Από τις αυταπάτες στη «λίστα γάμου»

Αν το παιδί σας σπάσει το τζάμι του δωματίου του, μην τρέξετε αμέσως να το αλλάξετε, αλλιώς δεν θα μάθει ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες.

Το είπε ο Ρουσώ στον «Αιμίλιο» και αμαρτίαν ουκ έχει.

Από αυτόν τον κανόνα εξαιρέθηκαν γενιές μαθητών στην ελληνική εκπαίδευση για τις καταλήψεις των σχολείων. Την κορυφαία πράξη μαθητικής παραβατικότητας, όπως είναι η άσκηση βίας για την παρεμπόδιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Κάτι που υπέθαλπε και παρέτεινε την ανωριμότητα των εφήβων.

Βεβαίως ακολουθούσε η πραγματική ζωή, που διέκοπτε τις νηπιακού χαρακτήρα φαντασιώσεις των μαθητών, αφού τους έφερνε σε επαφή με την πραγματικότητα.

Πλην μιας εξαίρεσης: αν ο «καταληψίας» παρέκαμπτε την πραγματική ζωή και απολάμβανε τις «ψευδοεμπειρίες» κάποιου πλασματικού κόσμου, που απλώς παρέτεινε την εφηβεία του.

«Θύμα» μιας τέτοιας «εξαίρεσης» υπήρξε και ο κ. Τσίπρας. Ο οποίος, μετακομίζοντας από τις μαθητικές καταλήψεις στον φοιτητικό συνδικαλισμό και ακολούθως στο κομματικό καφενείο, όπου τα πάντα εκτυλίσσονται εκτός πραγματικής ζωής, σε έναν «μαγικό» και προστατευμένο «ψευδοκόσμο», ποτέ δεν απέκτησε την συνείδηση των κανόνων της πραγματικής ζωής.

Πράγμα που φρόντιζε να αποδεικνύει κάθε στιγμή.

Όταν, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στις πυρκαγιές καλούσε τους πολίτες να μην συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της πολιτείας για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, στην πανδημία διακήρυσσε ότι δεν υπάρχει ευθύνη των πολιτών για την τήρηση των μέτρων προστασίας αλλά μόνον του κράτους και στην οικονομική κρίση καλούσε τους πολίτες να μην εκπληρώνουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις απέναντι στο δημόσιο.

Ήταν λοιπόν φυσικό ένα τέτοιο άτομο, που αναιρούσε συνεχώς τον θεμελιώδη κανόνα της δυτικής δημοκρατικής παράδοσης ως προς την ευθύνη των ανθρώπων για τις πράξεις τους, όταν έγινε και πρωθυπουργός, να εκλάβει τη χώρα ως σχολείο υπό κατάληψη.

Και επειδή κάθε καταληψίας θέλει και τον λυκειάρχη του, τόσο ως στόχο επίθεσης, όσο και ως τον άκακο γονιό που λέει πάντα «ναι», βρήκε και «λυκειάρχη»: την Κα Μέρκελ.

Εξ ου και η εφηβικής «θρασύτητας» αποστροφή του «Go back Madame Merkel» και η νηπιακής ανωριμότητας διαβεβαίωσή του, ότι δεν υπήρχε περίπτωση «ούτε ένα στο εκατομμύριο να πει όχι η Κα Μέρκελ» σε ό, τι θα της ζητούσε!

Συμπεριφορές που παραπέμπουν σε εκδηλώσεις νηπιακών φαντασιώσεων. Είναι η «αυταπάτη», όπως ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ονόμασε την απουσία κάθε επαφής του με την πραγματικότητα. Η οποία, «αυταπάτη», προσδιόρισε την έκβαση όλων των εγχειρημάτων του.

Από την επιλογή των προσώπων, όταν ανέθετε: την προεδρία της Βουλής σε άτομο που θεωρούσε κατάλληλο για να κακοποιήσει την αντιπολίτευση, την κοινωνική ασφάλιση σε ηθοποιό – αστρολόγο, την οικονομία σε περιφερόμενο γελωτοποιό κ.ο.κ., ως τα «καραγκιοζιλίκια» ενός περιφερόμενου θιάσου, που – κατ’ ευφημισμόν – ονομάστηκαν «διαπραγμάτευση».

