχη τάση στην κοινή γνώμη και τι πιστεύουν οι συμπολίτες τους ενώ στην πραγματικότητα είναι έρμαια στις ορέξεις ενός ανθρώπου ο οποίος μοιάζει καταγοητευμένος από οτιδήποτε απολυταρχικό, πουτινικό και ναζιστικό κυκλοφορεί και κατασκευάζει την «πραγματικότητα» του Χ όπως γουστάρει χωρίς να τον ελέγχει απολύτως κανείς. 

Προφανώς μια τέτοια απειλή δεν αντιμετωπίζεται με ανακοινώσεις και με λογύδρια. Στο σινεμά αντιμετωπίζεται με τον Τζέιμς Μποντ. Στην πραγματική ζωή αντιμετωπίζεται με οικονομικές κυρώσεις, με επιβολή ελέγχου και με κλείσιμο της στρόφιγγας μέσω της οποίας ο Νοτιοαφρικάνος επιχειρηματίας προσπαθεί να σαμποτάρει εκλεγμένες κυβερνήσεις και να γίνει ο χορηγός επικοινωνίας κάθε πουτινόφιλου αντιδημοκράτη. Όπως η κυβέρνηση των ΗΠΑ σκέφτεται σοβαρά να απαγορεύσει το Τικ Τοκ επειδή υπάρχουν υποψίες ότι το χρησιμοποιεί η κινεζική κυβέρνηση έτσι και η Ευρωπαίοι ηγέτες (όσοι τέλος πάντων από αυτούς νοιάζονται για την ήπειρο και τη δημοκρατία) πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά (και γρήγορα) να απαγορεύσουν το Χ από τη στιγμή που είναι φανερό ότι ο ιδιοκτήτης του το χρησιμοποιεί ως όπλο για να επιβάλει τις απολυταρχικές του ορέξεις. Πλατφόρμες για έκφραση ευτυχώς υπάρχουν αρκετές (και τίποτα δεν εμποδίζει τη δημιουργία κι άλλων) και η Ευρώπη δεν έχει κανέναν λόγο να επιτρέπει τη λειτουργία μιας που λειτουργεί ως εργαλείο προπαγάνδας του εχθρού της. Και μπράβο της.