Ενώ στην πραγματικότητα ήταν η επανάληψη της εφηβικής επίδειξης απέναντι στον Λυκειάρχη.

Πράγμα που οδήγησε τη χώρα στα όρια του ξαφνικού θανάτου, για να καταλήξει σε παρατεταμένη παρακμή.

Με μοναδικό κέρδος ένα συλλογικό «μάθημα»: ότι οι δημαγωγοί μολύνουν ό,τι αγγίζουν. Γι’ αυτό πάντοτε αποτυγχάνουν ως κυβέρνηση.

Είναι αυτό που ανέδειξε τον κ. Τσίπρα σε διαρκές παράδειγμα προς αποφυγήν, με συνέπεια την συλλογική απόρριψή του ακόμη και κατά την θητεία του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ακολούθησε.

Όταν, παρ’ ότι στην «βάρδια» των αντιπάλων του έτυχαν πρωτοφανή ατυχήματα», από πανδημία και μεγάλες φυσικές καταστροφές, μέχρι πόλεμος στη γειτονιά, δηλαδή γεγονότα που, αυτοτελώς το καθένα, ανατρέπουν κυβερνήσεις, συνέβη το αντίστροφο: το κυβερνητικό κόμμα αύξησε τα ποσοστά του και η αξιωματική αντιπολίτευση, υπό την ηγεσία του, οδηγήθηκε σε περαιτέρω εκλογική συντριβή.

Ώσπου μετήλθε το τελευταίο «κόλπο», με το οποίο επιχείρησε να διασώσει την κυριαρχία του στο κόμμα.

Όταν επιστράτευσε όλη την «αυλή» του (από την αδελφή, τον ξάδελφο, τον κατάδικο για παράβαση καθήκοντος φίλο, τον «αψύ κρητικό» μέχρι τον γνωστό ως "ναυαρχούκο"), για να εκλεγεί πρόεδρος ένας απολιτικός τύπος εξ Αμερικής, τον οποίο θεωρούσε ακίνδυνο.

Έτσι ώστε να του παραδώσει, ως παρακαταθήκη, το κόμμα κατά την αναγκαία περίοδο «πολιτικής αγρανάπαυσης», στην οποία έπρεπε αναγκαστικά να περάσει ο ίδιος μετά τις συνεχείς ήττες. Με σκοπό να το ξαναπάρει, με το τέλος της «αγρανάπαυσης».

Φαίνεται όμως πως και πάλι έπεσε θύμα της άγνοιάς του για τους όρους της πραγματικής ζωής. Έτσι δεν υπολόγισε ότι στα ανθρώπινα κυριαρχεί το απροσδόκητο και το απρόβλεπτο. Και ότι μόνον ένας κόσμος από τον οποίο λείπουν οι άνθρωποι είναι προβλέψιμος. Διότι ακόμη και οι πιο ψυχροί υπολογισμοί διαψεύδονται, όχι μόνον από την τύχη αλλά και από τα πιο αλλόκοτα πάθη των ανθρώπων.

Γι΄ αυτό και δεν του πέρασε από το μυαλό ότι αν παραδοθεί το κόμμα στα χέρια ενός απολιτικού, ο οποίος αντιμετωπίζει την πολιτική ως επιχειρηματικό μπιζιμποντισμό, στο τέλος είτε δεν θα υπάρχει ίχνος κόμματος, είτε αυτό θα μετατραπεί σε προσωπική περιουσία του τελευταίου.

Με αποτέλεσμα σήμερα, ο μεν κ. Τσίπρας να βρίσκεται στην απόλυτη αφάνεια και ο «θεματοφύλακας», στον οποίο παρέδωσε το κόμμα για «φύλαξη», να το ιδιοποιείται.

Και μάλιστα από τον θρόνο του ιδιοκτήτη, ως περίβλεπτος πλέον μονάρχης, να καλεί τον λαό να καταθέσει τον οβολό του στη «λίστα γάμου»….